مقدمه: افراد مبتلا به جراحت های حرارتی، افزایش کاتابولیسم پروتئین، تاخیر بهبود زخم، پاسخ ایمنی ضعیف و شیوع عفونت دارند. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر 8 ماه تمرین مقاومتی بر سطوح (GROWTH hormone) GH، 3IGFBP (Insulin-like GROWTH factor binding protein3) و IGF1 (Insulin-like GROWTH factor1) پلاسمای افراد مبتلا به سوختگی شدید بود.روش ها: روش پژوهشی از نوع مورد منفرد با طرح خط پایه چندگانه شرکت کنندگان بود. آزمودنی های این پژوهش دو زن با سوختگی شدید (درجه 3) در دامنه سنی 30-20 سال در بیمارستان سوانح سوختگی مرکزی شهر بودند، که پس از تعیین موقعیت خط پایه، به صورت پلکانی وارد طرح پژوهشی شدند. بیماران طی 8 ماه مداخله انفرادی، تمرین های مقاومتی انجام دادند و یک ماه پس از پایان مداخله، به مدت 2 ماه پی در پی تحت آزمون پیگیری قرار گرفتند. ابزار سنجش پژوهش حاضر نمونه گیری خونی، به منظور اندازه گیری GH،IGF1 و IGFBP3 بود. نمونه های خونی به صورت ناشتا و 24 ساعت پس از تمرین ها در پایان هر ماه گرفته شد.یافته ها: بر اساس شاخص های آمار توصیفی و تحلیل دیداری، تمرین های مقاومتی در هر دو آزمودنی موجب تغییر در سطوح IGF1، IGFBP3 و GH شد. (Percentage of non-overlapping data) PND در 75 GH درصد برای آزمودنی اول و 87.5 درصد برای آزمودنی دوم و PND درIGF1   100 IGFBP3 ودرصد برای هر دو آزمودنی به دست آمد.نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرین مقاومتی طولانی مدت بتواند باعث افزایش عوامل رشدی در افراد مبتلا به سوختگی شدید شود و یک محرک قوی برای سنتز پروتئین در این افراد باشد، یا از اثرات کاتابولیکی به وجود آمده پس از سوختگی و یا روند معکوس و کاهش بیش از حد این عوامل رشدی، پس از سوختگی جلوگیری کند و در نتیجه، باعث تسریع در بهبود جراحت ها شود.

مقدمه: سرطان سینه، یک بیماری چند عاملی و دارای پتانسیل کشندگی است که علاوه بر ژنتیک، عوامل محیطی زیادی در آن نقش دارند. هدف از انجام این تحقیق، بررسی بیان دو نشانگر زیستی (VEGF mRNA) Vascular endothelial GROWTH factor messenger RNA و Cytokeratin-19 mRNA (CK19 mRNA) و نیز نشانگر زیستی پروتئینی VEGF در خون محیطی بیماران مبتلا به سرطان سینه بود.روش ها: 40 بیمار مبتلا به سرطان سینه (گروه مورد) با 40 فرد سالم (گروه شاهد) مقایسه شدند. از روش Real-time reverse transcriptase polymerase chain reaction (Real-time RT-PCR) برای تعیین میزان بیان دو نشانگر زیستی CK19 mRNA و VEGF mRNA استفاده شد. همچنین، پروتئین VEGF به روش (ELISA) Enzyme-linked immunosorbent assay اندازه گیری گردید.یافته ها: مثبت شدن نشانگر VEGF mRNA در گروه مورد در 30 نفر از 40 بیمار مشاهده شد. در گروه شاهد، 6 نفر از 40 نفر مثبت گزارش گردید. نشانگر CK19 mRNA در گروه مورد در 25 نفر از 40 نفر مثبت گردید و در گروه شاهد، در 7 نفر از 40 نفر مثبت گزارش شد. همچنین، سطح سرمی VEGF در 27 نفر از افراد گروه مورد مثبت بود.نتیجه گیری: در مجموع، می توان نتیجه ی این تحقیق در زمینه ی نشانگرهای سرطان سینه را به عنوان یک آزمایش تشخیصی غربالگری برای کشف زودرس بیماری در مراحل اولیه در نظر گرفت.

