مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1386 | دوره:25 | شماره:87 |تعداد مقالات:15

مقدمه: چسبندگی پس از عمل جراحی یک مشکل بالینی مهم است و باعث عوارضی مانند انسداد روده، نازایی،  درد مزمن لگن و مشکل شدن جراحی بعدی و گاهی نیز منجر به عمل جراحی مجدد می شود. هدف ما در این مطالعه، بررسی استفاده از ملاتونین به عنوان ماده ضد رادیکال های آزاد در کاهش چسبندگی بعد از عمل جراحی بود.روش ها: تعداد 39 موش به طور تصادفی به سه گروه به تعداد مساوی تقسیم شدند. یک گروه ملاتونین را به صورت داخل پریتونئال (IP) در حین عمل جراحی و گروه دیگر به صورت زیر جلدی (SC)، نیم ساعت قبل از عمل جراحی دریافت کردند؛ گروه سوم به عنوان شاهد در نظر گرفته شد. همه موش ها به طور یکسان تحت عمل جراحی، شامل آسیب به پریتوئن شاخ های رحم قرار گرفتند. پس از 2 هفته همه موش ها بار دیگر لاپاراتومی شده، میزان چسبندگی توسط فردی که از نوع مداخله انجام شده اطلاع نداشت، درجه بندی شد.یافته ها: میزان چسبندگی در گروه های IP و SC نسبت به گروه شاهد طور معنی داری کاهش یافت. میانگین درجه چسبندگی در گروه IP برابر 1.57، در گروه SC به میزان 1.34 و در گروه شاهد 2.42 بود (P<0.01).نتیجه گیری: این مطالعه نشان می دهد که تک دوز ملاتونین در جلوگیری از چسبندگی پس از عمل جراحی موثر واقع شود و زمینه ای برای پژوهش های بعدی در این راستا می باشد.

مقدمه: عوارض بیهوشی عمومی و میزان مرگ و میر ناشی از جراحی با بالا رفتن سن افزایش می یابد. با توجه به مزایای بی حسی نخاعی نسبت به بیهوشی عمومی برای افراد مسن، همچنین توانایی محدود ایشان در قرار گرفتن در وضعیت مناسب برای کمک به متخصص بیهوشی جهت یافتن فضای مناسب بین مهره ای و تزریق داروی بی حسی نخاعی، مطالعه حاضر به منظور مقایسه میزان موفقیت و درد محل انجام بی حسی نخاعی به دو روش میدلاین و پارامدیان در سالمندان انجام شد.روش ها: این کارآزمایی بالینی دو سوکور به منظور مقایسه انجام بی حسی نخاعی به دو روش میدلاین و پارامدیان در سالمندان با هدف تعیین موفقیت و درد محل انجام بی حسی نخاعی بر روی 100 بیمار بالای 65 سال که نیاز به عمل جراحی الکتیو قسمت تحتانی شکم داشتند، انجام گرفت. بیماران به طور تصادفی به دو گروه با تعداد مساوی برای انجام بی حسی نخاعی به دو روش میدلاین و پارامدیان تقسیم شدند. اطلاعات لازم با روش مشاهده جمع آوری و با آزمون های آماری مجذور کای،Mann-Whitney U  و t-Student با نرم افزار SPSS ویرایش 13 مورد تحلیل آماری قرار گرفتند.یافته ها: دو گروه مورد مطالعه از نظر سن، جنس، وزن و قد اختلاف معنی داری نداشتند. انجام بی حسی نخاعی به روش پارامدیان با شدت درد کمتری در محل انجام بی حسی نخاعی نسبت به روش میدلاین همراه بود (P=0.01). به علاوه انجام بی حسی نخاعی موفق با اولین تلاش، در روش پارامدیان با تعداد موارد بیشتر نسبت به روش میدلاین همراه بود (به ترتیب 36 مورد در برابر 17 مورد، P<0.001).نتیجه گیری: با توجه به این که انجام بی حسی نخاعی به روش پارامدیان در سالمندان علاوه بر راحتی بیشتر بیماران و تحمیل درد کمتر به آنها، با موفقیت بیشتری در اولین تلاش همراه می باشد، پیشنهاد می شود از این روش برای انجام بی حسی نخاعی در افراد سالمند استفاده شود.

