تنوع ریختی و بوم شناسی و ارتباط درون گونه ای جلبک قرمز جنس هیپنه آ بر روی 15 جمعیت متعلق به 5 گونه از دریای عمان در این پژوهش بررسی شده است. در این پژوهش تجزیه و تحلیل خوشه ای، تجزیه مولفه های اصلی و تحلیل روابط بوم شناسی گونه ها انجام گرفت. تجزیه و تحلیل آماری نشان داد که صفاتی مثل وجود انشعابات خاص، موقعیت تتراسپورانژها و نحوه اتصال جلبک به زیستگاه جلبک بیشترین نقش را به عنوان صفات تشخیصی جدا کننده گونه ها در این جنس داشته اند. دو خوشه اصلی تشکیل شد که H. boergesenii در خوشه اول قرار گرفت و خوشه دوم شامل دو زیر خوشه بود که در زیر خوشه اول گونه های H. charoides، H. valentiae و H. musciformis و در زیرخوشه دوم H. pannosa قرار گرفت. نتایج نشان داد که تنوع در زیرخوشه اول به میانگین شوری سالیانه و در زیر خوشه دوم به میانگین سالیانه اسیدیته، دمای آب و میانگین ناخالصی ها ی آن شامل مواد ارگانیک و غیر ارگانیک مرتبط است. متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد. لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

به منظور بررسی تاثیر شوری بر جوانه زنی و تعیین آستانه تحمل به شوری جو،2 آزمایش بصورت فاکتوریل با طرح پایه کاملا تصادفی در پتری دیش و گلدان انجام گرفت. آزمایش اول شاخص های جوانه زنی 23 نمونه جو (17 نمونه وحشی و شش رقم اصلاح شده) در چهار تیمار شوری 0، 100، 200 و 300 میلی مولار NaCl در سه تکرار و در آزمایش دوم، آستانه تحمل به شوری 7 نمونه انتخاب شده از آزمایش اولدر پنج تیمار (1.3، 5، 10، 15 و 20 دسی زیمنس بر متر) در چهار تکرار آنالیز شد. شاخص های درصد جوانه زنی، طول، وزن تر، خشک، میزان سدیم، پتاسیم ریشه اولیه و محور روی لپه در آزمایش اول، و همچنین آستانه تحمل به شوری، ارتفاع ساقه، وزن تر، خشک، میزان سدیم و پتاسیم گیاه درآزمایش دوم مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد درصد جوانه زنی درهمه نمونه ها با افزایش غلظت کلرید سدیم به طور معنی داری (P≤0.05) کاهش یافت. با توجه به عملکرد نسبی وزن خشک، افضل با مقدار 25.24 دسی زیمنس بر متر و نمونه Hordeum murinum (ایلام ) با مقدار 16.65 دسی زیمنس بر متر به ترتیب بیشترین و کمترین EC50 را نسبت به نمونه های دیگر نشان دادند. در این آزمایش رقم بومی در مقایسه با سایر ارقام در شرایط تنش مقاومتر بود و به احتمال زیاد دارای ژن های مقاومت به شوری می باشد.

نظر به اینکه غالب پسته کاریها در خاکهای شور توسعه یافته است و بیماری انگومک ناشی از گونه های فیتوفتورا در این مناطق شایع است برهمکنش شوری و Phytophthora citrophthora در رشد و آلودگی ریشه پسته در سیستم آب کشت مورد مطالعه قرار گرفت. از دو رقم پسته فندقی (حساس به شوری) و بادامی (متحمل به شوری) در چهار سطح (صفر، 1200، 2400 و 3600 میلی گرم کلرید سدیم در لیتر آب) و در حضور P.citrophthora بررسی شدند. تیمارهای شوری قبل و بعد از مایه زنی در طرح کاملا تصادفی بصورت فاکتوریل با شش تکرار در دمای 24-28° C اعمال گردید. همچنین اثر غلظت های مختلف کلرید سدیم روی رشد، تولید اسپورانجیوم و رهاسازی زئوسپور در P.citrophthora و P.nicotianae با استفاده از طرح بلوک های کامل تصادفی بصورت فاکتوریل در سه تکرار مطالعه شد. نه سطح شوری (صفر تا 30000 میلی گرم کلرید سدیم در لیتر) روی رشد رویشی، چهار سطح شوری (صفر تا 1200 میلی گرم کلرید سدیم در لیتر) روی تولید اسپورانجیوم و چهار سطح شوری (صفر تا 3000 میلی گرم کلرید سدیم در لیتر) در رهاسازی زئوسپور مورد مطالعه قرار گرفت. تنش شوری موجب افزایش درصد آلودگی قطعات ریشه فقط در رقم فندقی بویژه در سطوح بالای شوری گردید و تفاوتی بین مایه زنی قبل و بعد از تنش شوری مشاهده نگردید. برهمکنش شوری و قارچ بطور معنی داری موجب کاهش وزن خشک و طول ریشه فقط در رقم فندقی نسبت به شاهد گردید ولی در رقم بادامی بسیار کم بود. افزایش شوری تا سطح 14000 میلی گرم کلرید سدیم در لیتر تاثیر معنی داری روی رشد رویشی عامل بیماری نداشت و سپس موجب کاهش رشد تدریجی گردید. اثر شوری روی تولید اسپورانجیوم در دو جدایه P.citrophthora از خاک شور و غیرشور نشان داد که شوری تا 4000 میلی گرم کلرید سدیم در لیتر باعث تحریک اسپورانجیوم در جدایه خاک شور و کاهش آن در جدایه خاک غیرشور گردید. افزایش شوری تا سطح 2000 میلی گرم کلرید سدیم در لیتر موجب حداکثر رهایی زئوسپور در جدایه خاک شور گردید.

