مقدمه: اولین بای پس عروق کرونر در سال 1966 در قلب در حال طپش در لنینگر انجام شد، ولی به علت تجربه کم، نتایج خوب نبود و در نتیجه این عمل راکد ماند تا مجددا در سالهای اخیر در مراکزی از جراحی قلب دنیا عمل بای پس روی قلب در حال طپش انجام شد(17) . در ایران با وجودی که جراحی قلب از 40 سال پیش پایه گذاری شده است تاکنون در مورد بای پس کرونر روی قلب در حال طپش و نتایج آن گزارشی نشده است. هدف از این مطالعه. بررسی نتایج عمل جراحی فوق در مراکز جراحی قلب مشهد (قائم (عج) ـ موسی بن جعفر (ع) ـ جوادالائمه (ع)) می باشد که شاید راهنمای مفیدی برای جراحان قلب آینده ایران باشد.روش کار: از ابتدای فروردین سال 79 تا بهمن سال 81 تعداد 850 بیمار کاندید عمل جراحی عروق کرونر بدون پمپ قلبی ریوی مورد بررسی و از این تعداد 537 مورد به صورت کامل مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.یافته ها: با توجه به اطلاعات به دست آمده مشخص شد که متوسط زمان جراحی 2.5ساعت بوده و 92% بیماران در 24 ساعت اول در ICU وضعیت همودینامیک پایدار داشته اند و فقط 18 نفر نیازمند عمل مجدد به علت خونریزی (3.3%) بعد از عمل شدند و آنفارکتوس بعد از عمل 2.4%بود. متوسط گرافت برای هر بیمار 3.9و در 97.5%بیماران از شریان پستانی استفاده شده است. از 837 نفر فقط یک مورد مبتلا به همی پلژی راست شده است. 10 مورد مرگ و میر در بررسی 30 روز بعد از عمل در بیماران جراحی شده گزارش شد. مرگ و میر بعد از عمل جراحی فوق1.8% بوده است.نتیجه  گیری: با توجه به نتایج فوق به نظر می رسد که عمل جراحی بای پس عروق کرونر بدون استفاده از پمپ، روش بی خطر و با حداقل مرگ و میر بوده، عوارض بای پس قلبی و ریوی از قبیل سکته مغزی، اختلال انعقادی و فعال شدن سیستم انعقادی و التهابی، آسیب میوکارد و ناتوانی در جدا شدن از پمپ را کاهش داده و از نظر اقتصادی نیز به صرف می باشد.

انجام عمل جراحی پیوند عروق کرونر می تواند سبب بهبود عملکرد بطن چپ شود. در این تحقیق قصد داشتیم اثر پیوند عروق کرونر را بر تغییرات عملکرد بطن چپ پس از عمل در همه بیماران و در زیر گروه های خاص (بر حسب وجود دیابت ،EF قبل از عمل، نوع و تعداد گرافت های پیوندی و زمان پمپ) بررسی کنیم. 60 بیمار که جهت انجام این عمل جراحی بستری بودند، تحت بررسی قرار گرفتند. این بیماران قبل از عمل ویزیت و اکو شدند اندازه گیری EF با روش M Mode,Simpson و اندازه گیری LVEDd و پس از عمل نیز یک هفته بعد n=46 و ماه دوم n=15 ویزیت و اکو شدند و اطلاعات مربوطه جمع آوری شد. اطلاعات آنالیز شده و Paired t-test و Student برای مقایسة گروه ها انجام شد. بیمارانی که EF پایین دارند و بیمارانی که درگیری LMT دارند، پس از عملCABG ، افزایش EF نشان می دهند. بیمارانی که LIMA دریافت نمی کنند، پس از عمل کاهش EF نشان می دهند.