مقدمه: تشخیص دقیق و درمان به موقع عوارض جراحی پس از پیوند کلیه از کارهای مهم دست اندرکاران درمان بیماران پیوند کلیه می باشد. در این مطالعه، لیک ادراری به عنوان یکی از عوارض شایع و مهم پیوند کلیه مورد بررسی قرار گرفت تا شاید بتوان میزان بروز آن را کاهش داد.روش ها: این مطالعه بر روی 248 بیماری که از اولین پیوند کلیه در بیمارستان الزهرا (س) اصفهان (تیر ماه 1382) تا اسفند ماه 1385 تحت این عمل جراحی قرار گرفته اند انجام شد. روش نمونه گیری به صورت سرشماری و با استفاده از پرسشنامه بود و داده های آن به وسیله نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.افته ها: از مجموع 248 بیمار مورد مطالعه، 12 مورد (4.8 درصد) به لیک ادراری، 7 مورد (2.8 درصد) به انسداد ادراری و 7 مورد (2.8 درصد) به عفونت زخم دچار شده بودند. ارتباط آماری معنی داری بین میزان بروز لیک ادراری، انسداد و لیک ادراری و عفونت زخم وجود داشت ولی ارتباط بین میزان بروز لیک ادراری و بیماری های زمینه ای فرد گیرنده (دیابت، پرفشاری خون و بیماری ایسکمیک قلبی)، جنس و سن فرد دهنده و یا کاداور، کاداور یا دهنده زنده، خویشاوند و غیر خویشاوند بودن فرد دهنده، میزان دوز کورتون مصرفی و مدت زمان بیهوشی معنی دار نبود.نتیجه گیری: بین میزان بروز لیک ادراری با میزان انسداد ادراری و میزان بروز عفونت زخم ارتباط معنی داری وجود دارد. به نظر می رسد که تکنیک جراحی (نه سایر فاکتورهای همراه) علت اصلی تعیین کننده میزان بروز لیک ادراری پس از عمل جراحی پیوند کلیه می باشد.

مقدمه: هر چند مطالعات اخیر ارتباط معکوسی را بین مصرف لبنیات با برخی اختلالات متابولیک گزارش کرده اند اما اطلاعات محدودی در مورد ارتباط مصرف لبنیات با سطح بیومارکرهای التهابی پلاسما وجود دارد. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی ارتباط بین مصرف لبنیات کم چرب و پرچرب با سطح بیومارکرهای التهابی پلاسما در زنان ساکن تهران صورت گرفت.روش ها: در این مطالعه مقطعی، 486 فرد 60-40 ساله از دبیران زن تهرانی به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای و به صورت تصادفی انتخاب شدند. دریافت های غذایی افراد با استفاده از یک پرسش نامه نیمه کمی بسامد خوراک برای یک سال ارزیابی گردید. وزن و قد طبق دستورالعمل های استاندارد اندازه گیری و نمایه توده بدن محاسبه شد. نمونه خون سیاهرگی پس از 14-12 ساعت ناشتا بودن، جهت اندازه گیری سطح بیومارکرهای التهابی پلاسما جمع آوری گردید.یافته ها: میانگین مصرف لبنیات کم چرب و پرچرب در افراد مورد مطالعه به ترتیب 23±85 و 29±101 گرم در روز بود. پس از تعدیل اثر سن، دور کمر، نمایه توده بدنی و سایر متغیرهای مخدوش کننده، ارتباط معکوسی بین مصرف لبنیات کم چرب با سطح پلاسمایی CRP،IL-6  و sVCAM-1 مشاهده گردید. پس از تعدیل کردن اثر سایر متغیرهای تغذیه ای، این ارتباط فقط در مورد sVCAM-1 معنی دار باقی ماند. مصرف لبنیات پرچرب، چه قبل و چه بعد از کنترل اثر تمام متغیرهای مخدوش کننده، با مقادیر لگاریتمی SAA و sVCAM-1 ارتباط معنی دار مثبتی داشت.نتیجه گیری: در این مطالعه، ارتباط مستقلی بین دریافت لبنیات با سطح بیومارکرهای التهابی پلاسما مشاهده شد. مطالعات آینده باید به شناسایی اجزای مؤثر موجود در لبنیات و مکانیسم عمل آنها بپردازند.