انتخاب حیوان بر اساس نشانگرهای مولکولی یکی از جدیدترین روش های اصلاحی است که می تواند باعث بهبود صحت پیش بینی و پاسخ به انتخاب شود. (GROWTH-hormone-releasing hormone) GHRH یکی از ژن های برگزیده برای استراتژی های انتخاب بر اساس مارکر می باشد. بر اساس گزارشات موجود، چندشکلی های ژن به طور معنی داری با صفات اجزای شیر و تولید آن ارتباط دارد. به منظور بررسی چندشکلی (پلی مورفیسم) مکان ژنی GHRH در نژاد سرابی، از 112 رأس گاو خونگیری انجام شد.DNA ژنومی نمونه های خون استخراج گردید و قطعه 297 جفت باز از این ژن با استفاده از واکنش زنجیره ای پلی مراز تکثیر شد. قطعه تکثیر شده به وسیله آنزیم محدودکننده HaeIII مورد برش قرار گرفت و روی ژل آگارز 2 درصد الکتروفورز گردید. نتایج نشان داد که در این جایگاه دو آلل GHRH A و GHRH B وجود دارد که فراوانی آنها در کل جمعیت به ترتیب 0.19 و 0.81 محاسبه گردید. سه ترکیب ژنوتیپی GHRH A GHRH A،GHRH A GHRH B  و GHRH B GHRH B  شناسایی شدند که فراوانی های ژنوتیپی محاسبه شده آنها در کل جمعیت به ترتیب برابر 0.0357، 0.3037 و 0.6607 بود. آزمون مربع کای تعادل هاردی- واینبرگ را در جمعیت نشان داد (p>0.05). نتایج تحقیق حاضر نشان می دهد که تنوع ژنتیکی در نژاد گاو سرابی می تواند به برنامه های انتخابی آینده مخصوصا انتخاب به کمک نشانگرهای مولکولی (MAS) کمک نماید.

مقدمه فیبروز کبدی، اغلب به فعال شدن سلول های ستاره ای کبد (Hepatic stellate cells یا HSCs) و تشکیل بیش از حد زخم در کبد نسبت داده می شود؛ چرا که این سلول ها باعث تولید بیش از حد ماتریکس خارج سلولی می شوند. مراحل پیشرفته ی این بیماری، اغلب منجر به سیروز کبد و سرطان کبد می شود. این مطالعه با هدف بررسی نقش کلسترول بر فعال سازی سلول های ستاره ای کبد انجام شد. روش ها سلول ها در محیط کشت Dulbecco's Modification of Eagle’ s Medium (DMEM) همراه با 10 درصد از Fetal bovine serum (FBS) کشت داده شدند و با غلطت های 25، 50، 75 و 100 میکرومولار از کلسترول به مدت 24 ساعت تیمار شدند. سپس، میزان بیان ژن های Transforming GROWTH factor beta (TGF-β ) و Collagen1α و نیز سطح پروتیین Smad3C برای ارزیابی فیبروزکبدی مورد سنجش قرار گرفت. یافته ها میزان بیان ژن های TGF-β و Collagen1α در غلظت های 75 و 100 میکرومولار کلسترول نسبت به گروه شاهد به صورت معنی داری افزایش یافت. همچنین، سطح پروتیین Smad3C پس از گذشت 2 ساعت از تیمار سلول ها با غلظت 100 میکرومولار کلسترول، نسبت به گروه شاهد به صورت معنی داری افزایش یافت. نتیجه گیری کلسترول با افزایش سطح پروتیین Smad3C و فعال کردن مسیر سیگنالینگ TGF-β باعث افزایش پروتیین های اصلی درگیر در تولید ماتریکس خارج سلولی از جمله Collagen1α می شود. در نتیجه، کلسترول می تواند زمینه ی پیشرفت فیبروز کبدی را فراهم کند.

