مقدمه: بیماران دیابتی مرگ و میر بالاتری از بیماران غیر دیابتی پس از انفارکتوس حاد میوکارد دارند.شیوع دیابت در جمعیت یزد در حدود 2.5برابر جمعیت آمریکا بوده و عامل خطر ساز شایع در بیماران بستری به دلیل انفارکتوس میوکارد می باشد. این مطالعه با اهداف تعیین وضعیت میزان کنترل بودن دیابت در افراد دیابتی بستری شده به دلیل MI و تعیین پیش آگهی آنها انجام گردید.مواد و روش ها: این مطالعه تحلیلی مقطعی بر روی 102 بیمار دیابتی مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد بستری شده در بخشهای مراقبتهای ویژه قلبی یزد شامل 48 مرد و 54 زن با میانگین سنی 11.4 ±61.52 سال از خرداد تا بهمن ماه سال 1380 هجری شمسی انجام گرفت.یافته ها: اندازه گیری هموگلوبین گلیکوزیله نشان داد که 91.3% دیابتی های مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد HbAIC بالاتر از 7% داشته اند (93 بیمار در مقابل 9 بیمار) مرگ و میر کلی داخل بیمارستانی بیماران دیابـتی10.7% (8 زن و 3 مرد) که تمامی مرگ و میرها در گروه دیابتی کنترل نشده اتفاق افتاد (11.8% در مقابل0%)PV=0.042  که از لحاظ آماری معنی دار بود. نتیجه گیری و توصیه ها:نتایج این مطالعه نشان می دهد که اکثر قریب به اتفاق بیماران دیابتی مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد دیابت کنترل شده داشته اند پیشنهاد می گردد که HbAIC در تمامی بیماران دیابتی بستری شده به علت انفارکتوس میوکارد به عنوان شاخص پیش آگهی اندازه گیری گردد.

مقدمه: با توجه به شیوع بالای دیابت در ایران و آثار و عوارض روانی، اجتماعی و اقتصادی بالای آن بر جامعه، امروزه توجه به رویکردهای توانمندسازی در مراقبت از دیابت بیش از پیش مورد توجه قرر گرفته است. هدف از مطالعه حاضر بررسی وضعیت شاخص توانمندی دیابت و عوامل موثر بر آن در بیماران دیابتی نوع 2 شهرستان سیرجان است. روش کار: در این مطالعه توصیفی-همبستگی با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی تعداد 160 بیمار دیابتی نوع2 مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی روستایی شهرستان سیرجان انتخاب شدند. وضعیت توانمندی بیماران با پرسشنامه خودگزارشی«ابزار توانمندی دیابت» و سوالاتی مرتبط با آن مورد سنجش قرار گرفت. داده ها با نرم افزار SPSS و آزمونهای آماری کای دو، ضریب همبستگی و رگرسیون ترتیبی تحلیل شدند. نتایج: میانگین و انحراف استاندارد شاخص کلی توانمندی دیابت در پاسخگویان به ترتیب 101.5 و 12.5 بود. 35 % شرکت کننده گان کنترل مطلوبی در شاخص متابولیک دیابت داشتند. شاخص توانمندی دیابت با متغیرهای سالهای سپری شده از دیابت و سطح تحصیلات همبستگی مثبت و معنادار داشت. تحلیل رگرسیون ترتیبی نشان داد که سطح تحصیلات دیپلم و بالاتر (p<0.05) و شاخص متابولیک مرزی و بهینه (p<0.05) فاکتورها موثری در توانمندی بیماران دیابتی بودند. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد تلاش در جهت بهبود توانمندی بیماران دیابتی می تواند وضعیت کنترل بهتر این بیماری را به همراه داشته باشد.. در این راستا طراحی برنامه های آموزشی خودمراقبتی و برنامه هایی با هدف بهبود کیفیت زندگی بیماران دیابتی می تواند یاری رسان باشد.

