یکی از روش های نوین پایش آلودگی خاک به فلزات سنگین، استفاده از مغناطیس سنجی به عنوان یک روش ارزان، ساده، موثر و سریع الاجرا می باشد. در این مطالعه کارایی پذیرفتاری مغناطیسی برای پایش عناصر مغذی گیاه شامل آهن، منگنز، روی و مس در فاز قابل جذب خاک، به همراه همبستگی آن ها با ویژگی های فیزیکوشیمیایی خاک گلخانه های دو شهرستان استان اصفهان (دهاقان و شهرضا) بررسی گردید. 40 نمونه از خاک سطحی (عمق 20-0 سانتی متری) گلخانه های موردنظر در تابستان 1393 برداشت و پذیرفتاری مغناطیسی نمونه ها در دو فرکانس پایین (clf) و فرکانس بالا (chf) توسط دستگاه Bartington MS2 dual frequency sensor اندازه گیری شد. نتایج به دست آمده نشان داد در کل منطقه مورد مطالعه بین پذیرفتاری مغناطیسی خاک و عناصر مس، روی و منگنز در فاز قابل دسترس همبستگی معنی دار آماری وجود ندارد. این امر می تواند به دلیل عدم ورود آن ها به شبکه ساختمانی کانی های فرو مگنتیت باشد. همبستگی منفی میان فلز آهن و پذیرفتاری مغناطیسی خاک نشان می دهد که افزایش غلظت این عنصر در فاز قابل جذب، لزوما دلیل بر بالا بودن این عنصر در ساختار کانی های مغناطیسی خاک نبوده و تاثیری مثبت بر مغناطیس نخواهد داشت. به علاوه، بافت رسی و سیلتی با خاصیت مغناطیسی خاک همبستگی معنی دار مثبت و بافت شنی همبستگی معنی دار منفی نشان داد. همچنین، میزان پایین پذیرفتاری مغناطیسی در بخش قابل جذب (30.30±7.89´10-8 مترمکعب بر کیلوگرم) بیانگر اثر غالب سنگ بستر و ویژگی های ذاتی خاک بر غلظت فلزات در منطقه می باشد. بر اساس این مطالعه می توان نتیجه گرفت که به منظور پایش فلزات سنگین در بخش های قابل جذب خاک و همچنین در مناطقی که تحت تاثیر منبع مشخصی از آلودگی نباشد سنجش پذیرفتاری مغناطیسی کارایی بالایی ندارد.

به منظور بررسی تغییرپذیری محتوای سزیم-137 در سایت مرجع شهرستان فریدن و ارتباط آن با برخی ویژگی های خاک، تعداد 96 نمونه از اعماق 15-0 و 30-15 سانتی متری و هم چنین برای تعیین توزیع عمودی آن، 8 نمونه خاک از دو پروفیل مرجع از اعماق 5-0، 15-5، 25-15 و 35-25 سانتی متری برداشته شد. دستگاه اسپکترومتری اشعه گاما برای آنالیز سزیم-137 مورد استفاده قرار گرفت. مقادیر پذیرفتاری مغناطیسی در دو فرکانس 46/0 و 6/4 کیلوهرتز به وسیله دستگاه Bartington اندازه گیری شد. ویژگی-های خاک، شامل نیتروژن کل، ماده آلی، ظرفیت تبادل کاتیونی، آهک، هدایت الکتریکی، pH، توزیع اندازه ذرات، سنگریزه و چگالی ظاهری در نمونه ها تعیین شد. سزیم-137 از خود تغییرپذیری نسبتاً کم آشکار کرد. نتایج نشان داد، چگالی ظاهری بیش ترین همبستگی مثبت را با سزیم-137 (01/0˂ p، 46/0=r) دارد. بین رس و سزیم-137، هم بستگی منفی (01/0˂ p، 52/0-=r) مشاهده شد. کانی شناسی رس نشان داد که کانی های ایلیت، کائولینیت و کلریت در سایت مرجع مورد مطالعه وجود دارند. نتایج تجزیه و تحلیل رگرسیون خطی چندگانه با روش گام به گام نشان داد که چگالی ظاهری، درصد رس و پذیرفتاری مغناطیسی در فرکانس پایین، 43 درصد از کل تغییرپذیری سزیم-137 را در سایت مورد مطالعه توجیه می کنند.

