آزمایشی به منظور بررسی تجزیه پذیری شکمبه ای پروتئین سه نوع پودر آب پنیر با نام های تجاری شیذر محصول شرکت صنایع غذایی گلشاد مشهد (WP1)، پودر آب پنیر با نام تجاری نصر دالیا (WP2) و پودر آب پنیر محصول شرکت پگاه خراسان (WP3) با دو راس گوساله نر هلشتاین دارای فیستولای شکمبه ای انجام شد. ابتدا ویژگی های شیمیایی نمونه ها شامل: رطوبت، خاکسترخام، چربی، لاکتوز و پروتئین خام اندازه گیری شدند. بعداً با استفاده از بافر تریس اقدام به استخراج پروتئین های نمونه ها شد. سپس با روش الکتروفورز پروتئین های استخراجی تعیین شدند. برای تکنیک کیسه های نایلونی، مقدار پنج گرم از نمونه های پودر آب پنیر در داخل کیسه ها قرار داده شد. زمان های انکوباسیون صفر، دو، چهار، هشت، 16، 24، 48 و 72 ساعت بود. ژل الکتروفور نشان داد که پروتئین های عمده پودر آب پنیر عبارت بودند از: β-لاکتوگلوبولین، α-لاکتالبومین، سرم آلبومین گاوی و ایمونوگلوبولین. این پروتئین ها به ترتیب 50، 20، 10 و 10 درصد از کل پروتئین های موجود در پودر آب پنیر را تشکیل می دهند. نتایج کیسه های نایلونی نشان داد که در زمان های صفر، دو، چهار، هشت و 48 ساعت انکوباسیون، نمونه WP1 و WP2 و در زمان 72 ساعت انکوباسیون، نمونه WP2 دارای بیشترین مقدار تجزیه پذیری پروتئین بودند (05/0p<). هم چنین WP1 دارای بیشترین مقدار پروتئین محلول و نمونه WP2 دارای بیشترین پروتئین قابل تجزیه در شکمبه بود (05/0p<). علاوه بر این نمونه های WP1 و WP2دارای بیشترین نرخ تجزیه در 20/0 در ساعت بودند (05/0p<). این آزمایش نشان داد که بالاترین میزان تجزیه پذیری شکمبه ای مؤثر پروتئین پودر آب پنیر به ترتیب مربوط به نمونه های WP2، WP1 بودند.

به منظور مطالعه روند تجزیه پذیری ماده خشک، پروتیین خام و تعیین نوع پروتیین قابل تجزیه کنجاله منداب فرآیند نشده و تف داده شده، آزمایشی با تلفیق روش کیسه های نایلونی و تکنیک الکتروفورز ژل پلی آکریلامید (SDS-PAGE) انجام شد. با استفاده از روش کیسه های نایلونی، مقدار 5 گرم نمونه کنجاله منداب (فرآیند نشده و تف داده شده) به مدت صفر، 2، 4، 6، 8، 12، 24 و 48 ساعت در شکمبه سه راس گاو نر اخته بالغ سیستانی فیستوله دار انکوباسیون شد. پس از انکوباسیون و سشتشوی کیسه ها، مواد باقی مانده منجمد و با فریز درایر (خشک برودتی) خشک شد. ماده خشک، پروتیین خام، الگوی زیر واحدهای پروتیین های کنجاله منداب و دنسیتومتری پروتیین ها تعیین شد. تفاوت معنی دار بین فراسنجه های مختلف تجزیه پذیری و تجزیه پذیری موثر ماده خشک و پروتیین خام کنجاله منداب فرآیند نشده و تف داده مشاهده شد (p<0.05). تجزیه پذیری موثر پروتیین خام کنجاله منداب فرآیند نشده و تف داده شده در سرعت عبور 5 درصد در