مقدمه: امروزه سونوگرافی داپلر به عنوان ارجح ترین روش بیماریابی جهت بررسی تنگی شریان کاروتید در بیماران کاندید CABG (Coronary Artery Bypass Garfting) مطرح می باشد. هدف از این مطالعه، تعیین شیوع تنگی شریان های کاروتید در بیماران فوق و بررسی ارتباط عوامل خطر شناخته شده آترواسکلروز با میزان تنگی مشاهده شده در سونوگرافی داپلر شریان های کاروتید به منظور تعیین گروه های پر خطر جهت تنگی شریانی می باشد.روش بررسی: در مطالعه توصیفی- مقطعی حاضر 291 بیمار کاندید CABG تحت اسکن داپلر شریان های کاروتید قبل از عمل قرار گرفتند. سپس اطلاعات مربوط به مورفولوﮊی شریان های کاروتید و عوامل خطر تنگی کاروتید از قبیل سن، جنس، سابقه دیابت، فشار خون بالا، هیپرلیپیدمی، مصرف سیگار، بروئیت شریان های کاروتید و غیره از بیماران اخذ و داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آزمون آماری مجذور کای مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و مقادیر P کمتر از 0.05 معنی دار تلقی گردید.نتایج: محدوده سنی بیماران بین 35 تا 95 سال بود (میانگین سنی 57.6±10.4 سال). از بین بیماران فوق 11 نفر (%3.8) سابقه CVA (Cerebrovascular Accident) و TIA (Transient Ischemic Attack) قبلی را می دادند. در معاینه فیزیکی 13 بیمار (%4.5) بروئیت شریان کاروتید داشتند. در سونوگرافی داپلر کاروتید به عمل آمده از بیمارن، 127 بیمار (%43.6) دارای نتیجه نرمال، 59 بیمار (%20.3) تنگی خفیف (کمتر از %50)، 97 بیمار (%33.3) تنگی متوسط (%50-70) و در 8 بیمار (%2.7) نیز تنگی شدید (بیش از %70) مشاهده گردید. بین عوامل خطر از قبیل سابقه CVA یا TIA قبلی (P=0.297)، دیابت (P=0.476)، فشار خون بالا (P=0.110). هیپرلیپیدمی (P=0.08)، مصرف سیگار (P=0.401)، سن بیش از 60 سال (P=0.840)، جنس (P=0.730) و درگیری شاخه اصلی کرونر چپ در آنژیوگرافی (P=0.390) با تنگی کاروتید بیش از %50 ارتباط معنی داری یافت نگردید ولی بین سابقه انفارکتوس میوکارد قبلی (P=0.025) وسمع بروئیت بر روی شریان های کاروتید (P=0.002) با تنگی بیش از %50 ارتباط معنی داری مشاهده شد.نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده از این مطالعه انجام روتین سونوگرافی داپلر شریان های کاروتید در بیماران کاندید CABG در بیماران با سمع بروئیت بر روی شریان های کاروتید و سابقه قبلی انفارکتوس میوکار قویا توصیه می گردد. ضمنا وجود شیوع بالای (%56.4) درجات مختلف تنگی بدون علامت عروق کاروتید در بیماران کاندید CABG می باشد که توجه روزافزون به اقدامات پیشگیرانه و درمانی را گوشزد می نماید.

پارگی آئورت عارضه ای کشنده است که علت آن می تواند تروماتیک خودبخودی )سندرم مارفان(، گسستگی آئورت و پارگی آنوریسم باشد (2 و (1.از نظر تعریف جدا شدن همه لایه های جدار آئورت در یک قسمت را به عنوان پارگی آئورت در نظر می گیرند. پارگی آئورت بعد از عمل بای پس کرونری عارضه ای بسیار نادر بوده و علت آن دیسکشن آسیب تروماتیک جدار آئورت در حین کلامپ آئورت و پارگی نخهای بخیه آناستوموز پروگزیمال می باشد. هدف از این مقاله بررسی عوارض پارگی آئورت در بیمار 43 ساله ای که پس از عمل جراحی بای پس از کرونری به آن مبتلا شده بود، می باشد.