سابقه و هدف: هورمون های جنسی با افزایش فعالیت استئوبلاستی در رشد، تغییر و هوموستاز استخوانها نقش داشته، بر رشد طولی استخوان و بسته شدن صفحات رشدی اثر دارند. چون تاکنون اثرات آنان بر رشد کرانیوفشیال به درستی بررسی نشده، تحقیق حاضر با هدف تعیین اثر فقدان هورمون های جنسی بر تغییرات ابعادی کرانیوفشیال در Ratها صورت پذیرفت.مواد و روشها: در این تحقیق تجربی Wistar Rats 50 سی روزه، 25 آلبینو نر و 25 آلبینو ماده، انتخاب شدند. Rat های نر و ماده هر کدام به طور اتفاقی به دو گروه آزمایش (n=15) و کنترل (n=10) تقسیم شدند. بعد از بیهوشی صفاقی  Ratها، هر دو بیضه و هر دو تخمدان در Rat های گروه آزمایش خارج شدند. Rat های گروه کنترل نیز تحت جراحی ساختگی قرار گرفتند. وزن و قد همه Rat ها به صورت ماهانه اندازه گیری و ثبت شد. پس از شش ماه Rat ها کشته شده و متغیرهای سفالومتریک جمجمه و صورت آنها و طول استخوان تیبیا به وسیله کولیس دیجیتال 0.01 میلی متری و هورمون های استرادیول، پروژسترون و تستوسترون به روش الایزا اندازه گیری شدند. از آزمون های ANOVA یک سویه، مقایسه های متعدد Tukey و t برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد.یافته ها: به دنبال کاهش معنی دار میزان تستوسرون در گروه نر آزمایش برخی ازمتغیرها نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری نشان دادند، شامل قد و وزن، طول مندیبل، طول، عرض و ارتفاع Medface، عرض کالواریا، عرض قوس ماگزیلا، طول پره ماگزیلا، ارتفاع استخوان بینی، عرض Facial و طول استخوان Basisphenoid و استخوان Tibia. ساختارهایی که رشد غضروفی داشتند بیشتر از ساختارهایی که رشد Sutural داشتند، تحت تاثیر قرار گرفتند. با وجود اختلاف معنی دار در سطح پروژسترون، بجز وزن انتهایی، اختلاف آماری معنی داری در هیچ یک از متغیرها بین دو گروه ماده کنترل و آزمایش یافت نشد.نتیجه گیری: کمبود ترشح هورمون های جنسی در دوره رشد، از رشد کرانیوفشیال جلوگیری کرده، باعث تکامل ناقص و ناکافی کرانیوفشیال می شود. در نتیجه سبب ایجاد مال اکلوژن و Discrepancy در فکین و صورت می گردد.