در روش پلاریمتری تعیین عیار عصاره حاصل از 26 گرم خمیر چغندرقند نرمال 23 میلی لیتر منظور می شود تا با 177 میلی لیتر محلول شفاف کننده حجم کل معادل 200 میلی لیتر شود. افزایش ماده خشک و تفاله چغندرقند تحت هر نوع تنش و پلاسیدگی می تواند موجب کاهش حجم عصاره حاصل از 26 گرم چغندرقند از 23 میلی لیتر گردد. این تحقیق با هدف تعیین عیار چغندرقند تولیدی تحت شرایط تنش خشکی، شوری و ریشه های پلاسیده در مزرعه پس از برداشت انجام شد. ریشه های مورد آزمون تحت شرایط نرمال، خشکی، نیمه شور و شور در دو منطقه کرج و اصفهان در سال 1389 تولید گردیدند. پس از برداشت، ریشه ها در معرض پلاسیدگی قرار گرفته و هر کدام به طور مستقل در قالب آزمایش فاکتوریل (3×3) بر پایه طرح کاملا تصادفی با 12 تکرار مورد آزمون قرار گرفتند. عامل پلاسیدگی ریشه (A) در سه سطح شامل: -a1 ریشه تازه تولید شده در شرایط مطلوب با 76±1 درصد رطوبت وزنی، -a2 ریشه پلاسیده در حد 70±1 درصد رطوبت وزنی و -a3 ریشه کاملا پلاسیده با 65±1درصد رطوبت وزنی بودند و فاکتور (B) روش عصاره گیری در سه سطح شامل: -b1 روش عصاره گیری هضم سرد، -b2 روش فرانسوی بر اساس حجم عصاره و –b3 روش هضم گرم بودند. صفات درصد قند، درصد ماده خشک، درصد تفاله (مارک)، بریکس و هدایت الکتریکی کلیه نمونه ها اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که پلاسیدگی ریشه موجب افزایش ماده خشک ریشه از 24 به 32 درصد و تفاله از 4.7 به 7.1 درصد گردید. نتایج روش عصاره گیری متداول با روش فرانسوی و روش هضم گرم برای ریشه های نرمال اختلاف معنی داری نداشت. ولی تفاوت در شرایط تنش متوسط شوری (P<0.05)، تنش خشکی و شوری (P<0.01) معنی دار بود. به طورکلی، بین دو روش عصاره گیری فرانسوی و هضم گرم در تمام شرایط اختلاف معنی داری مشاهده نشد. بین روش متداول و روش فرانسوی در محدوده ماده خشک 24 تا 27 درصد اختلاف معنی داری (P<0.01) به دست نیامد. لذا با توجه به نتایج به دست آمده از این تحقیق و سهولت اجرای روش هضم سرد توصیه می شود از روش هضم سرد برای ریشه های با ماده خشک تا 27 درصد و از روش فرانسوی برای ریشه های با ماده خشک بالاتر از 27 درصد استفاده شود.

در سال های اخیر مدل های متعددی جهت روابط آب و خاک و گیاه ارائه شده است. یکی از آن ها مدل AquaCrop است که در تحقیق حاضر به منظور پیش بینی عملکرد نیشکر و شوری پروفیل خاک تحت تنش شوری در جنوب خوزستان استفاده شده است. به منظور دستیابی به برخی ضرایب ورودی مورد نیاز ابتدا کالیبره شدن انجام شد. مدل نسبت به پوشش کانوپی اولیه در زمان تکمیل 90 درصد سبزشدن (CC0)، حداکثر کانوپی گیاهی (CCx) و شاخص برداشت (HI) کالیبره شد. این ضرایب به ترتیب 7.2 سانتی مترمربع، 90 درصد و 40 درصد به دست آمد. سپس، مدل اجرا و مقادیر شبیه سازی و اندازه گیری شده با استفاده از شاخص های آماری مقایسه شد. ضریب تعیین بین مقادیر اندازه گیری و شبیه سازی شده عملکرد 0.97، میانگین مربعات خطای نرمال شده 8 درصد، معیار کارایی نش- ساتکلیف 0.83 و ضریب باقیمانده 0.09- برآورد شد. به طورکلی، می توان گفت مدلAquaCrop توانایی مناسبی در شبیه سازی میزان عملکرد تحت تنش شوری دارد. همچنین، مقادیر شبیه سازی شده توسط مدل بیش از مقدار واقعی برآورد شده است. ضریب تعیین مدل در شبیه سازی شوری پروفیل خاک بیش از 80 درصد به دست آمد و نحوه قرارگیری داده های اندازه گیری و شبیه سازی شده نسبت به خط 1:1 بیانگر برآورد بیشتر مدل AquaCrop است.

