به منظور بررسی تاثیر تاریخ های مختلف کاشت و کاربرد مقادیر مختلف سولفات آمونیوم بر عملکرد و اجزای عملکرد کلزا رقم هایولا در کشت پاییزه آزمایشی در شرایط آب و هوایی شهرستان مانه وسملقان در سال زراعی 88 - 1387 اجرا گردید. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل سه تاریخ کاشت (28 شهریور، 13 و 28 مهر ماه) و چهار تیمار کودی (کود پایه 100 کیلوگرم در هکتار اوره، 80 کیلوگرم در هکتار سولفات آمونیوم در ابتدای بهار و 80 کیلو گرم سولفات آمونیوم در مرحله حداکثر ارتفاع گیاه)، (کود پایه 100 کیلوگرم در هکتار اوره، 80 کیلوگرم در هکتار سولفات آمونیوم در ابتدای بهار و 40 کیلوگرم اوره در مرحله حداکثر ارتفاع گیاه)، (کود پایه 100 کیلوگرم در هکتار اوره، 40 کیلوگرم در هکتار اوره در ابتدای بهار و 80 کیلوگرم سولفات آمونیوم در مرحله حداکثر ارتفاع گیاه)، ( کود پایه 100 کیلوگرم در هکتار اوره، 40 کیلوگرم در هکتار اوره در ابتدای بهار و 40 کیلوگرم اوره در مرحله حداکثر ارتفاع گیاه)، انتخاب گردیدند. صفات مورد بررسی شامل تعداد دانه در غلاف، تعداد غلاف در گیاه، وزن هزار دانه و عملکرد دانه بود. نتایج نشان داد تاریخ کشت 13 مهرماه از نظر تعداد دانه در غلاف، تعداد غلاف در بوته و عملکرد دانه و تیمار کودی سوم از نظر تعداد غلاف در بوته و عملکرد دانه برتر بودند. بیشترین مقدار عملکرد دانه در این حالت 4.1 تن در هکتار و کمترین مقدار عملکرد دانه مربوط به تاریخ کشت سوم و تیمار کودی چهارم با میانگین 3.2 تن در هکتار بود.

این آزمایش به منظور بررسی تاثیر مقادیر و روش های مختلف کاربرد سالیسیل هیدروگزامیک اسید (SHAM) بر عملکرد و اجزای عملکرد گیاه گلرنگ (Carthamus tinctorius L.) در سال زراعی 1390- 1389 در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساوه انجام گرفت. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک ها کامل تصادفی در 3 تکرار انجام شد. ماده شیمیایی SHAM به دو روش بذر مال (آماده سازی بذر قبل از کاشت) و محلول پاشی (در مرحله گل دهی) بر روی گیاه گلرنگ تیمار شد. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که تاثیر روش پیش تیمار بذور با SHAM بر روی تمامی اجزای عملکرد گلرنگ در سطح یک درصد معنی دار شد، همچنین تاثیر کاربرد SHAM به روش محلول پاشی بر روی تعداد دانه در طبق و قطر طبق و میزان عملکرد اقتصادی در سطح یک درصد معنی دار شد در حالی که تاثیر آن بر تعداد شاخه در گیاه و تعداد طبق در گیاه در سطح پنج درصد معنی دار بود. نتایج این آزمایش بیانگر اثرات مثبت کاربرد اسید سالیسیل هیدروگزامیک بر عملکرد و اجزای عملکرد گیاه گلرنگ در هر دو روش کاربرد این ماده از طریق جلوگیری از اتلاف انرژی فتو سنتزی بود.

