مقدمه: آرنج عضوی است که در بیشتر ضربه ها درگیر است و یکی از شایع ترین موارد عکسبرداری از مفصل در بخش اورژانس می باشد جابه جاییFAT-pad  خلفی در بیماری های مختلفی مثل هموفیلی و آرتریت روماتوئید و هر بیماری مقارن با بیرون زدگی مفصل نظیر تروما دیده می شود. جابه جایی FAT - pad خلفی می تواند به آشکارسازی شکسگی پنهان ناشی از تروما منجر می شود.هدف: استفاده از نمای رادیوگرافیFAT-pad  خلفی در شناسایی شکستگی های نهفته آرنج.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت توصیفی آینده نگر بر 328 بیمار در محدوده سنی زیر 18 ساله با سابقه تروما به آرنج انجام شد. تنها بیماران دارای نمای رادیوگرافی FAT-pad خلفی و بدون علائم شکستگی داخل مفصلی وارد مطالعه شدند. پس از سه هفته رادیوگرافی قدامی- خلفی، جانبی و مایل انجام شد. نما از نظر تشکیل کال استخوانی مورد بررسی قرار گرفت و در صورتی که شاهدی بدست می آمد به عنوان شکستگی آرنج تلقی می شد.نتایج: از 328 بیمار 8/73% (242 نفر) پسر و 2/26% (86 نفر) دختر بودند. 29% (96 نفر) دارای نمای FAT-pad مثبت بدون شکستگی واضح در رادیوگرافی اولی بودند. 85% (82 نفر) پس از سه هفته علائمی از شکستگی داشتند و از این تعداد در 18% (14 نفر) شکستگی دیده نشد. از این موارد، 82%(65 نفر) شکستگی سوپراکوندیلر ،1/4% (5 نفر) شکستگی کوندیل خارجی هومروس و 64/1% (2 نفر) شکستگی کوندیل داخلی داشتند.نتیجه گیری: میزان بروز نمای FAT-pad خلفی در مواردی که در نهایت با علائم شکستگی همراه می شود بالاتر است. استناد به این یافته در اداره بیماران دچار شکستگی نهفته اهمیت بسزایی دارد.

هدف از مطالعه حاضر عبارت است از مقایسه مقادیر و سطح بیشینه اکسیداسیون چربی (MFO) و شدتی از کار که در آن بیشینه اکسیداسیون چربی روی می دهد (FATmax)، در دو نوع فعالیت ورزشی دویدن روی نوارگردان و رکاب زدن روی چرخ کارسنج. در این پژوهش، 10 دانشجوی دختر غیر ورزشکار (با میانگین سنی 23.1±1.90 سال، قد 163.3±10 سانتی متر، وزن 57.3±4.4 کیلوگرم، درصد چربی بدن 28.2±3.1) به عنوان آزمودنی شرکت کردند. آزمودنی ها، پس از آشنایی با روش کار، آزمون های فعالیت فزاینده را روی چرخ کارسنج و نوارگردان انجام دادند. تبادل گازهای تنفسی و ضربان قلب هنگام فعالیت ثبت شد و مقادیر اکسیداسیون چربی با استفاده از معادلات عنصرسنجی محاسبه گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی، همچنین آزمون t استفاده شد.نتایج پژوهش نشان داد که مقادیر اکسیداسیون چربی (0.13±0.03g/min در مقابل 0.06±0.02g/min)، بیشینه اکسیداسیون چربی (0.21±0.06 g/min در مقابل 0.15±0.05g/min) و حداکثر اکسیژن مصرفی (28.4±4.5 ml/kg/min در مقابل 23.2±4.4 ml/kg/min) به ترتیب در دویدن روی نوار گردان در مقایسه با رکاب زدن روی چرخ کارسنج، به طور معناداری بیشتر بود (P£0.05). در حالی که میزان FATmax بین دو نوع فعالیت ورزشی (VO2max %42.83 در نوار گردان در مقابل VO2max %47.87 در چرخ کارسنج) تفاوت معناداری نداشت. از یافته های این پژوهش چنین نتیجه گیری می شود که مقادیر اکسیداسیون چربی در شدت های نسبی مشابه با نوع فعالیت ورزشی به طور بارزی متفاوت است. همچنین، بیشینه اکسیداسیون چربی در فعالیت هایی که توده عضلانی بیشتری درگیر می شوند، بیشتر است.