کم آبیاری و استفاده صحیح از منابع آب شور در بخش کشاورزی از جمله راهکارهای بهینه سازی مصرف آب و ارتقای بهره وری آب می باشد. به منظور بررسی اثرات کم آبیاری و شوری آب آبیاری بر رشد رویشی نهال های خرمای رقم برحی، آزمایشی به روش فاکتوریل در قالب طرح آماری کاملا تصادفی با دو عامل میزان آب آبیاری و شوری آب آبیاری در سه تکرار انجام گردید. میزان آب آبیاری در سه سطح 100، 85 و 70 درصد نیاز آبی گیاه و شوری آب آبیاری در سه سطح 2.3، 8 و 12 دسی زیمنس بر متر بودند. نیاز آبیاری بر اساس تامین کمبود رطوبت خاک و میزان شوری خاک با نمونه برداری از اعماق مختلف خاک تعیین شد. نتایج نشان داد که میزان شوری خاک رابطه مستقیم و معنی داری با هدایت الکتریکی آب آبیاری داشت، بطوری که شوری خاک در تیمار آبیاری با آب دارای هدایت الکتریکی 12 دسی زیمنس بر متر 1.73 تا 1.84 برابر مقدار آن در آبیاری با آب دارای هدایت الکتریکی 2.3 دسی زیمنس بر متر بود. شوری خاک با افزایش عمق خاک کاهش یافت. تاثیر میزان آب آبیاری بر تعداد و طول برگ و تعداد برگچه و شوری آب آبیاری بر تعداد و طول و عرض برگ، تعداد برگچه و محیط تنه نهال ها معنی دار بود. اثرات متقابل میزان آبیاری و شوری آب بر تمام صفات رویشی به جز کلروفیل برگ و عرض برگچه معنی دارگردید، بطوری که میزان افزایش این صفات در تیمار I1S1 نسبت به I3S3 از 1.3 تا 3.6 برابر در نوسان بود. بیش ترین رشد رویشی نهال های خرمای رقم برحی در آبیاری با تیمار I1S1 حاصل شد که اختلاف معنی داری با تیمار I2S1 نداشت.

شوری خاک یکی از خصوصیات بسیار مهم خاک است که تاثیر زیادی بر بسیاری از فرآیندها از جمله رشد گیاهان میگذارد. هدف از این مطالعه برآورد و پهنه بندی شوری خاک و ارزیابی ریسک شوری در منطقه میانکنگی واقع در دشت سیستان میباشد. نمونههای خاک شامل 122 نمونه که به صورت نامنظم پراکنده بودند، برای ارزیابی شوری خاک تهیه شدند. در این پژوهش از دو روش زمین آماری کریجینگ معمولی (Ordinary Kriging) و کریجینگ شاخص (Kriging Indicator) برای تهیه نقشه های شوری خاک در منطقه مورد مطالعه استفاده گردید. به منظور ارزیابی خطر شوری خاک در منطقه، روش کریجینگ شاخص به کار گرفته شد. برای مقایسه روشها از تکنیک ارزیابی متقابل (Cross-validation) و معیارهای ارزیابی مجذور میانگین مربعات خطا (RMSE) و میانگین انحراف خطا (MBE) استفاده شد. نتایج نشان داد که هر دو روش زمین آماری از دقت مشابهی در تخمین شوری خاک برخوردارند. به منظور محاسبه احتمال شرطی، حد آستانه، دو، چهار و هشت دسی زیمنس بر متر انتخاب شد. با در نظر گرفتن حد آستانه دو دسی زیمنس بر متر دیده شد که تقریبا کل منطقه با احتمال 0.5 تا 1، دارای شوری مساوی و یا بیشتر از حد آستانه مزبور است. به طور کلی نتایج حاکی از حد متوسط شوری در منطقه مورد مطالعه است. در نهایت نتایج این مطالعه نشان داد که روش کریجینگ شاخص بر خلاف روش کریجینگ معمولی قادر است علاوه بر نقشه تخمین، نقشههای احتمالاتی شوری خاک را با توجه به حد آستانه مورد نظر تولید کند. این نقشهها در فرآیندهای تصمیم گیری مثلا تعیین اراضی با قابلیت کشاورزی بسیار مفید می باشند.