این آزمایش در سال 1379 در ایستگاه تحقیقاتی دانشگاه آزاد اسلامی ارسنجان (فارس) در زمینی با بافت رسی به منظور ارزیابی نسبت های مختلف کشت مخلوط ذرت و سویا در مقایسه با کشت خالص آنها با استفاده از طرح آزمایشی بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار مورد بررسی قرار گرفت. تیمارهای مورد استفاده عبارت بودند از : ذرت خالص، سویا خالص، 50 درصد + 50 درصد سویا ، 75 درصد ذرت +25درصد سویا، 25 درصد ذرت + 75 درصد سویا، روش مورد استفاده برای تشکیل مخلوط ها بر اساس سری های جایگزینی بود. صفات بررسی شده در این تحقیق عبارت بودند از : ذرت (عملکرد دانه، تعداد بلال در بوته، تعداد دانه در بلال، وزن درصددانه، قطر ساقه، ارتفاع بوته، طول بلال، قطر بلال، شاخص برداشت، درصد پروتئین خام دانه، شاخص سطح برگ)، سویا (عمکرد دانه، تعداد غلاف، وزن صد دانه، ارتفاع بوته، شاخص سطح برگ، درصد پروتئین خام دانه). عملکرد ذرت در کشت سطح برگ، درصد پروتئین خام دانه)، عملکرد ذرت در کشت خالص 7424 کیلوگرم در هکتار و سویا خالص 2719 کیلوگرم در هکتار بدست آمد. حداکثر عملکرد در تیمارهای مخلوط با ترتیب مربوط بود به مخلوط 50 درصد از هر دو گیاه 6674.5 کیلوگرم در هکتار، 75 درصد ذرت + 25 درصد سویا 5974 کیلوگرم در هکتار و 25 درصد ذرت + 75 درصد سویا 5076.75 کیلوگرم. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که با کاهش تعداد ردیف های ذرت طول بلال، تعداد بلال در بوته، تعداد دانه در بلال، تعداد غلاف سویا، وزن صد دانه سویا و درصد پروتئین خام سویا افزایش یافت که این احتمالا بدلیل غالبیت و سایه اندازی کمتر ذرت می باشد. ولی نسبت های مختلف کشت روی ارتفاع، وزن صد دانه و شاخص برداشت ذرت اثر معنی داری نداشت، حداکثر شاخص سطح برگ برای ذرت 4.51 و برای سویا 4.21 در نسبت 75 درصد سویا + 25 درصد ذرت بدست آمد.

به منظور ارزیابی عملکرد و اجزای عملکرد در کشت مخلوط سیب زمینی و گلرنگ بررسی حاضر در سال زراعی 1388 با استفاده از طرح بلوکهای کامل تصادفی با 3 تکرار در مزرعه پژوهشی دانشگاه محقق اردبیلی اجرا گردید. تیمارهای مورد بررسی را: کشت خالص سیب زمینی در تراکم ثابت 6 بوته در متر مربع، کشت خالص گلرنگ با تراکم های 6، 12 و 18 بوته در مترمربع و کشت مخلوط سیب زمینی) در تراکم 6 بوته در متر مربع (با گلرنگ در تراکم های 6، 12، 18 بوته در مترمربع تشکیل می دادند. گیاهان مذکور با استفاده از روش افزایشی کاشته شدند. نتایج تجزیه واریانس تیمارهای مربوط به عملکرد و اجزای عملکرد سیب زمینی در کشت خالص و مخلوط با گلرنگ نشان داد که به جز تعداد ساقه در متر مربع، در سایر صفات مورد بررسی از جمله: تعداد غده در هر بوته و متوسط وزن غده های هر بوته در سطح احتمال 5% و عملکرد غده ها در سطح آماری 1% اختلاف معنی داری مشاهده شد. نتایج حاصل از تجزیه واریانس عملکرد و اجزای عملکرد گلرنگ در کشت مخلوط با سیب زمینی نشان داد که صفت تعداد طبق در بوته در سطح احتمال 5% و صفات مربوط به : تعداد دانه در طبق، وزن دانه در طبق و عملکرد دانه در سطح آماری 1% تفاوت معنی داری دارند. بالاترین مقدار نسبت برابری زمین برابر 1.12 متعلق به مخلوط 12 بوته در مترمربع گلرنگ و تراکم 6 بوته در مترمربع سیب زمینی مشاهده شد، به عبارت دیگر این تیمار کشت مخلوط نسبت به کشت خالص 12 درصد عملکرد بیشتری در واحد سطح تولید کرد.