زمینه و هدف: جابجایی دیسک یکی از شایع ترین اختلالات مفصل گیجگاهی فکی است و (MRI) magnetic Resonance Imaging استاندارد طلایی در تشخیص آن می باشد. این اختلال می تواند تغییراتی در شدت سیگنال تصاویر MR به وجود آورد. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط بین شدت نسبی سیگنال تصاویر MR در بافت رترودیسکال و عضله تریگوئید خارجی با انواع جابجایی قدامی دیسک و نیز Flattening سر کندیل در بیماران مبتلا به (TMD) Temporomandibular Disorder بود.روش بررسی: در این مطالعه که از نوع گذشته نگر می باشد، 31 تصویر MR بیماران مبتلا به جابجایی قدامی دیسک بررسی شد. پس از اندازه گیری شدت نسبی سیگنال در سه ناحیه بافت رترودیسکال، سر فوقانی و سر تحتانی عضله تریگوئید خارجی، ارتباط میان شدت نسبی سیگنال با نوع جابجایی قدامی دیسک توسط آزمون Repeated Measured ANOVA ارزیابی و در هر کدام از 3 فضای مذکور از آنالیز T-test جهت مقایسه گروه دارای Condyle Flattening و گروه فاقد آن استفاده شد.یافته ها: در این تحقیق رابطه میان شدت نسبی سیگنال تصاویر MR با نوع جابه جایی قدامی دیسک در ناحیه رترودیسکال، در محل سر فوقانی عضله تریگوئید خارجی و در محل سر تحتانی عضله تریگوئید خارجی معنی دار نشد (P=0.3). همچنین ارتباط معنی دار آماری میان شدت نسبی سیگنال تصاویر MR و Flattening سر کندیل در بافت رترودیسکال، در سر فوقانی عضله تریگوئید خارجی و در سر تحتانی عضله تریگوئید خارجی یافت نشد (0.05<P).نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه، بیانگر آن است که احتمالا شدت نسبی سیگنال تصاویر MR در بافت رترودیسکال و دو سر عضله تریگوئید خارجی پیش بینی کننده خوبی برای نوع جابجایی قدامی دیسک و وجود یا عدم وجود Flattening سر کندیل نیست و به نظر نمی رسد که بتوان از آن به عنوان یک علامت تشخیصی در پیشرفت TMD استفاده کرد.

توده گرانیتوییدی بویین- میاندشت با گستردگی تقریبی 40 کیلومترمربع در شمال جاده بویین میاندشت- الیگودرز، به درون سنگ های متاپلیتی درجه پایین تا متوسط (با سن دگرگونی ژوراسیم میانی و سن سنگ های مادر اواخر تریاس- اوایل ژوراسیک) پهنه سنندج- سیرجان نفوذ کرده است. این توده نفوذی دارای ترکیب آلکالی فلدسپارگرانیت تا لوکوگرانیت است. برای اولین بار مطالعه ناهمسانگردی پذیرفتاری مغناطیسی این توده، در 65 ایستگاه و با استفاده از 225 مغزه جهت دار بررسی شد. بر پایه مقادیر پذیرفتاری مغناطیسی اندازه گیری شده، مقدار Km بر حسب mSI برای آلکالی فلدسپار گرانیت ها، گرانیت های ریزدانه، گرانیت های درشت دانه، و لوکوگرانیت ها به ترتیب برابر است با 158، 120، 166 و 34. مقدار Km برای ترکیب چیره این توده کمتر از 500 mSI است که این توده را در گروه گرانیتوییدهای پارامغناطیس قرار می دهد. بیوتیت مهم ترین حامل رفتار مغناطیسی در سنگ های مورد نظر است. دامنه تغییرات ناهمسانگردی مغناطیسی (P) بر حسب درصد در این توده میان 1 تا 15 متغیر است. آلکالی فلدسپار گرانیت ها دارای بیشترین مقادیر P هستند. میان شدت دگرشکلی و ناهمسانگردی پذیرفتاری مغناطیسی تقریبا ارتباط مستقیم و مثبتی وجود دارد. میزان تغییرات متغیر شکل (T) میان -0.43 تا 0.85 است و حدود 75 درصد از نمونه ها دارای T مثبت هستند. این امر نشان از آن دارد که بیضوی های مغناطیسی غالبا کلوچه ای شکل هستند و شواهد صحرایی نیز این امر را تایید می کند.