ساعت به ترتیب 65.18 و 51.36 درصد بود. دو نوع پروتیین عمده در کنجاله منداب شامل آلبومین 2S (ناپین) با دو زیر واحد به وزن مولکولی 8.5 و 10.8 کیلودالتون و گلوبولین 11S (کروسیفرین) با چهار زیر واحد به وزن مولکولی 32.0، 26.8، 21.1 و 20.5 کیلودالتون مشاهده شد که به ترتیب 18.8 و 52.9 درصد از کل پروتیین کنجاله منداب را شامل شدند. زیرواحدهای ناپین کنجاله منداب فرآیند نشده درزمان صفر دیده نشد. این پروتیین در زمان صفر انکوباسیون کنجاله فرآیند شده دیده شد و پس از 12 ساعت انکوباسیون تجزیه شد. تجزیه پذیری کروسیفرین کمتر از ناپین بود، به طوری که چهار زیرواحد این پروتیین در کنجاله فرآیند نشده و فرآیند شده پس از 48 ساعت انکوباسیون درشکمبه به طور کامل تجزیه نشد. قابلیت هضم پروتیین خام کنجاله منداب فرآیند نشده در زمان صفر، 8، 12 و 48 انکوباسیون به ترتیب 65.32، 73.38، 73.50 و 75.30 درصد و برای کنجاله تف داده شده به ترتیب 66.28، 71.38، 73.12 و 75.50 درصد بود.

این مطالعه به منظور بررسی ارزش غذایی، خصوصیات آنتی اکسیدانی، ترکیبات فنولی برگ بنه در مراحل مختلف رشد و همچنین قابلیت هضم شکمبه ای-رو ده ای برگ بنه به روش کیسه های نایلونی انجام شد. برگ بنه طی سه مرحله از کوهپایه های اطراف شهرستان بیرجند جمع آوری و خشک گردید. ترکیب شیمایی، فراسنجه های تجزیه پذیری، مقدار کل ترکیبات فنولی، تانن و فعالیت آنتی اکسیدانی به وسیله 2، 2-دی فنیل-1-پیکریل هیدرازیل (DPPH) اندازه گیری شد. با پیشرفت مرحله رشد درصد ماده خشک، چربی خام، NDF و ADF افزایش یافت. در مراحل اولیه رشد بیشترین میزان ترکیبات فنولی و آنتی اکسیدانی مشاهده شد. مقدار کل ترکیبات فنولی و آنتی اکسیدان کل برگ بنه در پایان مرحله رشد به ترتیب 36/5 و 27/83 درصد گزارش شد. بیشترین اسید چرب غیراشباع برگ بنه اسید لینولنیک به میزان 54/26 درصد گزارش شد. بخش سریع تجزیه ماده خشک برگ بنه 03/28 درصد و تجزیه پذیری مؤثر آن در نرخ عبور 04/0، 06/0 و 08/0 به ترتیب 29/48، 39/43 و 40/40 درصد بود. کمترین نرخ تجزیه پذیری (c) در مورد پروتئین خام دیده شد (0137/0). قابلیت هضم ماده خشک در کل دستگاه گوارش بیشتر از قابلیت هضم پروتئین خام بود. برگ بنه به دلیل دارا بودن اسید لینولنیک به عنوان یک منبع امگا-3 و نیز ترکیبات فنولی و آنتی اکسیدانی بالا دارای ارزش غذایی بالایی است و می توان در جیره نویسی دام ها به منظور غنی سازی و افزایش پایداری اکسیداتیو محصولات دامی نظیر شیر و گوشت، از این اطلاعات بهره برد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

