بیست قطعه لاشه جوجه گوشتی از یک مرغداری 5000 قطعه ای جهت تعیین علت تلفات به کلینیک طیور ارجاع گردید. کلیه لاشه ها کالبد گشایی گردیدند و نشانی های کلی باسیلوز در 19 لاشه مشاهده شدند و اشریشیاکلی از جراحات مربوطه جدا گردید. در یک نمونه که فاقد جراحات کلی باسیلوز بود، کبد تغییر شکل ظاهری در کبد مشخص بود. در کشت کبد این مورد باکتری پروتوس جدا گردید. برای تشخیص علت ضایعه غیر طبیعی کبد نمونه برداری برای بررسی های هیستوپاتولوژیک صورت گرفت که جزایر بزرگ و متعدد از سلول های توموری مجاری صفراوی درون بافت سیروتیک و کاملا منفک از پارانشیم طبیعی کبدی مشاهده شدند. تشخیص ما در خصوص علت بروز ضایعه غیر طبیعی در کبد جوجه گوشتی مورد مطالعه، کلانژیوکارسینوما (تومور بدخیم مجاری صفراوی) بود.

جراحات منقار در خروس های یک گله مادر گوشتی 50  هفته که با جیره ای متفاوت از مرغان، حاوی پروتئین و انرژی پایین، تحت پرورش بودند مشاهده شد. همه خروس هایی که با مرغان نگهداری می شدند بدشکلی ها در منقار بالا و پایین را نشان دادند و لی خروس هایی که جدا از مرغان نگهداری می شدند، فاقد این ضایعات بودند. دانخوری های مرغان با تور سیمی گالوانیزه پوشیده شده بود تا خروس ها نتوانند از غذای مرغان استفاده نمایند. حدود 5  درصد تلفات در خروس های دارای ضایعات منقار مشاهده شد. کاهش مشخصی در میزان جوجه درآوری (23درصد) مشاهده شد، اما در تولید تخم تغییری رخ نداد. جراحات منقار دلیل اصلی حذف خروس ها در گله بود. آزمایش های هیستوپاتولوژیک ضایعات نشان داد که اپی درمیس، لایه کراتین و بافت همبند شدیدا دچار نکروز شده اند. در کشت باکتریولوژیک نمونه ها عمدتا استافیلوکوکوس اورئوس همولیتیک جدا شد. آزمایش های هماتولوژیک افزایش ملایمی در تعداد گلبول های سفید خون نشان داد. به نظر می رسد مورد گزارش شده در مقاله مشکلی در ارتباط با مدیریت گله باشد. یافته های این گزارش برای صنعت طیور مفید می باشد.

برای بررسی چگونگی کاربری و ابعاد تاثیرگذاری جیره مرطوب بر عملکرد طیور گوشتی (نر آرین) 4 آزمایش طراحی و به مرحله اجرا در آمد. در هر آزمایش از 4 تکرار و 7 جوجه گوشتی نر (آرین) در هر تکرار برای هر تیمار استفاده گردید. دوره آزمایش از سن 2 تا 7 هفتگی بود. در آزمایش اول جوجه های گوشتی به دو گروه آزمایشی شاهد (C) از جیره استاندارد و تیمار آزمایشی که جیره استاندارد ولیکن مرطوب شده (W) و استفاده نمودند تقسیم شدند. خوراک مصرفی، وزن و قابلیت هضم ظاهری ماده خشک مصرفی گروه W بیشتر از شاهد C بود (p<0.05) مرطوب کردن جیره موجب افزایش معنی داری در وزن اکثر بخشهای مختلف دستگاه گوارش گردید (p<0.05) لیکن تاثیر چندانی بر محتویات لاشه نداشت. در آزمایش دوم جوجه های گوشتی در سه گروه برای بررسی جیره استاندارد (C)، جیره مرطوب (W) و ارایه محدود (معادل جیره خشک) مرطوب (Pf) تیماربندی شدند. خوراک مصرفی و وزن تیمار W به مانند آزمایش اول بیش از گروه شاهد بود در حالیکه افزایش وزن گروه محدود شده (Pf) فی مابین دو گروه دیگر بود. به منظور بررسی تاثیر قطع آب از گروه مرطوب خوار، در آزمایش سوم جوجه های گوشتی در 3 گروه تیماربندی شدند، دو تیمار اول به مانند آزمایش 2 و به تیمار 3 جیره مرطوب بدون دسترسی به آب (WO) ارایه گردید. خوراک مصرفی، افزایش وزن در گروه WO بیش از دو گروه دیگر بود (p<0.05). چگونگی تاثیرگذاری همزمان رقیق کردن و مرطوب کردن جیره با سبوس در آزمایش 4 مورد بررسی قرار گرفت. هر چند رقیق کردن جیره موجب کاهش روند رشد (افزایش وزن) گردید، لیکن جیره مرطوب رقیق شده تا حدی موجب بهبود رشد در مقایسه با گروه شاهد گردید. جیره مرطوب موجب بهبود عملکرد طیور می گردد. هر چند این بهبود عملکرد تا حدی مدیون بالارفتن خوراک مصرفی و در نتیجه افزایش وزن می باشد لیکن غیر از تاثیر بالا رفتن خوراک مصرفی بر افزایش وزن جیره مرطوب تاثیر مستقل بر بهبود رشد دارد. بالا رفتن قابلیت هضم خوراک مصرفی بر اثر مرطوب کردن جیره سهم و نقش بسزایی در این امر دارد.