منطقه مورد مطالعه با گسترش 120 کیلومتر مربع در جنوب و جنوب باختری همدان جای گرفته است. از دید سنگ شناسی بیشترین حجم این توده در منطقه مورد مطالعه گرانیت پورفیروییدی است. در مطالعات سنگ نگاری گرانیتوییدهای این منطقه به گرانیت ها (مونزوگرانیت ها، سینوگرانیت ها و آلکالی فلدسپات گرانیت ها) و گرانودیوریت ها تقسیم بندی شده اند. از دید ریزساختاری بیشتر منطقه دارای فابریک ماگمایی - نیمه ماگمایی است و تعداد کمی از نمونه ها دگرشکلی حالت جامد دما بالا با حضور کوارتزهای صفحه شطرنجی، بیوتیت های دارای حالت کینک و خمیدگی و ریزشدگی کانی ها را نشان می دهند. در منطقه مورد مطالعه، از 107 ایستگاه، 403 مغزه جهت دار برای مطالعات ناهمسانگردی پذیرفتاری مغناطیسی تهیه شد. مقادیر پذیرفتاری مغناطیسی به طور متوسط برای کل نمونه ها بین mSI 114-314 میانگین مقدار حساسیت مغناطیسی (Km)، برای گرانودیوریت ها457.5 (mSI)  و دامنه تغییرات آنها از 282 تا  (mSI) 633است که نسبت به گرانیت ها Km بالاتری دارند و این به دلیل حضور مگنتیت در این سنگ ها است که به وسیله آزمایش کانی مغناطیسی و آزمایش کانی سنگین اثبات شد و مقدار آن در این سنگ ها حدود 0.01 تا 0.025 درصد برآورد شده است. مقدار پذیرفتاری مغناطیسی میانگین(Km)  که بیشتر بین 14 تا mSI 514 است نشان دهنده گرانیت پارامغناطیس است. مقدار P در گرانیتوییدهای منطقه میان 0.72 تا 7.4 درصد متغیر است. مقدار متغیر شکل در بیشتر نمونه ها دارای مقدارهای مثبت و شکل کلوچه ای است و احتمال ساختار سیل یا مانند آن را در این بخش های توده تایید می کند. با مشاهده برگوارگی های مغناطیسی و خطوارگی های مغناطیسی با شیب زیاد در بخش مرکزی توده که با دور شدن از این بخش شیب آنها کم می شود می توان محل اصلی تزریق توده را در این بخش دانست که حجم زیادی از ماگما با شیب زیاد از این بخش بالا آمده است. البته افزون بر بخش مرکزی، برگوارگی و خطوارگی های مغناطیسی با شیب به نسبت زیاد در دو منطقه دیگر از توده نیز دیده می شود که این دو بخش می تواند محل های فرعی تغذیه توده باشد. بر پایه همه شواهد مغناطیسی که تاکنون در منطقه گفته شد و رژیم زمین ساختی ترافشارشی حاکم بر این منطقه می توان بالاآمدگی ماگما را در یک فضای کششی با راستای کشش NW-SE تصور کرد که گروهی از خطوارگی ها در این روند قرار گرفته اند ولی گروهی دیگر روند NE-SW دارند که احتمالا ماگما در هنگام نفوذ و جایگیر شدن به علت چرخشی که در اثر نیروی زمین ساختی حاکم بر منطقه و سیال بودن ماگما داشته، این گروه از خطوارگی هارا ایجاد کرده است. البته باید شکاف های محلی دیگر که می توانند محل های تغذیه فرعی در منطقه باشند را نیز در نظر گرفت.

در این پژوهش، برش رسوبی نوده واقع در شمال شرق ایران برای بررسی وضعیت آب وهوایی گذشته بررسی شده است. تلفیقی از مرور سامان مند منابع کتابخانه ای و میدانی و کارهای آزمایشگاهی در این تحقیق استفاده شده است. به منظور انجام کار با بررسی های میدانی متوالی، محل و روش نمونه برداری مشخص شد. 237 نمونه به فواصل 10 سانتی متری از برش نوده نمونه برداری شد. پذیرفتاری مغناطیسی تمامی نمونه ها اندازه گیری شد و بر اساس نتایج به دست آمده از این آزمایش، نمونه های دارای نوسانات شدید افزایش یا کاهش میزان پذیرفتاری مغناطیسی، برای مطالعة سایر پارامترهای مغناطیسی انتخاب شد. نتایج این تحقیق نشان می دهد که میزان پذیرفتاری مغناطیسی، پسماند مغناطیسی طبیعی، پسماند مغناطیسی ایزوترمال اشباع شده و HIRM در لایه های لس کمتر از لایه های خاک دیرینه است. در مقابل، میزان S_0. 3 در لایه های لس بیشتر از خاک های دیرینه است. نتایج این تحقیق نشان می دهد که برش رسوبی نوده در طول 150 هزار سال گذشته، حدود هشت دورة آب وهوایی گرم و مرطوب (لایه های خاک دیرینه و شبه خاک دیرینه با میزان پذیرفتاری مغناطیسی بالا) در بین دوره های سرد و خشک (لایه های لس با میزان پذیرفتاری پایین) را تجربه کرده است.