سابقه و هدف: ناباروری ازجمله بیماری هایی محسوب می شود که شیوع روزافزون و نگران کننده ای دارد. ده الی سی درصد از ناباروری ها به عنوان با علت نامشخص (UI) دسته بندی می شوند. UI یک وضعیت مطلق ازلحاظ بالینی نیست بلکه به ناتوانی در باردارشدن یا زنده زایی گفته می شود. TGF-b1 سایتوکاینی با عملکرد تنظیم ایمنی قوی است و فرایند لانه گزینی و اتصال سلول های تروفوبلاست به ماتریکس خارج سلولی را تنظیم می کند. در این مطالعه ارتباط پلی مورفیسم C29T (pro10Leu) ژن TGF-b1 و ناباروری با علت نامشخص در بیماران ایرانی موردبررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: در این مطالعه مورد-شاهد نمونه های خون از 142 مرد و 35 زن نابارور و 232 مرد و 104 زن سالم و بدون سابقه ناباروری (گروه کنترل) جمع آوری شدند. استخراج DNA توسط روش حذف نمک و تکثیر قطعه حاوی پلی مورفیسم موردنظر توسط روش PCR انجام شد. برای بررسی پلی مورفیسم C29T (pro10Leu) ژن TGF-b1 و تعیین ژنوتیپ افراد از روش Automated Sequencing استفاده گردید.یافته ها: اختلاف معناداری در فراوانی توزیع ژنوتیپ ها و آلل های مختلف پلی مورفیسم (C 29 T (Pro 10 Leu در مقایسه بین گروه های مختلف بیماران و گروه کنترل و همچنین بررسی زوج های نابارور و کنترل مشاهده نشد (0.05<p value). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد بین ناباروری با علت نامشخص و پلی مورفیسم (C 29 T (Pro 10 Leu ژن TGF-b1 ارتباط معناداری وجود ندارد. برای مشخص شدن رابطه این پلی مورفیسم و استعداد ابتلا به ناباروری با علت نامشخص، به مطالعات مرتبط بیشتری نیازمندیم.

مقدمه: کارسینوم سلول سنگفرشی (S.C.C یا Squamous cell carcinoma) از سطح یک اپیتلیوم دیسپلاستیک بر می خیزد و حدود 90 درصد تمام سرطان های سر و گردن را تشکیل می دهد. (VEGF) Vascular endothelial GROWTH factor یکی از فاکتورهای رشدی است که  مستقیما روی سلول های اندوتلیال عروقی اثر می گذارد و تکثیر، مهاجرت و کموتاکسی سلول های اندوتلیال را تحریک می کند. هدف از پژوهش حاضر، بررسی و مقایسه میزان بروز نشانگر VEGF در مخاط نرمال، مخاط دیسپلاستیک و S.C.C. دهانی بود.مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی تعداد 20 نمونه از هر یک از نمونه های مخاط نرمال، مخاط دیسپلاستیک و S.C.C. که با فرمالین ثابت و در پارافین مدفون شده بود، انتخاب گردید. لام های مربوطه از نظر بروز نشانگر VEGF با استفاده از تکنیک رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمیایی و روش استاندارد بیوتین- استرپتاویدین مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها توسط نرم افزار SPSS و آزمون Kruskal-wallis و Mann Whitney در سطح معنی دار 95 درصد مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت .(a= 0.05)یافته ها: میانگین شدت بروز نشانگر VEGF در نمونه های S.C.C بیشتر از نمونه های مخاط دیسپلاستیک بود (P value = 0.024) همچنین شدت بروز نشانگر VEGF در نمونه های  S.C.C بیشتر از مخاط نرمال بود(P value = 0.001) ؛ در حالی که شدت بروز نشانگر VEGF در نمونه های مخاط دیسپلاستیک با مخاط نرمال رابطه معنی داری نداشت.(P value = 0.108) نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر با پیشرفت ضایعه از مخاط نرمال به سمت مخاط دیسپلاستیک و نهایتا به سمت SCC بروز نشانگر VEGF افزایش می یابد.