مقدمه: گلوتاتیون یکی از مهم ترین آنتی اکسیدان های بدن می باشد و به کارگیری روشی دقیق و حساس برای اندازه گیری آن در پلاسما برای ارزیابی آسیب شناختی بسیاری از بیماری ها سودمند است. اکسیداتیو استرس القا شده توسط علف کش پاراکوات منجر به تغییراتی در میزان این تری پپتید حیاتی در بدن می شود. برای ارزیابی این تغییرات از یک روش HPLC با دتکتور فلورسانس استفاده شد.روش ها: در این مطالعه بنیادی، تعداد 30 موش صحرایی نر از نژاد wistar-albino، به کار گرفته شد. پلاسمای جمع آوری شده از موش های صحرایی که در مواجهه با پاراکوات در 4 دوز 20، 30، 40 و 60mg/kg قرار گرفته بودند با استونیتریل مخلوط و در سانتریفوژ 5000rpm برای رسوب پروتئین قرار داده شد، محلول رویی در بن ماری 40oC تحت جریان هوای ناشی از پمپ هوا خشک گردید. 50ml آب معمولی، 50ml بافر بورات 0.5 مولار باpH=9  و  100mlمحلول FMOC 500mg/ml به آن اضافه شد و پس از مخلوط کردن، در دمای اتاق به مدت 15 دقیقه برای تکمیل فرایند مشتق سازی قرار گرفت. سپس  20mlاز این ماده به دستگاهHPLC  با ستون C18، فاز متحرک متانول - بافر فسفات (40:60؛ v/v) و lex=260nm، lem=315nm تزریق گردید. پس از جمع آوری داده ها، شاخص های میانگین و انحراف معیار برای هر گروه با استفاده از نرم افزار SPSS محاسبه شد.یافته ها: از میان موش هایی که در مواجهه با پاراکوات قرار گرفته بودند، در دوز  60mg/kgافزایش معنی داری در میزان گلوتاتیون اکسید (GSSG) نسبت به گروه شاهد دیده شد. روش مشتق سازی و جداسازی به کار برده شده در این مطالعه، امکان اندازه گیری مقادیر کم گلوتاتیون را به خوبی فراهم می آورد.نتیجه گیری: یافته های فوق نشان دهنده اهمیت به کارگیری روشی دقیق و حساس برای اندازه گیری گلوتاتیون، که یکی از مهم ترین آنتی اکسیدان های بدن در برابر شرایط اکسیداتیو استرس است، می باشد.