ببیماری عروق کرونر قلب از مهم ترین علل مرگ و میر در بیشتر کشورها و از جمله ایران می باشد. انجام فعالیت های ورزشی بعد از عمل بای پس عروق کرونر (CABG) و سازگاری های ناشی از ان باعث افزایش چگالی مویرگی عضله ی اسکلتی و قلبی همراه با رشد مویرگ های جدید با عنوان آنژیوژنز و بهبود عملکرد قلبی-عروقی و توانایی عملکردی آن ها می شود. هدف مطالعه حاضر، تاثیر بازتوانی قلبی بر بیان ژن HIF1a در بیماران کرونری پس از CABG بود. نمونه های این پژوهش را 30 نفر از مردان با محدوده سنی 60-45 سال که تحت عمل جراحی بای پس قرار گرفتند، تشکیل می دهد که بطور تصادفی به دو گروه تجربی (تعداد 15 نفر) و گروه کنترل (تعداد 15 نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت هشت هفته تمرینات مقاومتی-هوازی را انجام دادند(3 جلسه در هفته) و گروه کنترل در این مدت بدون تمرین بودند. نمونه گیری خونی 48 ساعت قبل از شروع اولین جلسه تمرینی و همچنین 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی در حالی که همه آزمودنی ها ناشتا بودند به عمل آمد. برای تحلیل داده ها از آزمون آماری تی مستقل و همبسته در سطح معنی داری 05/0 استفاده شد. نتایج ﻧ, ﺸ, ﺎ, ن داد ﮐ, ﻪ,ﺳ, ﻄ, ﺢ,ﺑ, ﯿ, ﺎ, ن ژن HIF1a در ﮔ, ﺮ, وه ﺗ, ﻤ, ﺮ, ﯾ, ﻦ,مقاومتی-هوازی ﻧ, ﺴ, ﺒ, ﺖ,ﺑ, ﻪ,ﮔ, ﺮ, وه ﮐ, ﻨ, ﺘ, ﺮ, ل اﻓ, ﺰ, اﯾ, ﺶ,داﺷ, ﺘ, ﻪ,اﺳ, ﺖ,ﮐ, ﻪ,اﯾ, ﻦ,اﻓ, ﺰ, اﯾ, ﺶ,از ﻟ, ﺤ, ﺎ, ظ آﻣ, ﺎ, ری معنی دار بود (001/0=p < /em> ). همچنین تغییرات قبل و بعد گروه تمرین نسبت به گروه کنترل معنی دار بود (001/0=p < /em> ). براساس یافته های پژوهش حاضر می توان چنین نتیجه گیری کرد که تمرینات ترکیبی( مقاومتی-هوازی) ممکن است با افزایش بیان ژن HIF1a و رشد مویرگ های جدید تحت عنوان انژیوژنز و افزایش گردش خون به بهبود عملکرد قلبی-عروقی و بهبود کیفیت زندگی بیماران پس از CABG منجر شود.

زمینه و هدف: با توجه به اثرات آسپرین در خونریزی بعد از عمل و توصیه برخی از جراحان قلب به قطع آسپرین، مطالعه حاضر با هدف مقایسه  بین میزان خونریزی بعد از عمل بای پاس عروق کرونر در گروهی از بیماران که قبل از عمل آسپرین مصرف کرده اند، با گروهی که قبل از عمل مصرف آسپرین آنها قطع شده است، انجام شد.روش بررسی: این مطالعه نیمه تجربی (کارآزمایی بالینی) بر روی 200 بیمار بستری در بخش جراحی قلب بیمارستان قائم (عج) که تحت عمل (CABG) Coronary Artery Bypass Graft قرار گرفته بودند، انجام شد. بیماران در دو گروه 100 نفری قرار گرفتند. گروه اول بیماران تحت عمل CABG بدون قطع آسپرین، به عنوان گروه مورد و گروه دوم بیماران تحت عمل CABG که حداقل 48 ساعت قبل از عمل، آسپرین آنها قطع شده بود، به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شدند. اطلاعات به دست آمده با استفاده از آزمون t، مورد تحلیل آماری قرار گرفتند.یافته ها: میزان خونریزی در 6 و 12 ساعت اول پس از عمل در بیمارانی که قبل از عمل تحت درمان با آسپرین بودند، نسبت به بیمارانی که آسپرین آنها قبل از عمل قطع شده بود، بیشتر بود.نتیجه گیری: با توجه به نتایج کسب شده از این مطالعه، به نظر می رسد بیمارانی که مجبور به مصرف آسپرین هستند و نمی توانند آن را قبل از انجام عمل CABG قطع کنند، نسبت به بیمارانی که قادر به قطع مصرف آسپرین قبل از انجام عمل CABG هستند، بیشتر در معرض خطر خونریزی هستند و بنابراین به مراقبت دقیق تری نیاز دارند.