مقدمه: خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی در بیماران دیابتی، 2 تا 4 برابر افراد غیر مبتلا به  دیابت است. مطالعات انجام شده حاکی از آن است که عناصر دیس لیپیدمی، مستقل از یکدیگر دارای اثرات اتروژنیک می باشند؛ در شرایطی که به نظر می رسد LDL کوچک و چگال اتروژنیک ترین جز این مجموعه باشد.در این تحقیق به منظور بررسی این که آیا کنترل گلیسمی (که توسط میزان HbAlC معین می شود) می تواند دارای اثرات مطلوب بر اندازه LDL باشد،  ارتباط بین HbAlC با اندازه LDL در بیماران دیابتی مورد مطالعه قرار گرفت. روش ها: در این تحقیق اندازه LDL در 81 نفر بیمار دیابتی در محدوده سنی 50 تا 70 سال به روش پلی اکریل امیدژل الکتروفورز (PAGE) با گرادیانت غلظتی تعیین شد. BMI داوطلبین پس از اندازه گیری قد و وزن آنها محاسبه شد. جهت تعیین غلظت تری گلسیرید و HDL-C از کیت های آنزیمی استفاده گردید. HbAlC به روش ایمونوتوربیدومتریک تعیین شد. یافته ها: براساس نتایج، اندازه LDL همبستگی معنی داری با تری گلیسیرید(p<0.05,r=-0.281) جنسیت (p<0.05,r=0.232)، HbAlC (p<0.05,r=0.276) و HDL-Cو (p<0.01,r=0.215) نشان داد. به کمک آنالیز رگرسیون خطی نشان داده شد که تری گلسیرید( P<0.054وStandardized β=-0.192)وHDL-C و(Standardized β=0.214 وP<0.05) و جنس مونث(Standardized β=0.196, P<0.056)  به عنوان عوامل مستقل در تعیین اندازه LDL نقش دارند. HbAlC با توجه به Colinearity شدید با HDL-C از مدل حذف شد. نتیجه گیری: علی رغم همبستگی معکوس بین اندازه LDL و HbAlC،HbA1c به عنوان عاملی مستقل در تعیین اندازه LDL  در بیماران دیابتی نقش ندارد . بنظر می رسد کاهش در میزان HDL-C در نتیجه کنترل ضعیف دیابت باعث کاهش اندازه   LDL می شود. 

سابقه و هدف: هلیکوباکترپیلوری یکی از شایع ترین عفونتهای مزمن در دنیا است. اعتقاد بر این است که دیابت قندی باعث افزایش ابتلا به عفونت هلیکوباکترپیلوری می شود، اما داده های مرتبط در مورد ارتباط هلیکوباکترپیلوری و میزان کنترل قند خون (HbA1c) در دیابتی ها اندک و متناقض می باشد. براین اساس مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر ریشه کنی عفونت هلیکوباکترپیلوری در کنترل قند خون بیماران دیابتی انجام گرفت.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، (به صورت(After -Before  61 بیمار دیابتی تیپ II با یا بدون علایم دیس پپسی که عفونت هلیکوباکترپیلوری درآنها با روش سرولوژی IgG ضد هلیکوباکتر اثبات شد؛ تحت درمان رژیم چهار دارویی ضد هلیکوباکترپیلوری (بیسموت+ مترونیدازول + تتراسیکلین + امپرازول) قرار گرفتند. میزان HbAlC قبل از شروع درمان عفونت هلیکوباکترپیلوری و 2 ماه بعد از درمان عفونت، بعد از اثبات ریشه کنی عفونت هلیکوباکترپیلوری با تست اوره تنفسی (UreaBreathTest) اندازه گیری شد و میانگین مقادیر HbAlC قبل و بعد از درمان عفونت هلیکوباکترپیلوری با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری Paired T-Test با هم مقایسه شد.یافته ها: میانگین سنی افراد مورد مطالعه 10.04±52.4 سال بود و تعداد بیماران مرد 39 نفر (63.9 درصد) وتعداد بیماران زن 22نفر (36.1 درصد) بود. متوسط مدت زمان ابتلا به دیابت در زمان تشخیص در افراد مورد مطالعه 5.5±8.7 سال بود. در این تحقیق عفونت هلیکوباکترپیلوری در همه بیماران مورد مطالعه ریشه کن شد که با تست اوره تنفسی (UBT) اثبات شد. میانگین سطح HbAlC قبل از درمان 1.2±8.6 بوده است که این مقدار بعد از درمان 1.2±7.9 شده است که این تغییر از نظر آماری معنی دار می باشد (P<0.05).نتیجه گیری: در مطالعه ما ارتباط مثبتی بین اثر ریشه کنی هلیکوباکترپیلوری و کنترل قند خون (کاهش میزان HbAlC) یافت شده است؛ ولی برای دست یابی به نتایج دقیق تر مطالعات بیشتری در بیماران دیابتی توصیه می شود.