مقدمه: کلامیدیا تراکوماتیس یکی از بیماری های باکتریال شایع قابل درمان است که از راه تماس جنسی سرایت می کند. وضعیت اپیدمیولوژی آن در زنان جوان به خوبی شناخته شده است؛ اما اطلاعات راجع به شیوع عفونت در مردان بدون علامت و فعال از نظر جنسی محدود می باشد. هدف این مطالعه، تعیین فراوانی عفونت ادراری تناسلی کلامیدیا تراکوماتیس با روش PCR در نمونه ادرار مردان بدون علامت بود.روش ها: این مطالعه مقطعی از آذر ماه 1384 تا اردیبهشت ماه 1385 بر روی 140 مرد 15 تا 49 ساله بدون علامت، مراجعه کننده به آزمایشگاه مرجع بوعلی که به طور اتفاقی انتخاب شدند، انجام گرفت. هر فرد دست کم از 2 ساعت قبل ادرار نکرده بود و پرسشنامه ای را شامل اطلاعات مربوط به سن، شغل، وضعیت تاهل و تماس جنسی نیز تکمیل نمود. نمونه به وسیله تست PCR بررسی گردید. اطلاعات پرسشنامه ها و نتایج آزمایشات با استفاده از نرم افزار SPSS ویرایش 13 تحلیل آماری شد.یافته ها: از 140 نمونه ادرار آزمایش شده به روش PCR فقط یک مورد (%0.7) از لحاظ کلامیدیا تراکوماتیس مثبت بود (%95 CI: %0-%2.07).نتیجه گیری: در حال حاضر غربالگری مردان بدون علامت ایرانی جهت عفونت کلامیدیا تراکوماتیس قابل توصیه نیست؛ با این وجود به منظور تعیین شیوع واقعی و تصمیم گیری قطعی برای غربالگری به مطالعات گسترده تر، با پراکندگی و حجم نمونه بالاتر نیاز است. پیشنهاد می شود در مطالعات اپیدمیولوژیک در جوامع با میزان آلودگی پایین از روش های غربالگری ساده تر مانند سرولوژی استفاده شود.

مقدمه: کم کاری مادرزادی تیروئید با شیوع قابل توجه در کشور ما، در صورت عدم درمان یا تاخیر در آن، آثار نامطلوب و جبران ناپذیری برجا می گذارد. یکی از عوارض ماندگار این بیماری تاثیر بر شنوایی است؛ این پژوهش با هدف تعیین فراوانی کاهش شنوایی در کودکان مبتلا به کم کاری مادرزادی تیروئید در مقایسه با کودکان سالم انجام شد.روش ها: این مطالعه مورد-شاهدی در دو گروه کودک انجام شد؛ گروه مورد شامل 94 کودک مبتلا به کم کاری مادرزادی تیروئید با سن بیشتر از 4 ماه انتخاب شده به روش آسان و گروه شاهد شامل 450 نوزاد سالم غربالگری شده از نظر شنوایی در سال های قبل. ابتدا تست شنوایی سنجی OAE (Otto Acoustic Emission) در همه کودکان انجام شد. تست ABR (Auditory Brain Stem Response) نیز در صورت اختلال در تست اول، انجام می گردید و در صورت مختل بودن آن تشخیص کاهش شنوایی مطرح می شد.یافته ها: فراوانی کاهش شنوایی در گروه مورد 3.2% و در گروه شاهد 0.2% دیده شد که تفاوت معنی دار نبود. میانگین سن شروع درمان در کودکان مبتلا به کم کاری مادرزادی تیروئید با کاهش شنوایی 13.6±8.3 و در کودکان مبتلا به کم کاری مادرزادی تیروئید بدون کاهش شنوایی 16.4±8.05 روز بود که رابطه ای بین سن شروع درمان و کاهش شنوایی وجود نداشت. میانگین T4 و TSH در کودکان مبتلا به کم کاری مادرزادی تیروئید با کاهش شنوایی به ترتیب4.27±5.65 mg/dl  و133.70±80.30 MIU/l  و در کودکان مبتلا به کم کاری مادرزادی تیروئید بدون کاهش شنوایی6.37±3.81mg/dl  و 116.52±92.18 MIU/l گزارش شد که تفاوت معنی داری نداشت.نتیجه گیری: فراوانی کاهش شنوایی در کودکان سالم با کودکان مبتلا به کم کاری مادرزادی تیروئید تفاوتی نداشت که این امر می تواند به علت تحت درمان بودن آنها، کمبود تعداد نمونه و یا کوتاه بودن زمان پیگیری باشد. بین سن شروع درمان و کاهش شنوایی و همچنین بین میانگین T4 و TSH اولیه کودکان مبتلا به کم کاری مادرزادی تیروئید و کاهش شنوایی تفاوتی وجود نداشت.