آزمایش حاضر به منظور تعیین ترکیب شیمیایی، قابلیت هضم و تجزیه پذیری پسماند رستوران با روش های حیوان زنده، کیسه های نایلونی و تکنیک تولید گاز انجام شد. قابلیت هضم با روش حیوان زنده با استفاده از 16 راس گوسفند نر هیبرید قزل- آرخار مرینوس با میانگین وزن 0.5±43 کیلوگرم انجام شد. جیره های آزمایشی شامل 4 تیمار صفر، 40، 50 و 60 درصد پسماند رستوران به همراه جیره پایه یونجه بودند. در روش آزمایشگاهی از دو راس گوسفند هیبرید قزل- آرخار مرینوس مجهز به کانولای شکمبه با میانگین وزن 1.5±40 کیلوگرم استفاده شد. ترکیبات شیمیایی پسماند رستوران شامل ماده خشک، چربی خام، پروتئین خام، الیاف خام، دیواره سلولی و دیواره سلولی بدون همی سلولز به ترتیب 33.4، 14، 15، 1.8، 15.2 و 6.8 درصد تعیین شد. میانگین مقدار گاز تولیدی و انرژی قابل متابولیسم با استفاده از روش تولید گاز به میزان 87.7 میلی لیتر در گرم ماده خشک و 3.27 مگاکالری در کیلوگرم ماده خشک محاسبه شد. تجزیه پذیری ماده خشک و پروتئین خام پسماند رستوران در سرعت های عبور 2، 5 و 8 درصد در ساعت به ترتیب 49.2، 44.8 و 41.2 درصد برای ماده خشک و 71.1، 64.4 و 59.5 درصد برای پروتئین خام تعیین شد. نتایج تحقیق بیانگر آن است که پسماند رستوران می تواند در جیره نشخوارکنندگان مورد استفاده قرار گیرد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

هدف از این مطالعه بررسی تأثیر افزودن سطوح مختلف آب پنیر تازه و افزودنی باکتریایی به سیلاژ یونجه بر میزان تجزیه پذیری شکمبه ای ماده خشک، پروتئین خام و ماده آلی با استفاده از روش کیسه های نایلونی بود. در تیمارهای آزمایشی سطوح صفر 30، 60 و 90 گرم به ازای هرکیلوگرم وزن تر از آب پنیر تازه با افزودن باکتریایی (cfu 108×3 به ازای هر گرم وزن تر یونجه) و بدون افزودن باکتریایی به سیلاژ یونجه اضافه شد. قابلیت تجزیه پذیری با استفاده از روش کیسه های نایلونی با 4 تکرار (2 تکرار در هر گوسفند) در ساعات0، 2، 4، 6، 8، 12، 16، 24، 36، 48، 72 و 96 انجام گرفت. داده های حاصل از این آزمایش به صورت فاکتوریل 2 × 4 در قالب طرح کاملاً تصادفی آنالیز شدند. مقایسه میانگین ها (در سطح 05/0 درصد) با استفاده از آزمون دانکن انجام شد. بیش ترین میزان تجزیه پذیری ماده خشک مربوط به تیمار سیلاژ یونجه به همراه 60 گرم آب پنیر تازه بر کیلوگرم وزن تر یونجه بود، که طی ساعات 2، 4، 12، 72 و 96 انکوباسیون شکمبه ای مشاهده شد (05/0p <). بخش سریع تجزیه شونده (a) ماده خشک در تیمارهای افزودنی باکتریایی تفاوت معنی داری نسبت به تیمار شاهد نداشت، اما در تیمارهای حاوی آب پنیر تازه در سه سطح مختلف (30، 60 و 90 گرم آب پنیر تازه) نسبت به تیمار شاهد افزایش معنی داری داشت (05/0p <). افزودن آب پنیر در سطوح مختلف سبب افزایش در بخش های با تجزیه پذیری سریع، تجزیه پذیری آهسته و تجزیه پذیری مؤثر شد.