مقدمه: در این مطالعه با توجه به نقش استرس در افزایش سطح قند مون بیماران دیابتی، تاثیر آموزش های مدارا با استرس (Stress Management) بر وضعیت کنترل گلیمسیک در بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 بررسی شده است.روشها: در یک مطالعه به روش کارآزمایی بالینی 30 بیمار دیابتی نوع 1 (30-16 ساله) به مدت 3 ماه تحت آموزش روشهای مدارا با استرس قرار گرفتند. در طول مطالعه دوز انسولین مصرفی در بیماران تحت آموزش ثابت باقی ماند. با استفاده از پرسشنامه استاندارد، وضعیت برخورد با استرسورها همچنین سطح HbAlC قبل و پس از مداخله در گروه مورد و یک گروه شاهد 30 نفری از بیماران دیابتی نوع 1 که هیچ نوع آموزشی دریافت نمی کردند ارزیابی و مقایسه گردید.نتایج: میانگین نمرات مرتبط با روشهای منفی و مثبت برخورد با استرس نشان دهنده بهبود معنی دار وضعیت مقابله با عوامل تنش زا در گروه تحت آموزش در مقایسه با گروه کنترل می باشد. سطح HbAlC در گروه مورد و شاهد به ترتیب از 9/2±7/11 و 2.1+10.9 به 7/1±5/8 و 1/2±3/10 تغییر یافت که در مورد گروه تحت آموزش کاهش مشاهده شده معنی دار بود (P<0.001) اختلاف موجود در میانگین های دو گروه نیز پس از ارائه آموزشها معنی دار بود (P<0.001) بحث: نتایج این تحقیق بیانگر نقش مثبت آموزش Stress Management در بهبود وضعیت کنترل قند خون در بیماران دیابتی نوع 1 می باشد. پیشنهاد می گردد ارائه این آموشها در بیماران یاد شده بعنوان بخشی از برنامه روتین اداره بیماری مدنظر قرار گیرد.

اهداف: دیابت منبع استرس افراد مبتلا به این بیماری است. استرس ناشی از دیابت اثرات منفی روانی زیادی دارد. هدف این پژوهش تعیین نقش تیپ شخصیتی D در تاثیر استرس بر HbA1c و ترشح کورتیزول بود.روش ها: در این مطالعه همبستگی که به صورت گذشته نگر طی سال های 1390 و 1391 در جامعه زنان مبتلا به دیابت نوع II عضو مرکز تحقیقات دیابت شهر یزد انجام شد، 80 نفر به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند و پرسش نامه های مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس و تیپ شخصیتی D را تکمیل کردند. سپس با انجام آزمایش خون به صورت ناشتا تاثیر استرس و تیپ شخصیتی بر HbA1c و میزان کورتیزول سنجش شد. داده ها با نرم افزار آماری SPSS 18 و با آزمون های ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون گام به گام مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: استرس با تیپ شخصیتی، کورتیزول و HbA1c؛ و تیپ شخصیتی با کورتیزول و HbA1c؛ و همچنین کورتیزول با HbA1c همبستگی معنی دار داشت. بر اساس نتایج تحلیل رگرسیون، عامل استرس به تنهایی (p= 0.001) و به همراه تیپ شخصیتی (p= 0.001) بر HbA1c تاثیر داشت. همچنین عامل استرس به تنهایی(p= 0.002)  و به همراه تیپ شخصیتی(p= 0.001)  بر میزان کورتیزول موثر بود. مقیاس استرس و تیپ شخصیتی، 0.312 واریانس  HbA1cو 0.28 واریانس کورتیزول را تبیین کردند.نتیجه گیری: استرس و تیپ شخصیتی با میزان کورتیزول سرم و HbA1c رابطه دارند و تیپ شخصیتی در جهت افزایش تاثیر استرس بر بیماران دیابتی عمل می کند.

