مساله سعادت یکی از مسایل قدیمی و بنیادین علم اخلاق و فلسفه اخلاق است. ابن سینا سعادت را به مطلوب بالذات و غایت لذاته تعریف می کند و روش های متعددی از قبیل آشنایی با فضایل و رذایل، تکمیل قوه نظری و عملی نفس، رعایت نظریه حد وسط، ترک تعلقات دنیوی، نیت خالص داشتن، اعراض از ماسوی الله، ذکر الاهی، سبک نشمردن نماز، موافقت فعل انسان با فعل ملک، غلبه قوای روحانی انسان بر سایر قوایش و مطابقت اعتقادات و افعال با امر الاهی پیشنهاد می دهد. او در زمینه های استناد به آیات قرآنی، تامل در استعمال واژه لذت، پذیرش معاد جسمانی از طریق شرع و عدم امکان دستیابی به سعادت برتر در دنیا، از شریعت اسلام متاثر است. دیدگاه او از جهت عدم توجه شایسته به کتاب و سنت و بحث ایمان در مساله سعادت مورد نقد است.

مقدمه: نیروی انسانی مهم ترین اهرم در افزایش و کاهش بهره وری سازمان های بهداشتی - درمانی است. یکی از گام های اساسی در جهت بالا بردن بهره وری آنها شناخت و علل و عواملی نظیر رضایت شغلی، کیفیت زندگی کاری و شادکامی آنان است.هدف: پژوهش حاضر «تعیین رابطه ی شادکامی با بهره وری در پرستاران بالینی» است.مواد و روش ها: این تحقیق از نوع همبستگی - مقطعی بوده که در سال 1393 انجام شده است. جامعه ی پژوهش 130 پرستار شاغل در بیمارستان شهر کردکوی بودند که به روش تمام شماری انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه ی جمعیت شناختی، شادکامی آکسفورد (2007) و پرسش نامه ی بهره وری نیروی انسانی بر اساس مدل هرسی و گلد اسمیت (2012) استفاده گردید. هر دو ابراز در کشور روا و پایا شده اند. داده ها با نرم افزار آماری SPSS نسخه 16 تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: میانگین میزان شادکامی (74.44±8.56) و بهره وری پرستاران (69.43±8.89) بود. بین شادکامی و بهره وری پرستاران رابطه مثبت و معناداری وجود داشت (r=46%)نتیجه گیری: توصیه می شود مدیران و برنامه ریزان با فراهم کردن بستر شاد در محیط بیمارستان و برنامه های کاربردی برای ارتقا شادکامی از جمله؛ برگزاری کارگاه های شادکامی و آموزش به سرپرستاران و پرستاران نخست باعث افزایش شادکامی و درنهایت افزایش بهره وری در مراکز بهداشتی و درمانی شوند.

غم و شادی از انفعالات و کیفیات نفسانی اند. غم نتیجه تاثر نفس است از حصول امری مکروه و شادی زاده تاثر آن از امری مطلوب. در روایات و احادیث آمده است که معصومان و مومنان حزن واندوهشان در دل و شادمانی و سرورشان در چهره است. علی علیه السلام می فرماید: اما حزنی فسرمد «کار همیشگی ام اندوه است و تیمارخواری» (نهج البلاغه، خطبه 202، ص 237). در نفحه الروح و تحفه الفتوح آمده است: «حزن حالتی است که چون بر سالک غالب شود و قایم گردد، او را غیر و اشتغال به غیر فانی گرداند و نتیجه آن ااشفاق است». (جندی، ص 138)

چکیده فارسی:غزالی در مکتوبات مختلف خویش، تعاریف متعددی برای سعادت ارائه داده است. در نظام فکری غزالی، یکی از واژه های قریب به معنای سعادت، واژه کمال است، که به ما در دریافت چیستی سعادت مدد می رساند. غزالی کمال را از یک جهت به کمال بالذات و بالعرض و از حیث دیگر به حقیقی و وهمی تقسیم می کند و دستیابی به کمال حقیقی را سعادت معرفی می کند. او سعادت را به اقسام مختلفی ـ مطلقه و مقیده، دنیوی (مجازی) اخروی (حقیقی) ـ تقسیم می کند و بر این باور است که سعادت امری ذومراتب است. بر همین مبنا است، که او اگرچه ایمان را به تقلیدی و کشفی تقسیم می کند و هر دو دسته را اهل نجات و بهره مند از سعادت معرفی می کند، اما سعادت مومنانی که ایمان آنها از نوع کشفی است، برتر از سعادت افرادی معرفی می کند، که ایمان آنها از نوع ایمان تقلیدی است.   چکیده عربی:قدم الغزالی فی مؤلفاته و أعماله المختلفة تعاریف متعددة للسعادة. فی المنظومة الفکریة للغزالی، هناک کلمة مقاربة فی المعنی لکلمة السعادة، و هی کلمة الکمال، التی تساعدنا علی التعرف علی معنی السعادة. و هو یقسم الکمال إلی کمال بالذات و کمال بالعرض، و یقسمه من حیث آخر إلی کمال حقیقی و کمال و همی. و یعرف السعادة علی أنها الوصول إلی الکمال الحقیقی. و هو یقسم السعادة إلی أقسام مختلفة مثل السعادة المطلقة والسعادة المقیدة، والدنیویة (المجازیة) والاخرویة (الحقیقیة). و یری أن السعادة أمر ذو مراتب. و علی هذا الأساس، فهو و إن کان یقسم الإیمان إلی نوعین: تقلیدی وکشفی، و یعتبر أصحاب کلا منهما من أهل السعادة والنجاة، الا أن سعادة المؤمنین من ذوی الایمان الکشفی، أفضل من سعادة ذوی الإیمان التقلیدی. 

مساله سعادت از مسایل بنیادی اخلاق و فلسفه اخلاق از دیر زمان تاکنون است و مورد توجه اندیشمندان و مکاتب مختلف اخلاقی بوده است. فارابی آن را به دو قسم حقیقی و غیرحقیقی تقسیم می کند و در نگرش او سعادت حقیقی امری بسیط نیست، بلکه مفهوم مرکب است و غایه الغایات، خیر لذاته، خیر مطلق، خیر غایت تام است و لذت آن از نوع لذت معقول و دراز مدت است. اراده به معنای اختیار، قوه ناطقه نظری و فطرت مشترک شرط لازم سعادت هستند نه شرط کافی و تحقق سعادت به برنامه ریزی نیاز دارد و سعادت حقیقی امری مشکک است و بالاترین مرتبه آن قرب وجودی به خداست و همین امر اخیر موید تاثر فارابی از متون دینی است.