سابقه و هدف: سطوح بالای تانن ها، مصرف خوراک، میزان گوارش پذیری و راندمان تولید را تحت تأثیر منفی قرار می دهند. بااین حال، این اثرات بسته به نوع و مقدار تانن مصرف شده و مقاومت دام متفاوت است. علاوه بر تانن های متراکم، تانن های قابل هیدرولیز دارای وزن مولکولی کمتری بوده و با توان جذب از دستگاه گوارش دارای آثار سیمی و مضر پس از جذب از طریق دستگاه گوارش هستند. روش های مختلفی تاکنون درجهت کاهش فعالیت و غعلظت تانن های متراکم در مواد خوراکی دام مورد آزمون قرار گرفته اند. فرایندهای پرتوتابی به عنوان فرآوری های پاک و بدون آلودگی های شیمیایی مطرح بوده وبا کارایی انرژتیک بالاتری نسبت به سایر روش های فرآوری، می توانند جایگزین مناسبی برای بسیاری از فرآوری های مرسوم باشند. این پژوهش در راستای بررسی میزان و سطح فعالیت ترکیبات فنولیک و فراسنجه های مختلف ارزش تغذیه ای تفاله انگور قرمز پرتوتابی شده با امواج بیم الکترونی انجام شد. مواد و روش ها: تفاله ی انگور قرمز تهیه شده به صورت هوا خشک و دور از نور مستقیم آفتاب خشک شد. فرآوری با الکترون در سه دز، 50، 100 و 150 کیلو گری در مرکز تابش پرتو فرآیند یزد وابسته به سازمان انرژی اتمی ایران با دستگاه بیم الکترون با استفاده از سیستم رودوترون انجام شد. از سه رأس گوساله نر اخته هلشتاین مجهز به فیستولای شکمبه ای به منظور تهیه مایع شکمبه و انکوباسیون نمونه ها در آزمون تجزیه پذیری در ساعات 2، 4، 6، 8، 12، 24، 48، 72 و 96 ساعت و در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در دو ران مجزا استفاده شد. یافته ها: نتایج این آزمایش نشان دهنده افزایش معنی دار مقدار ماده ی خشک و الیاف نامحلول در همه ی دزهای فرآوری کاهش پروتئین خام در تیمار 50 و 100 کیلوگری بود. کل ترکیبات فنولیک، تانن کل، تانن متراکم آزاد، تانن متراکم باند شده با پروتئین ها، تانن متراکم باند شده با الیاف و ترکیبات فنولی رسوب دهنده ی پروتئین تفاله ی انگور قرمز در اثر پرتوتابی با الکترون کاهش یافته و میزان تجزیه پذیری و مقادیر گاز تولیدی در ساعات مختلف انکوباسیون نسبت به گروه شاهد افزایش یافت. پرتوتابی الکترون همچنین سبب افزایش مقدار کل اسیدهای چرب فرار و متان تولیدی نسبت به گروه شاهد شد. مقدار تجزیه پذیری موثر و بخش سریع تجزیه پروتئین نیز افزایش معنی داری نسبت به گروه شاهد نشان داد. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان دهنده تفاوت در پاسخ تفاله انگور قرمز به سطوح مختلف پرتوتابی الکترون و لزوم انجام آزمون درون تنی به منظور ارزیابی بهتر اثر فرآوری بود. به نظر می رسد بر اساس نتایج ارائه شده، بهترین پاسخ در تأثیرگذاری بر فراسنجه های ارزش غذایی در راستای بهبود تخمیر شکمبه ای، تجزیه پذیری پروتئین و ماده خشک و میزان کاهش غلظت و فعالیت ترکیبات فنولی، را می توان مربوط به پرتوتابی ببا توان 100 کیلوگری دانست.