مقدمه: فیکوامولسیفیکاسیون یکی از بهترین اعمال جراحی برای درمان آب مروارید است. امروزه با توجه به پیشرفت هایی که در زمینه تعیین قدرت لنزهای داخل چشمی صورت گرفته است، عیوب انکساری بعد از جراحی کاهش یافته است. در این رابطه، دو روش بیومتری رایج، اولتراسوند و اپتیکال بیومتری می باشند که هر کدام از این روش ها مزایا و معایب مخصوص به خود را دارند. هدف این مطالعه، تعیین تفاوت عیوب انکساری بعد از جراحی کاتاراکت در این دو روش بود.روش ها: در یک مطالعه هم گروهی آینده نگر، بیمارانی را که برای انجام جراحی کاتاراکت به روش فیکوامولسیفیکاسیون به دو بیمارستان آموزشی و یک مرکز خصوصی مراجعه کرده بودند انتخاب نموده، میزان عیب انکساری بعد از عمل، بر اساس روش بیومتری (اولتراسوند یا اپتیکال) مورد مقایسه قرار دادیم.یافته ها: از 132 بیمار مورد مطالعه، در 76 چشم (گروه اول) بیومتری اولتراسوند و 56 چشم (گروه دوم) بیومتری اپتیکال انجام و سپس میانگین قدر مطلق عیب انکساری (Mean Absolute Refractive Error: MARE) در هر گروه تعیین شد. MARE در گروه اول 0.67±0.70 (Mean±2SD) دیوپتر و در گروه دوم 0.79±0.76 (Mean±2SD) دیوپتر به دست آمد ولی این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود.نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه و عدم وجود تفاوت معنی دار بین میانگین عیب انکساری بعد از جراحی بین دو گروه، می توان هر دو روش بیومتری را برای بیماران انجام داد. البته با توجه به این که روش اپتیکال بیومتری بیشتر استفاده می شود و برای بیمار راحت تر است، شاید تمایل به این روش بیشتر باشد. لازم است پژوهش های بیشتری برای تعیین برتری هر یک از این روش ها انجام شود.

مقدمه: عادت مکیدن انگشت به مدت طولانی، می تواند عوارض نامطلوب زیادی برجای گذارد؛ ارتباط آن با قرارگیری غیر طبیعی دندانها و یا فکین (مال اکلوژن)، به ویژه در کودکانی که این عادت را تا پس از 4 سالگی ادامه می دهند، مشهود است. بنابراین درمان این عادت از اهمیت ویژه ای برخوردار است. این مطالعه با هدف بررسی اثربخشی رفتاردرمانی (مزه بد طعم و تقویت مثبت) در کنترل عادت مکیدن انگشت در کودکان 12- 6 ساله طراحی و اجرا گردید.روش ها: این کارآزمایی بالینی بدون شاهد بر روی 15کودک که برای درمان عادت مکیدن انگشت به درمانگاه های دندان پزشکی کودکان، کودکان یا روا ن پزشکی مراجعه کرده  بودند، صورت گرفت. پس از جمع آوری اطلاعات زمینه ای و معاینه دهان و دندان، بیماران تحت رفتاردرمانی، شامل مزه بدطعم روی ناخن ها و تقویت مثبت و نیز برای ترک عادت مکیدن انگشت در شب، تحت استفاده از باندهای دست یا دستکش قرار گرفتند. داده ها با آزمون رتبه های علامت دار ویلکاکسون و آزمون فریدمن تحلیل شدند.یافته ها: افراد مورد بررسی شامل 10 دختر و 5 پسر با متوسط سن 6.77 سال بودند. روش درمانی مورد استفاده در کنترل عادت روز (بیداری) و شب با قبل از شروع، در هر سه ماه تفاوت معنی داری ایجاد کرد. اما، هیچ تفاوت معنی داری بین نتایج سه ماه پی در پی، در عادات روز و شب به دست نیامد. .مقایسه نتایج 3 ماه در کنترل عادت روز و شب و نیز مقایسه مجموع نتایج درمان در 3 ماه در کنترل عادت روز و شب معنی دار بود و نشان می داد که این روش در کنترل عادت روز موفق تر از عادت شب بوده است (0.01=p).نتیجه گیری: استفاده از روش مزه بدطعم به همراه تقویت مثبت، روشی آسان، راحت و مقرون به صرفه بوده، در کنترل عادت مکیدن انگشت در اوقات خواب و بیداری بسیار موفق می باشد؛ این روش در کنترل عادت مکیدن انگشت در اوقات بیداری بیش از عادت خواب موثر است. نتیجه درمان با این روش در کنترل عادت روز در مدت 3 ماه ثابت بود (87% قطع کامل عادت) و بازگشت عادت دیده نشد.