سابقه و هدف: طبق نتیجه یکی از مطالعات انجام شده در کشور، عصاره های آبی و الکلی بذر گیاه Trachyspermum copticum (L.) Link (زنیان) که بومی ایران، مصر، افغانستان و هندوستان می باشد، بر سلول های سرطان تخمدان انسانی، اثرات سایتوتوکسیک دارند. هدف این مطالعه، بررسی اثرات غلظتهای غیرکشنده عصاره های آبی و الکلی، و اسانس بذر گیاه فوق بر ترشح فاکتور دگرگونی رشد- بتا- دو (transforming GROWTH factor-beta2) از سلول های سرطان تخمدان انسانی A2780 نوع حساس و مقاوم به درمان با داروی سیس پلاتین بود.روش بررسی: دو نوع سلول سرطان تخمدان انسانی (A2780) حساس و مقاوم به درمان با داروی سیس پلاتین، تحت تاثیر غلظتهای مختلف از عصاره های آبی و الکلی بذر گیاه زنیان (از 50 الی 7000 میکروگرم بر میلی لیتر)، قرار داده شدند. سپس، با استفاده از روش MTT و محاسبه درصد کشندگی عصاره ها، تنها غلظتهایی از عصاره ها انتخاب شدند که طی 24 ساعت انکوباسیون، فاقد اثر سایتوتوکسیک بر سلول ها بودند. برای مجاورت عصاره آبی با سلول های حساس، غلظتهای 50، 100، 200 و 1000، و برای مجاورت با سلول های مقاوم، غلظتهای 50، 100، 200 و 2000 میکروگرم بر میلی لیتر انتخاب شدند. برای مجاورت عصاره الکلی با سلول های حساس و مقاوم، غلظتهای 50، 100 و 200، میکروگرم بر میلی لیتر انتخاب شدند. به علت سایتوتوکسیک بودن اسانس حتی با غلظتهای بسیار اندک، این ماده از مطالعه حذف شد. سوپرناتانت محیطهای کشت، با تکنیک الایزا از نظر غلظت TGF-beta2 مورد سنجش قرار گرفت. نتایج، با تست آزمون مقایسه میانگین ها آنالیز شدند. مقدار p کمتر از 0.05، معنی دار تلقی شد.یافته ها: تیمار سلول های حساس، با غلظت 200 میکروگرم بر میلی لیتر و همچنین تیمار سلول های مقاوم، با غلظتهای 50 و 2000 میکروگرم بر میلی لیتر از عصاره آبی، با غلظتهای TGF-beta2 بسیار کمتری در سوپرناتانت نسبت به سایر غلظتها همراه بود (P<0.001). ولی در اثر تیمار سلول ها با غلظتهای مختلفی از عصاره الکلی، اختلاف معنی داری در غلظت TGF-beta2 در بین سوپرناتانت ها ملاحظه نشد.نتیجه گیری: تیمار سلول های سرطان تخمدان انسانی (A2780، از نوع حساس و مقاوم به سیس پلاتین) با غلظتهای خاصی از عصاره آبی، با غلظت های بمراتب کمتری از TGF-beta2 در سوپرناتانت محیط کشت همراه بود. با توجه به نقش مهم TGF-beta2 در رشد و متاستاز سلول های سرطانی، مطالعات تکمیلی بررسی کننده ترکیب شیمیایی عصاره آبی و سازوکار کمتربودن سطح TGF-beta2 در سوپرناتانت، به روشن شدن نوع ارتباط عصاره آبی بذر گیاه زنیان با TGF-beta2 و اثرات احتمالی آن در کنترل رشد و متاستاز سلول های سرطانی تخمدان کمک خواهند کرد.