تجزیه پذیری پروتئین خام مواد خوراکی در شکمبه عامل مهمی در جهت تامین نیازمندیهای نیتروژن میکروارگانیسم های شکمبه بشمار می رود. در این تحقیق با استفادها ز دو رأس گوسفند فیستولادار، تجزیه پذیری ماده خشک و پروتئین خام یونجه، شبدر قرمز، سبوس گندم، دانه جو،کنجاله پنبه دانه و دانه ذرت به روش کیسه های نایلونی تعیین شد. برای تجزیه و تحلیل از نتایج از برنامه کامپیوتری Naway استفاده گردید. میزان پروتئین خام، چربی خام و خاکستر خام یونجه به ترتیب 22.64 ، T ، شبدر قرمز 17.71 ، 1.48 ، 9.69 ، کنجاله پنبه دانه 39.05 ، 8.08 ،6.26، سبوس گندم 14.31، 2.6 و 5.2، دانه ذرت 9.07،4.2 و 1.36 و دانه جو10.62، 2.12 و 2.43 درصد بود. میزان تجزیه پذیری ماده خشک و پروتئین خام یونجه 47±1.41 و 54.89±1.81 دانه جو 69±3 و 68±2.5 شبدر قرمز 51±1.4 و 57±1.4 و 57±1.4، دانه ذرت 64±0.7 و 62±1.4 ، سبوس گندم 72.15±0.21 و 87.5±1.47 و برای کنجاله پنبه دانه 47.5±0.7 و 45.5±0.7 درصد بود. از داده های تجزیه پذیری می توان در محاسبه پروتئین قابل متابولیسم در تنظیم جیره های غذایی متوازن استفاده نمود.

زمینه مطالعاتی: استفاده از برخی از مواد معدنی بخصوص عنصر روی می تواند بر پروفایل تخمیر و تجزیه پذیری شکمبه ای جیره غذایی دام ها تأثیر بسزایی داشته باشد. هدف: این مقاله به منظور بررسی اثرات افزودن اشکال مختلف عنصر روی، بر روی پروفایل تخمیر و تجزیه پذیری شکمبه ای خوراک گاوهای شیرده با تولید بالا صورت گرفت. روش کار: آزمایش در 4 دوره 28 روزه شامل 21 روز عادت دهی و 7 روز نمونه برداری اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1) جیره شاهد (بدون مکمل روی) 2) جیره شاهد +40 پی پی ام اکسید روی 3) جیره شاهد+ 40 پی پی پی ام روی-گلایسین 4) جیره شاهد +40 پی پی ام نانو اکسید روی. در روش تولید گاز 300 میلی گرم از نمونه غذایی در ساعات 2، 4، 6، 8، 12، 16، 24، 36، 48، 72 و 96 انکوباسیون گردید. در روش کیسه نایلونی مقدار 5 گرم نمونه در ساعات 0، 2، 4، 8، 12، 16، 24، 36، 48، 72 و 96 انکوباسیون گردید. نتایج: تیمار حاوی گلایسین-روی، نانو روی و اکسید روی بترتیب بیشترین و تیمار شاهد کمترین میزان تولید گاز را به خود اختصاص دادند (05/0 p < ). تیمار گلایسین-روی و نانو روی بطور معنی داری موجب افزایش غلظت اسیدهای چرب فرار، افزایش نسبت پروپیونات و کاهش نسبت استات به پروپیونات شدند (05/0 p < ). افزودن منابع مختلف عنصر روی موجب کاهش میزان نیتروژن آمونیاکی نسبت به تیمار شاهد گردید(05/0 p < ). نتایج نشان داد که تیمارهای گلایسین-روی و نانو روی موجب افزایش تجزیه پذیری شکمبه ای ماده خشک نسبت به تیمارهای شاهد و اکسید روی شد ند(05/0 p < ). از نظر تجزیه پذیری شکمبه ای پروتئین، تیمارگلایسین-روی و نانو روی موجب کاهش تجزیه پذیری، نسبت به تیمار معدنی و شاهد شدند (05/0 p < ). نتیجه گیری نهایی: نتایج این آزمایش نشان می دهد که افزودن منابع مورد مطالعه عنصر روی به جیره های گوسفندان می تواند عملکرد شکمبه را بهبود بخشیده و باعث افزایش تجزیه پذیری مواد مغذی در شکمبه شود.