مقدمه: برای ارزیابی کارایی عمل واریکوسلکتومی از روش های متفاوت مانند بررسی پارامترهای سمن یا موفقیت در حاملگی استفاده می شود، اما به دلیل تغییرات بیولوژیکی فراوان پارامترهای سمن، عوامل دیگری هم پیشنهاد شده است. هدف از این مطالعه، ارزیابی تاثیر عمل واریکوسلکتومی بر روی پارامترهای سمن و کمبود پروتامین در بیماران مبتلا به واریکوسل بود.روش ها: نمونه سمن از 192 بیمار مراجعه کننده به مرکز باروری و ناباروری اصفهان جمع آوری شد و پارامترهای آن (غلظت، تحرک و مورفولوژی) و ارزیابی کمبود پروتامین (با رنگ آمیزی کرومومایسین A3) قبل، سه و شش ماه پس از جراحی، بررسی گردید. نتایج با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری t-test تحلیل شد.یافته ها: نتایج نشان داد که سه پارامتر سمن و درصد اسپرم با محتوای طبیعی پروتامین پس از عمل بهبودی می یابد (p<0.01). همچنین پس از عمل جراحی 34.6% زوج ها حامله شدند. مقایسه پارامترهای سمن و کمبود پروتامین نشان داد که بین غلظت و درصد مورفولوژی طبیعی اسپرم قبل و بعد از عمل، در دو گروه حامله و غیر حامله تفاوت و جود دارد (p<0.05)؛ بعد از عمل، درصد اسپرم با سر طبیعی و درصد اسپرم با زواید ستوپلاسمی نیز بین دو گروه حامله و غیر حامله تفاوت نشان می دهد (p<0.05).نتیجه گیری: عمل واریکوسلکتومی می تواند باعث کاهش عوامل مخرب اسپرماتید در مرحله اسپرمیوژنز شود. یافته های این مطالعه بیان می کند که علاوه به پارامترهای سمن، محتوای طبیعی پروتامین، درصد زایده سیتوپلاسمی و مورفولوژی طبیعی آکروزوم، به عنوان شاخص بلوغ اسپرم پس از عمل جراحی بهبودی نشان می دهند. پیشنهاد می شود بیماران با آکروزوم غیر طبیعی و ناهنجاری هسته، کاندید مناسبی برای عمل واریکوسلکتومی باشند. افزون بر این، در بیمارانی که دارای تعداد اسپرم اولیه پایینی بوده اند شانس باروری پس از عمل جراحی کم است. همچنین برای بیمارانی که تعداد اسپرم آنان کم یا درصد زواید سیتوپلاسمی آنان زیاد است استفاده از روش های کمکی باروری یا واریکوسلکتومی به همراه این روش ها پیشنهاد می شود.