نانو ذرات نقره با ایجاد رادیکالهای آزاد میتوانند بسیاری از باکتریها، ویروسها و قارچها را نابود کنند به همین دلیل توصیه شده به عنوان یک ضد عفونی کننده در سیستم پرورش دام وطیور مورد استفاده قرار گیرند. در این مطالعه 240 قطعه جوجه از سویه تجاری راس 308 در قالب یک طرح پایه کاملا تصادفی با چهار تیمار صفر (گروه کنترل) 4، 8 و ppm12 نانو سیلور کلوئید در آب آشامیدنی و در چهار تکرار (در هر قفس 15 قطعه جوجه) پرورش داده شدند. در پایان دوره پرورش از هر تکرار دو قطعه مرغ گوشتی با وزن میانگین آن تکرار انتخاب شده و نمونه خون وریدی و همچنین بافت کلیه درفرمالین بافر 10% جهت بررسی ضایعات پاتولوژیک گرفته شد. بررسی های انجام گرفته نشان داد که با افزایش مقدار نقره بویژه مقادیر بیش از 8 میلی گرم در کیلو گرم شدت ضایعات از جمله پرخونی، حضور سلولهای التهابی از جمله هتروفیلها و لنفوسیتها، نکروز سلولهای توبولی، گلومرونفریت پرولیفراتیو ونیز فیبروز کلیه بیشتر میشود. همچنین افزایش سطح سرمی اسیداوریک در تیمار چهارم (ppm12) نسبت به گروه کنترل معنی دار بود (p<0.05) ولی در دو تیمار دیگر معنی دار نبود. با توجه به موارد فوق میتوان نتیجه گرفت که استفاده از نانوسیلور در مقادیر بیش از ppm8 در آب آشامیدنی بر بافت کلیه اثرات نامطلوبی دارد.

در سالهای اخیر دفع فسفر تولید شده در سیستم های متراکم پرورش تک معده ایها از نظر آلودگی محیط زیست مورد توجه قرار گرفته است. اخیرا جهش های غیرکشنده در ذرت و جو شناسایی شده است که باعث کاهش سطح فیتات در آنها می شود. در این آزمایش 4 واریته کم فیتات به نامهای جو ال پی 422، ال پی 635، ال پی955 و ال پی 1070 همراه با جو معمولی سی دی سی دالی در جوجه های گوشتی از سن 2 تا17 روزگی مورد مطالعه قرار گرفت. واریته های کم فیتات نسبت به جو معمولی سی دی سی دالی در جیره ای که کمبود فسفر داشت، سبب افزایش ابقای فسفر و در نتیجه افزایش خاکستر استخوان درشت نی شد. میزان فسفر دفع شده نیز کاهش یافت (P<0.01). میزان اضافه وزن(P<0.05)  و ضریب تبدیل خوراک (P<0.01) نیز در جیره های حاوی جوهای کم فیتات به طور معنی داری بهبود یافت. اثرات فوق در مورد جو ال پی 955 برجسته تر بود. قابلیت هضم سایر بخش های جیره (ماده خشک، چربی، پروتیین، اسیدهای آمینه) در جیره های حاوی واریته های نوین جو تفاوت معنی داری با جو معمولی نداشت.

مطالعه ترجیح جوجه های گوشتی به رنگ خوراک برای بهبود رفاه و راحتی جوجه های گوشتی مهم است و ممکن است در بهبود عملکرد نیز سودمند باشد. هدف آزمایش نخست بررسی ترجیح جوجه های یک روزه در تحت نورهای مختلف به رنگ های مختلف بود. یکصد و شصت قطعه جوجه راس 308 به تازگی هچ شده که قبلاً خوراکی دریافت نکرده بودند، به پن های نوردهی شده با رنگ نورهای مختلف (سفید، زرد، سبز و قرمز) اختصاص یافت. تحت هر رنگ نور چهار انتخاب از رنگ خوراک (قرمز، سبز، زرد و شاهد) ارائه شد. انتخاب در لحظه ای که پرنده تلاش برای به دست آوردن خوراک از یک رنگ می نمود ثبت می شد. در آزمایش دوم، 80 قطعه جوجه انتخاب شد که سپس به طور مساوی به چهار پن نوردهی شده با نور سفید تقسیم شدند. شدت های نور برای تمامی پن ها یکسان بود. هر پن با استفاده از پلاستیک های تیره برای جلوگیری از تداخل دید با پن های مجاور جدا شد. در هر پن چهار ظرف محتوی خوراک هایی با رنگ های مختلف قرار گرفت و جوجه ها مجاز به مصرف از خوراک با رنگ مورد ترجیح خود بودند. تمامی جوجه ها با یک جیره استاندارد NRC تغذیه شدند و در همه پن ها دسترسی آزاد به آب و خوراک داشتند. میزان مصرف خوراک از هر رنگ خوراک در هر پن به صورت درصد از کل مصرف خوراک در آن پن تا روز 28 دوره پرورشی تعیین شد. نتایج نشان داد که بین ترجیح جوجه ها یک روزه به رنگ های خوراکی تفاوت معنی دار آماری وجود نداشت. با این حال، مشاهده شد که تحت نور سفید جوجه ها متمایل بودند که رنگ خوراک سبز را به شاهد ترجیح دهند (08/0=P). بنا به نتایج آزمایش دوم، درصد مصرف خوراک از رنگ سبز به طور معنی داری بالاتر از سایر رنگ های خوراکی بود. همچنین پایین ترین درصد مصرف خوراک در تحت نور سفید، مربوط به رنگ خوراک قرمز بود.