مقدمه: آسیب های بافت غضروف در کشورهای پیشرفته، مهم ترین علت ناتوانی در سالمندان است. علاوه بر آن، غضروف مفصلی توانایی محدودی در ترمیم دارد. روش های درمانی رایج قادر به ترمیم این آسیب ها نمی باشد، چرا که منجر به ایجاد بافت فیبروزی در غضروف می شوند. سلول درمانی، یکی از روش های درمان است که در آن، سلول های بنیادی با کمک مهندسی بافت می توانند به کندروسیت تمایز یابند و جهت دستیابی به این هدف، از عوامل رشد و داربست ها استفاده می شود. به دلیل هایپرتروفه شدن بافت غضروف و عدم پایداری داربست ها، ضرورت دستیابی به عوامل القا کننده و داربست مناسب احساس می گردد. بر اساس مطالعات، فیبرین آلژینات از لحاظ پایداری و کشسانی (Elasticity) مناسب است و پیاسکلیدین، باعث افزایش بیان ژن های مخصوص غضروف می گردد. از این رو، در تحقیق حاضر، تاثیر پیاسکلیدین و (TGF-b1) Transforming GROWTH factor beta1 بر القای کندروژنز سلول های بنیادی در داربست فیبرین آلژینات مورد مقایسه قرار گرفت.روش ها: (ADSCs) Adipose derived stem cells از بافت چربی سه بیمار استخراج و تکثیر داده شد. سپس به مدت 21 روز در داربست فیبرین آلژینات تحت تاثیر مدیوم کندروژنیک کشت داده شدند. میزان تکثیر و بقای سلول ها به روش [3 (4,5-dimethylthiazol-2-yl)-2,5-diphenyltetrazolium-bromide] MTT و میزان بیان ژن های اگریکان، کلاژن II و X با استفاده از تکنیک Real-time polymerase chain reaction Real-time PCR)) مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: میزان تکثیر و بقا در داربست فیبرین آلژینات، در گروه حاوی پیاسکلیدین نسبت به سایر گروه ها، افزایش داشت، اما این افزایش به صورت معنی دار نبود (P>0.050). همچنین، پیاسکلیدین باعث افزایش میزان بیان ژن کلاژن II (P<0.001) و کاهش میزان بیان ژن کلاژن X در مقایسه با TGF-b 1 گردید.نتیجه گیری: احتمال می رود پیاسکلیدین در روند القای کندروژنز ADSCs در داربست فیبرین آلژینات موثر بوده و بر افزایش بیان ژن های ویژه غضروف تاثیر داشته باشد.

مقدمه: با توجه به شیوع به نسبت بالای چسبندگی جفت (Placenta Accreta) در بارداری و عدم وجود روش مناسب برای پیش بینی این عارضه، این مطالعه با هدف تعیین نقش نشانگرهای تیروزین کیناز 1 محلول شبیه fms (Soluble fms-like tyrosine kinase-1 یا SFLT-1) و عامل رشد اندوتلیوم عروق (Vascular endothelial GROWTH factor یا VEGF) در مقایسه ی آن با سونوگرافی رنگی داپلر در تشخیص تهاجم جفت انجام گرفت. روش ها: در یک مطالعه ی مقطعی، 78 زن باردار مظنون با تهاجم جفتی که در سال های 97-1396 به بیمارستان های الزهرا (س) و شهید بهشتی اصفهان مراجعه کرده بودند، وارد مطالعه شدند و سطح SFLT-1 وVEGF در آنان اندازه گیری و سونوگرافی جفت نیز در آنان انجام شد. پس از عمل، نتیجه ی حاصل از عمل جراحی با نتایج سونوگرافی و سطح SFLT-1 و VEGF مقایسه شد و توافق بین نشانگرهای پیش گفته و سونوگرافی در تشخیص نوع تهاجم بافتی تعیین شد. یافته ها: میانگین سطح VEGF بر حسب پیامد بارداری تفاوت معنی داری نداشت (900/0 = P)، اما سطح SFLT-1 در گروه چسبندگی جفت به طور معنی داری پایین تر بود (020/0 = P). ضمن این که نسبت SFLT-1/VEGT نیز بین دو گروه متفاوت نبود (060/0 = P). مقایسه ی یافته های سونوگرافی و نتایج حاصل از عمل جراحی نشان داد در 38 مورد (7/48 درصد) نتایج جراحی و سونوگرافی طبیعی بود. همچنین، در 16 مورد (5/20 درصد) نتایج جراحی و سونوگرافی وجود چسبندگی جفت را نشان داد. میزان توافق بین سونوگرافی و جراحی 36/0 بود (001/0 > P). نتیجه گیری: برابر نتایج مطالعه ی حاضر، دو نشانگر SFLT-1 و VEGF در مقایسه با سونوگرافی معیارهای مناسبی برای پیش بینی تهاجم جفتی نبودند. در عین حال، با توجه به محدودیت های این مطالعه، انجام مطالعات بیشتر پیشنهاد می گردد.