مقدمه: مطالعات همه گیری شناختی متعددی در دست است که بر اساس آن افزایش ضخامت اینتیما-مدیای شریان کاروتید (IMT) می تواند به عنوان پیش گویی کننده بیماری های قلبی عروقی به کار رود. در این مطالعه کوشیده شد اختلاف IMT در 2 گروه بیماران دارای درگیری عروق کرونر و بدون درگیری عروق کرونر بر حسب آنژیوگرافی مورد مقایسه قرار گیرد.روش ها: این مطالعه مورد-شاهدی در بیماران مبتلا به آنژین صدری ثابت انجام گرفت. 35 بیمار با آنژیوگرافی کرونری غیر طبیعی در گروه مورد قرار گرفتند و همین تعداد از افراد با آنژیوگرافی کرونری طبیعی برای گروه شاهد به صورت تصادفی انتخاب شدند. مبتلایان به دیابت یا بیماری مزمن کلیوی از مطالعه خارج شدند. IMT شریان کاروتید دو گروه در شریان های کاروتید داخلی، مشترک و بولب دو طرف محاسبه و وجود پلاک در شریان های کاروتید نیز در دو گروه ثبت شد. میانگین IMT و وجود پلاک در شریان های کاروتید دو گروه با آزمون های آماری t-test، مجذور کای و در صورت لزوم من-وتینی مقایسه گردید.یافته ها: در این مطالعه 59 بیمار (27 زن و 32 مرد) مورد مطالعه قرار گرفتند که 33 نفر درگروه مورد و 29 نفر در گروه شاهد بودند. در بررسی یافته ها اختلاف معنی دار آماری بین میانگین IMT شریان کاروتید مشترک در 2 گروه یافت نشد (0.069=p). از سوی دیگر میانگین این شاخص در شریان کاروتید داخلی و بولب در 2 گروه اختلاف معنی  دار آماری داشت (0.004=p و 0.01=p). فراوانی وجود پلاک جدار کاروتید در سونوگرافی در گروه مورد به صورت معنی داری بیشتر از گروه شاهد بود (0.001=p). در مدل رگرسیون لجستیک مشخص شد که در گروه مورد احتمال وجود پلاک 5.9 برابر گروه شاهد بود. بین IMT کاروتید مشترک و سن افراد در هر دو گروه رابطه معنی داری وجود داشت (p<0.05).نتیجه گیری: در این مطالعه مشخص شد بین آترواسکلروز عروق کرونر و شواهد ابتلا به آترواسکلروز در کاروتید ارتباط وجود دارد. اولتراسوند یک روش تشخیصی ارزان قیمت، در دسترس و در عین حال غیر تهاجمی است که می تواند در مبتلایان به بیماری های کرونر، شواهد آترواسکلروزکاروتید همزمان را نشان بدهد.

مقدمه: این مطالعه گذشته نگر با هدف بررسی توزیع فراوانی آنژیوفیبرومای نازوفازنکس بر حسب سن، مرحله بیماری، علائم هنگام مراجعه و میانگین خون دریافتی حین عمل جراحی در بیمارستان های آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اصفهان انجام شد.روش ها: این مطالعه روی 250 پرونده بیماران مبتلا به آنژیوفیبروم که بین سال های 1382-1367 در بیمارستان الزهرا (س) و آیت اله کاشانی بستری شده بودند، انجام شد.یافته ها: تمام افراد مبتلا به آنژیوفیبروم مذکر بوده، در محدوده سنی 7 و 41 با متوسط سن 16 سال قرار داشتند و بیشترین فراوانی در محدوده سنی 20-11 سال بود. فراوان ترین علامت حین مراجعه، خونریزی از بینی (80%) و گرفتگی بینی (70%) بود. بیشترین مرحله (stage) هنگام مراجعه بیمار در بیشتر موارد طبق طبقه بندی Session در مرحله IIB و IIC (اشغال کامل پتریگومندیبولار فوسا و گسترش به اینفراتمپورال فوسا) و نادرترین stage هنگام مراجعه IA و IIA بود.نتیجه گیری: آنژیوفیبروم تومور نادری است که در عین حال فراوان ترین تومور نازوفارنکس، به ویژه نزد نوجوانان مذکر می باشد و با وجود این که از لحاظ بافت شناسی خوش خیم است، ولی تظاهرات بدخیم و خطیری دارد. تشخیص زودرس آن می تواند از عوارض خطیر و انجام جراحی مشکل آن پیش گیری کند، بنابراین لازم است در تشخیص افتراقی بیماری های نازوفارنکس در نظر گرفته شود.