زمینه و هدف: استفاده از پرکننده ها (فیلرهای غیر سنتتیک) در سالیان اخیر برای درمان نقصان بافت نرم قسمت های مختلف بدن در جراحی های پلاستیک و زیبایی رواج پیدا کرده است که شامل استفاده از گرفت چربی به تنهایی یا همراه با پوست (درموفت) می باشد. نتایج مطالعات مختلف در مورد ماندگاری این نوع گرفت ها با هم همخوانی ندارند. این مطالعه با هدف بررسی مقایسه ای نتایج کاربرد سه نوع گرفت، چربی آزاد، درموفت و درموفت معکوس (لایه چربی در بالا و لایه درمال در پایین) در مدل حیوانی موش صحرائی انجام شده است.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی که در سال 1395 در آزمایشگاه حیوانات بیمارستان حضرت فاطمه (س) انجام شد، 12 موش صحرائی مذکر نژاد Sprague-Dawley با وزن حدود 350-300 گرم تحت جراحی پیوند چربی، درموفت و درموفت معکوس قرار گرفتند. موش های صحرائی پس از 2 ماه معدوم شده و گرفت ها پس از رنگ از لحاظ میزان پرولیفراسیون فیبروبلاست، نئوواسکولاریزاسیون، میزان باندل های کلاژن، نکروز، انفیلتراسیون ائوزینوفیل و سلول های چند هسته ای ژانت مورد بررسی قرارگرفتند. همچنین وزن و میزان بازجذب گرفت با استفاده از ترازوی دیجیتالی اندازه گیری شد (با توجه به وجود توزیع نرمال در مورد نکروز و امتیاز نهایی پاتولوژی بر اساس آزمون K.S برای مقایسه از آزمون ANOVA و در سایر موارد از آزمون نان پارامتریک Kruskal Wallis استفاده شد).یافته ها: نتایج مطالعه حاضر تفاوت معناداری در میزان تغییرات وزن گرفت، چربی آزاد، درموفت و درموفت معکوس نشان نداد. همچنین آنالیز آماری نتایج میکروسکوپی تفاوت معناداری در میزان آنژیوژنز (نئوواسکولاریزاسیون)، فیبروپلازی (تزاید فیبروبلاست ها)، نکروز، سلول های ژانت و ائوزینوفیل در سه گروه نشان نداد. 1- بر اساس آزمون ANOVA اختلافی بین نمره نکروز و امتیاز نهایی پاتولوژی وجود ندارد (به ترتیب P=0.438 و P=0.847). 2- بر اساس آزمون Kruskal Wallis اختلافی بین نمرات کلاژن، فیبروپلازی، آنژیوژنز (نئوواسکولاریزاسیون)، ژانت سل و ائوزینوفیل وجود ندارد (به ترتیب P=0.875، p=0.411، P=0.438، P=0.879 و P=0.917).نتیجه گیری: طبق یافته های به دست آمده چنین استباط می شود که می توان از چربی به تنهایی به عنوان یک پرکننده مناسب بهره برد بدون اینکه بافت درمال در گرفت لحاظ گردد. از طرف دیگر با توجه به عدم وجود اختلاف معنی دار بین درموفت و درموفت معکوس، در صورت انتخاب گرفت درموفت به عنوان پرکننده، موقعیت درم در بالا یا پایین گرفت تفاوتی از لحاظ ماندگاری ندارد.

لطفا برای مشاهده متن چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

میزان اکسیداسیون چربی هنگام فعالیت بدنی، تحت تاثیر عواملی مانند شدت و مدت فعالیت، نوع تمرین، رژیم غذایی و سطح فعالیت بدنی قرار می گیرد. اما اثر زمان روز بر میزان اکسیداسیون چربی هنگام فعالیت بدنی کمتر بررسی شده است. بنابراین تحقیق حاضر به منظور بررسی تاثیر زمان فعالیت در روز بر شاخص های حداکثر اکسیداسیون چربی در زنان جوان فعال طراحی شده است. به این منظور 14 زن جوان سالم با میانگین و انحراف استاندارد مقادیر سن، درصد چربی، وزن، شاخص توده بدنی و حداکثر اکسیژن مصرفی به ترتیب 1.6±21.6 سال، 4.6±18.3 درصد، 3.3±51.2 کیلوگرم، 1.7±22 کیلوگرم بر مترمربع و 4.2±40.8 میلی لیتر بر کیلوگرم در دقیقه به صورت داوطلبانه انتخاب شدند. آزمون در دو نوبت صبح (ساعت 8-7) و عصر (ساعت 20-19) و در دو جلسه به فاصله 7 روز انجام شد. برنامه آزمون شامل یک تمرین فزاینده با تواتر 3 دقیقه ای روی نوارگردان با سرعت و شیب اولیه به ترتیب 58.3 m/min و 1 درصد بود و سرعت هر 3 دقیقه 16.7 m/min افزایش می یافت تا زمانی که به 125 m/min برسد، پس از آن هر 3 دقیقه افزایش شیب به مقدار 2 درصد تا سطح RER برابر 1 ادامه می یافت. VCO2 و VO2 در طول آزمون با دستگاه تجزیه و تحلیل گازهای تنفسی اندازه گیری شد. از آزمون t مستقل برای بررسی اختلاف بین متغیرها در آزمون های صبح و عصر استفاده شد (سطح معناداری 0.05). یافته های پژوهش نشان داد که اختلاف معناداری بین حداکثر اکسیداسیون چربی در تمرین صبح و عصر وجود ندارد (صبح 0.13±0.39، عصر 0.11±0.44 گرم در دقیقه، P>0.05). شدت متناسب با حداکثر اکسیداسیون چربی و زمان رسیدن به آن نیز در آزمون های صبح و عصر تفاوت معنی داری نداشت. با این حال میانگین شدت اکسیداسیون چربی در عصر بیشتر بود. در نهایت بر اساس نتایج پژوهش می توان گفت احتمالا زمان تمرین در روز (صبح و عصر) بر سوخت و ساز سوبسترا هنگام فعالیت های ورزشی شدید تاثیر زیادی ندارد.