مقدمه: هر چند آزمون تحمل گلوکز خوراکی به عنوان استاندارد طلایی جهت تشخیص دیابت و اختلال تحمل گلوکز شناخته می شود، انجام آن مشکل است و از نظر زمانی وقت گیر می باشد. با توجه به مزیتهای فراوان هموگلوبین گلیکوزیله (HbAlC)، در این تحقیق تلاش شده است تا از این معیار جهت غربالگری و تشخیص دیابت و اختلال تحمل گلوکز مورد بررسی قرار گیرد. روشها: در یک مطالعه مقطعی، 497 فرد ارجاع شده جهت انجام آزمون تحمل گلوکز خوراکی، همزمان از جهت میزان HbAlC مورد بررسی قرار گرفتند. پس از این تعیین موارد دیابتی، اختلال تحمل گلوکز (IGT) و نرمال (بر مبنای معیار سازمان جهانی سلامت) حساسیت و ویژگی نقاط قطع برابر با میانگین HbAlC (در افراد نرمال) به علاوه یک، دو، سه و چهار انحراف معیار جهت تشخیص موارد دیابتی،IGT  و مجموع دو گروه یاد شده بررسی و منحنی های ROC ترسیم گردید. جهت سنجش اختلاف سطحHbAlC  در گروه های مختلف از آزمون t غیر زوج و آنالیز واریانس استفاده گردید. در تمامی مواردp<0.05  معنی دار تلقی شد. یافته ها: میانگین HbAlC در گروههای بیماران دیابتی،IGT ، مجموع دو گروه یاد شده و افراد نرمال به ترتیب برابر با 9.2±1.5، 8.4±1.3 و 6.8±0.7 درصد بود که اختلافات مشاهده شده بین تمامی گروهها با مقادیر P=0.000 معنی دار بود. پس از بررسی نتایج و منحنی های ROC مشخص گردید که نقطه قطع 7.5 (میانگین + یک انحراف معیار) در مجموع از مناسب ترین حساسیت (97.53 برای شناسایی بیماران دیابتی، 66.37 برای شناسایی موارد IGT و 80.22 برای شناسایی مجموع دو گروه یاد شده) و ویژگی (73.8 برای شناسایی بیماران دیابتی، 69.44 برای شناسایی موارد IGT و 86.66 برای شناسایی مجموع دو گروه یاد شده) برخوردار می باشد. نتیجه گیری: سطح هموگلوبین Alc برابر با 7.5 درصد، میتواند معیاری حساس با ویژگی مناسب جهت غربالگری به ویژه در رابطه با مجموع بیماران دیابتی IGT+ و بیماران دیابتی (به تنهایی) محسوب گردد. لذا پیشنهاد میشود با انجام تحقیقات مشابه در سطح کشوری، ارزش این روش برای غربالگری موارد دیابت و IGT مورد بررسی بیشتری قرار گیرد.