مقدمه: مصرف داروهای تراتوژن در طول بارداری می تواند یکی از علل فقدان عضو مادرزادی باشد.گزارش مورد: نوزاد یک ماهه ای گزارش می شود که از بدو تولد فاقد انگشتان دست و پا و استخوان های متاتارس و متاکارپ بود. این عارضه، نوع نادری از اختلالات مادرزادی است.این کودک حاصل یک ازدواج فامیلی بود و شرح حال بیماری مادرزادی در خانواده وجود نداشت. مادر از دو سال قبل از بارداری تا پایان ماه دوم بارداری از قرص های آمی تریپ تیلین و کلردیازپوکساید استفاده می کرده است.نتیجه گیری: با توجه به مصرف دارو توسط مادر در دو ماه اول بارداری و عدم وجود شرح حال بیماری مادرزادی در خانواده، احتمال دارد ناهنجاری های مادرزادی این نوزاد با مصرف دارو توسط مادر ارتباط داشته باشد. لازم است به خانم های در معرض بارداری توصیه شود در صورت عدم اطمینان از وضعیت بارداری خود از مصرف هرگونه دارو بدون تجویز پزشک خودداری نمایند.

مقدمه: طیف گسترده ای از بیماری ها، داروها و سموم بر عصب بینایی اثر می گذارند. از بین داروهای ضد سل، اتامبوتول مهم ترین موردی است که بر عصب بینایی اثر توکسیک دارد.معرفی بیمار: بیمار آقای 62 ساله ای است که 6 سال قبل به دنبال ابتلا به سل استخوانی شست دست راست، با چهار داروی ایزونیازید، ریفامپین، اتامبوتول و پیرازین آمید تحت درمان قرار گرفته و پس از گذشت 3 ماه، به علت عارضه نوریت رتروبولبار و تاری دید ناشی از اتامبوتول در بیمار، مصرف داروها قطع گردیده بود. حدت بینایی بیمار تصحیح شده، در زمان گزارش، OD: HM, OS: 7.10 بود؛ اپتیک دیسک هر دو چشم رنگ پریده بود.نتیجه گیری: با توجه به علایم بیمار و اپتیک نوروپاتی ناشی از مصرف داروی اتامبوتول، باید در بیماران مبتلا به سل که با مصرف این دارو تحت درمان می باشند، تاثیرات توکسیک این دارو بر عصب بینایی مورد نظر قرار گرفته، پی گیری دوره ای به این منظور برای بیمار انجام شود.

نزدیک به یک سوم زندگی انسان در خواب می گذرد. در سی سال اخیر پزشکان با عواقب ناخوشایند اختلالات خواب (SDB) به ویژه اختلالات تنفسی در خواب آشنا شده اند. اختلال تنفسی در خواب به ویژه نوع بارزتر آن یعنی وقفه تنفسی در خواب (SAS) یک بیماری تازه یا نویافته نیست ولی در گذشته یک مشکل بزرگ سلامتی تلقی نمی شد و تنها در دو سه دهه اخیر به کانون توجه پزشکان تبدیل شده، محققین روز به روز به اطلاعات جدیدی در مورد تهدیدهای سلامتی ناشی از این اختلال دست می یابند.