ده هیبرید سینگل کراس ذرت در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در 4 تکرار و 14 منطقه مختلف به مدت دو سال (1377 و 1378) جمعا در 28 محیط از نظر پایداری عملکرد دانه، تعداد دانه در ردیف، تعداد ردیف دانه، عمق دانه و وزن هزار دانه با استفاده از معیارهای پیشنهادی مختلف از جمله ضریب رگرسیون (bi) و انحراف از خط رگرسیون (S2di)، واریانس پایداری (σi2)، معیار Wi، ضریب تغییرات (C.V.) و بالاخره ضریب تبیین (R2) مورد بررسی قرار گرفتند. علاوه بر این، برای عملکرد دانه طبق روش پیشنهادی کانگ (Kang, 1993) تجزیه های لازم برای گزینش توام برای عملکرد دانه و پایداری انجام شد. بررسی پایداری هیبریدها برای عملکرد دانه با استفاده از معیارهای S2di، σi2، Wi،C.V.  و R2 و همچنین روش گزینش توام برای عملکرد دانه (معیار Ysi) نشان داد که هیبریدهای شماره 6 (KL17.2-5×MO17) و شماره 10 (KSC704) پایدار می باشند. بالاترین عملکرد دانه به ترتیب با میانگین 10.346 و 10.362 تن در هکتار به هیبریدهای شماره 6 (KL17.2-5×MO17) و 10 (KSC704) تعلق داشت. بررسی غیر یکنواختی ضرایب رگرسیون در اثر متقابل هیبرید × محیط نشان داد که این منبع فقط در مورد صفات تعداد ردیف دانه و عمق دانه معنی دار بوده است. بررسی پایداری اجزا عملکرد دانه نشان داد که هیبریدهای پایداری برای عملکرد دانه، تناسبی با هیبریدهای پایدار برای اجزا عملکرد ندارند و این در حالی است که عملکرد دانه با صفات تعداد دانه در ردیف، وزن هزار دانه و عمق دانه (به ترتیب با 0.64=r، 0.45=r و 0.40=r) همبستگی مثبت و بالایی را نشان داد. بر اساس ضرایب رگرسیون، هیبریدهای شماره 6 (KL17.2-5× MO17) و 10 (KSC704) برای صفت تعداد ردیف دانه در بلال واکنش خوبی نسبت به بهبود شرایط محیطی نشان نمی دهند.

به منظور بررسی اثر روشهای خاک ورزی بر عملکرد و اجزاء عملکرد دو رقم جو پاییزه رایج در کرمان، آزمایشی در سالهای زراعی 79-1378 و 80-1379 در مزرعه دانشکده کشاورزی دانشگاه شهید باهنر کرمان انجام شد. آزمایش در قالب طرح کرتهای خرد شده با 4 تکرار به اجرا درآمد. تیمارهای آزمایش شامل خاک ورزی در سه سطح شامل الف: خاک ورزی معمولی رایج منطقه، گاو آهن برگرداندار + دو دیسک، ب: خاک ورزی حفاظتی شامل دو دیسک، ج: بدون خاک ورزی، و دو رقم جو پاییزه شش ردیفه شامل والفجر و کارون در کویر (MB 736) بودند. نتایج حاصله نشان داد که عملکرد جو رقم کارون در کویر در هر سه روش خاک ورزی از عملکرد جو رقم والفجر بیشتر بود. رقم والفجر بالاترین عملکرد را در تیمار خاک ورزی حفاظتی نشان داد و عملکرد رقم کارون در کویر در هیچکدام از تیمارهای خاک ورزی اختلاف معنی داری را با یکدیگر نشان نداد. از اجزا عملکرد تعداد پنجه های بارور در مترمربع در رقم کارون در کویر، در هر سه روش خاک ورزی اختلاف معنی-داری با رقم والفجر نشان داد. تیمار بدون خاک ورزی در رقم کارون در کویر بالاترین تعداد پنجه های بارور در متر مربع را به خود اختصاص داد. نوع خاک ورزی بر میانگین تعداد دانه را سنبله در هیچیک از دو رقم جو تاثیر معنی داری نگذاشت، اما بر میانگین وزن دانه جو در هر سنبله (گرم) در تیمار بدون خاک ورزی در رقم والفجر اثر منفی داشت. وزن هزار دانه جو نیز تحت تأثیر نوع خاک ورزی قرار نگرفت ولی اثر متقابل نوع خاک ورزی و رقم بر روی این جزء از عملکرد معنی دار بود. شاخص برداشت در هر دو رقم تحت تاثیر نوع خاک ورزی قرار نگرفت. درصد پروتئین فقط در تیمار خاک ورزی معمولی در رقم جو والفجر کاهش نسبی نشان داد. با توجه به نتایج این تحقیق به نظر می رسد که رقم کارون در کویر از نظر عملکرد در منطقه مناسبتر از رقم والفجر است ولی در هر دو رقم روشهای بدون خاک ورزی و خصوصا خاک ورزی حفاظتی نتیجه بهتری از خاک ورزی معمولی دارند که قابل توصیه است.