سابقه و هدف: بیماری دیابت شایعترین بیماری اختلال متابولیسم است. یکی از مشکلات این افراد افزایش شیوع و شدت بیماری پریودنتال میباشد. در رابطه با تاثیر درمان پریودنتال بر کنترل متابولیک دیابت مطالعات متعددی در گذشته صورت گرفته که نتایج متناقضی را بیان داشته اند. هدف از انجام این تحقیق ارزیابی تاثیر درمان پریودنتال جراحی بر کنترل متابولیک افراد دیابتی نوع 2 غیر وابسته به انسولین بوده است.مواد و روشها: این تحقیق به روش نیمه تجربی و قبل و بعد از درمان بر روی 12 بیمار دیابتی نوع نوع 2 و NIDDM که به پریودنتیت متوسط تا شدید مبتلا بودند صورت گرفت. در ابتدای مطالعه شاخصهای پریودنتال شامل عمق پاکت، حد چسبندگی بالینی، اندکس خونریزی از لثه و اندکس پلاک و نیز شاخصهای آزمایشگاهی شامل گلوکز خون ناشتا (FPG) و HbAlC تعیین و ثبت شدند. سپس درمان پریودنتال شامل: جرمگیری، آموزش بهداشت و جراحی فلپ و پاکسازی مکانیک صورت گرفت. 2 تا 3 ماه بعد از آخرین جراحی مجددا شاخصهای ذکر شده اندازه گیری شده، ثبت گردیدند. یافته ها توسط آزمون آماری Wilcoxon ارزیابی شدند.یافته ها: تمامی شاخصهای پریودنتال کاهش معنی داری یافتند. کاهش HbAlC و FPG کل بیماران از نظر آماری معنی دار نبود. با تقسیم بیماران برحسب میزان HbAlC اولیه ایشان به 2 گروه و (>%7, ≤7) مشاهده شد که در گروه HbAlC >%7 به طور معنی داری کاهش یافت اما در گروه دیگر کاهش معنی دار نبود. کاهش FPG در هیچ یک از گروه معنی دار نبود.نتیجه گیری: درمان جراحی پریودنتال سبب بهبود معنی دار شاخصهای پریودنتال در تمام بیماران و نیز کاهش معنی دار HbAlC در افرادی که کنترل متابولیک ضعیفتر دارند (HbAlC >7%) میگردد. لذا لازم است افراد دیابتی علاوه بر معاینات منظم پزشکی از نظر وضعیت دهانی و پریودنتال نیز ارزیابی شوند تا در صورت وجود بیماری، درمان مناسب صورت گیرد.

زمینه: بیماران مبتلا به دیابت در مقایسه با بیماران غیردیابتی چندین برابر بیشتر در معرض ابتلا به عفونت های ادراری قرار دارند. این مطالعه به منظور تعیین فراوانی و عوامل خطرزای عفونت های ادراری در زنان مبتلا به دیابت نوع 2 مراجعه کنننده به مرکز انستیتو غدد درون ریز و متابولیسم دانشگاه علوم پزشکی ایران انجام شد.روش ها: این مطالعه مقطعی بر روی 511 زن غیرحامله مبتلا به دیابت نوع 2 در فاصله زمانی مهرماه تا اسفندماه 1386 انجام شد. نمونه گیری به روش مستمر انجام شد. نمونه ها در صورت داشتن علایم عفونت ادراری و مثبت شدن یک نوبت کشت ادرار در گروه افراد با عفونت ادراری با علامت قرار می گرفتند. در صورت نداشتن علایم عفونت ادراری و مثبت شدن دو کشت ادرار جزء گروه افراد با عفونت ادراری بدون علامت بودند. عفونت ادراری بدون علامت در این مطالعه براساس وجود 105 کلنی از یک یا حداکثر 2 میکروارگانیسم در حداقل 2 کشت مثبت به عمل آمده از نمونه تمیز میانه ادرار در افراد بدون علایم عفونت ادراری تعریف گردید. سپس عوامل خطرزا برای ایجاد عفونت های ادراری بررسی شد.یافته ها: شیوع عفونت ادراری با علامت 6.2 درصد و عفونت ادراری بدون علامت 1.8 درصد بود. رابطه متغیر سن و ابتلا به عفونت ادراری معنادار بود.نتیجه گیری: شیوع عفونت های ادراری در زنان مبتلا به دیابت نوع 2 در این مطالعه نسبت به سایر مطالعات کم تر است. می توان سن را به عنوان یکی از عوامل دخیل در ابتلا به عفونت ادراری در نظر گرفت.