به منظور ارزیابی خصوصیات رویشی، عملکرد، اجزای عملکرد و مقدار روغن 12 ژنوتیپ کرچک در شرایط اقلیمی استان آذربایجان شرقی آزمایشی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار طی سال زراعی 1387-1386 در هادیشهر شهرستان جلفا اجرا و صفات تعداد دانه در خوشه اصلی و خوشه های فرعی درجه یک، وزن دانه خوشه اصلی و خوشه های فرعی درجه یک، درصد و میزان عملکرد روغن، وزن صد دانه در خوشه اصلی و خوشه های فرعی درجه یک، عملکرد دانه، بیولوژیک و شاخص برداشت دانه اندازه گیری شدند. نتایج حاصله نشان دادند که ژنوتیپ ها از نظر عملکرد دانه، روغن و اکثر صفات اندازه گیری شده از لحاظ آماری اختلاف معنی داری با همدیگر دارند و تنوع ژنتیکی میان آنها قابل مشاهده است. ژنوتیپ آشتیان 1 در اکثر صفات، به جز وزن صد دانه در خوشه اصلی و خوشه های فرعی درجه یک، درصد روغن و شاخص برداشت، نسبت به سایر ژنوتیپ ها به طور معنی داری بالاتر بود. از نظر درصد روغن، ژنوتیپ های شهرضا 1 و آشتیان 2 به ترتیب با 52.88 و 52.48 بالاترین مقدار را به خود اختصاص دادند. به دلیل پایین بودن عملکرد دانه در ژنوتیپ شهرضا 1، عملکرد روغن نیز پایین بود. ولی، در ژنوتیپ آشتیان 2 درصد بالای روغن، عملکرد پایین تر دانه را جبران و این ژنوتیپ نیز مانند ژنوتیپ آشتیان 1 در عملکرد روغن نسبت به سایر ژنوتیپ ها برتری داشت. با توجه به نتایج به دست آمده در این آزمایش چنین به نظر می رسد می توان ژنوتیپ های آشتیان 1، آشتیان 2 و شهرضا 2 را جهت کشت در منطقه مورد آزمایش و مناطق مشابه توصیه نمود.

به منظور بررسی اثرات حذف برگ بر روی عملکرد و اجزای عملکرد آفتابگردان، آزمایشی در طی سال 1379 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه تبریز واقع در اراضی کرکج به اجرا گذاشته شد. ارقام مورد بررسی هیبریدهای آذرگل( CMS19×R46)  و گلشید (CMS31×R46) آفتابگردان بودند. عملیات حذف برگ ها در شروع مرحله گرده افشانی (R5) صورت گرفت و تیمار های مورد نظر شامل پنج سطح، حذف برگ های 1/3 فوقانی، 1/3 میانی، 1/2 تحتانی ساقه، حذف کل برگ های ساقه و تیمار شاهد (بدون حذف برگ) بود. از طرح آزمایشی بلوک های کاملا تصادفی با سه تکرار استفاده گردید. نتایج این بررسی نشان داد که حذف برگ بر روی قطر ساقه و ارتفاع بوته آفتابگردان تاثیری ندارد، ولی قطر طبق، درصد دانه های پر، وزن هزار دانه، شاخص برداشت و عملکرد دانه از همه تیمارهای حذف برگی تحت تاثیر قرار می گیرد. برگ های1/2  میانی ساقه به دلیل سطح بزرگتر و شرکت فعال در فرآیند فتوسنتز بهتر از سایر برگ ها در انباشت دانه ها ایفای نقش می کنند. حذف 100 درصد برگ ها بیشترین کاهش عملکرد دانه را در مقایسه با تیمار شاهد به دلیل کاهش وزن هزار دانه و درصد دانه های پر موجب گردید.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.