بینا
سال:1391 | دوره:18 | شماره:2 (پی در پی 71) |تعداد مقالات:14

هدف: مقایسه نتایج دو روش پیوند قرنیه به صورت نفوذی و لایه ای در بیماران مبتلا به کراتوپاتی تاخیری ناشی از گاز خردل.روش پژوهش: در این مطالعه گذشته نگر، مقایسه ای و مداخله ای، 78 چشم از 55 مرد جانباز ایرانی مبتلا به کراتوپاتی تاخیری ناشی از گاز خردل که مورد جراحی کراتوپلاستی نفوذی و یا لایه ای قرار گرفته بودند، از نظر بهترین دید اصلاح شده، عیب انکساری و کراتومتری با یکدیگر مقایسه شدند. وقوع تجمعی بقا پیوند بدون پس زدن و هم چنین بقا نهایی پیوند در انواع نافذ و لایه ای توسط تحلیل بقا ارزیابی و مقایسه شدند.یافته ها: میانگین سنی بیماران در زمان جراحی در گروه عمل پیوند نافذ قرنیه 4.5±40.3 سال و در گروهی که مورد عمل پیوند لایه ای قرنیه قرار گرفته بودند، 8.3±43.4 سال محاسبه شد.(P=0.08)  مدت زمان پی گیری در گروه های پیوند نافذ و لایه ای قرنیه به ترتیب 27.5±53.2 ماه و 29.6±40.4 ماه بود (P=0.09). در آخرین جلسه پی گیری، دو گروه از نظر بهترین دید اصلاح شده (P=0.87)، رفراکشن (P=0.08) و آستیگمات کراتومتری (P=0.27) با یکدیگر قابل مقایسه بودند. میزان بقا پیوند بدون پس زدن، در مدت 33 ماه در گروه پیوند نافذ 33.6 درصد و در گروه پیوند لایه ای قرنیه، 90 درصد گزارش شد .(P<0.001) در طول زمان پی گیری بیماران، میزان بقا پیوند در گروه های کراتوپلاستی نفوذی و لایه ای به ترتیب 77.3 درصد و 91.7 درصد گزارش شد .(P=0.03) سه چشم که مورد عمل پیوند قرنیه لایه ای قرار گرفته بودند، به علت ایجاد کدورت بارز بین سطح پیوند و بستر گیرنده، مورد عمل پیوند نافذ قرنیه قرار گرفتند.نتیجه گیری: در اغلب جانبازان مبتلا به کراتیت ناشی از گاز خردل، پیوند لایه ای نسبت به پیوند نافذ قرنیه روش ارجح است ولی در بعضی شرایط انجام پیوند نافذ ضروری می باشد.

هدف: ارزیابی تاثیر پرگابلین و گاپاپنتین بر کاهش درد بیماران پس از جراحی فتورفراکتیوکراتکتومی در مقایسه با دارونما.روش پژوهش: در این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده دوسوکور، 150 بیمار کاندید جراحی فتورفراکتیوکراتکتومی که معیارهای مطالعه را داشتند به طور تصادفی به سه گروه 50 نفری تقسیم شدند. به گروه های 1 و 2 و 3 علاوه بر داروهای معمول پس از عمل، به ترتیب پرگابلین 75 میلی گرم، گاباپنتین 300 میلی گرم و دارونما 3 بار در روز به مدت 3 روز تجویز گردید. به بیماران توصیه شد که برای کنترل بیش تر درد از قرص استامینوفن کدیین 300.10 میلی گرم حداکثر تا میزان 1 عدد هر 4 ساعت استفاده نمایند. تمام بیماران یک مقیاس سنجش درد بر اساس بینایی (با محدوده 0=فقدان درد تا 10=شدیدترین درد تجربه شده توسط بیمار) را 7 بار در مدت 3 روز پس از فتورفراکتیوکراتکتومی تکمیل کردند. از Generalized Mixed Model برای مقایسه نمره درد و تعداد قرص های استامینوفن کدیین مصرفی بین گروه ها استفاده شد و آزمون دقیق فیشر برای مقایسه درد شدید (نمره>7) به کار رفت.یافته ها: بیماران در سه گروه از نظر سن، جنس، میزان عیب انکساری، عمق برداشت بافت و استفاده از میتومایسین C مشابه بودند (P>0.05 در تمام موارد). بر اساس آنالیز Mixed Model، میانگین نمره درد در گروه دارونما بیش از گروه های پرگابلین (P=0.029) و گاباپنتین (P=0.023) بود. میزان درد شدید در گروه دارونما به ویژه در صبح بعد از عمل بیش تر بود (P=0.043). تعداد قرص های استامینوفن کدیین مصرف شده در گروه های گاباپنتین (9.0±4.1) و پرگابلین (7.9±5.2) در مقایسه با گروه پلاسبو (10.3±5.6) کم تر بود ولی از لحاظ آماری معنی دار نبود (P=0.061).نتیجه گیری: گاباپنتین و پرگابلین در کاهش درد پس از عمل فتورفراکتیوکراتکتومی تاثیر افزایشی با سایر داروهای ضد درد دارند و میتوان هر یک را به عنوان داروی کمکی در کنترل درد پس از فتورفراکتیوکراتکتومی به کار برد.

هدف: بررسی تاثیر تزریق مکرر داخل زجاجیه بواسیزوماب در مقایسه با تریامسینولون در درمان انسداد حاد ورید شاخه ای شبکیه.روش پژوهش: در این کارآزمایی بالینی، 86 چشم که طی 12 هفته اخیر دچار انسداد ورید شاخه ای شبکیه شده بودند، وارد مطالعه شدند. شرکت کنندگان به صورت تصادفی در دو گروه درمانی قرار گرفتند. گروه تزریق داخل زجاجیه بواسیزوماب (گروه IVB،43 بیمار): در این گروه به فاصله هر یک ماه، 3 بار تزریق داخل زجاجیه 1.25 میلی گرم بواسیزوماب انجام شد و گروه تزریق داخل زجاجیه تریامسینولون (گروه IVT،43 بیمار): در این بیماران 2 بار تزریق داخل زجاجیه تریامسینولون به فاصله 2 ماه صورت گرفت. بیماران در فواصل 1، 2، 3، 4 و 6 ماه پس از تزریق معاینه شدند. معیار اصلی ارزیابی بر مبنای تغییرات دید اصلاح شده بعد از 6 ماه و معیارهای ثانویه شامل بررسی ضخامت مرکزی ماکولا و تغییرات فشار داخل چشمی پس از 6 ماه بود.یافته ها: در هر دو گروه، متوسط دید اصلاح شده بعد از 6 ماه بهبودی قابل توجه داشت، به صورتی که در گروه تزریق داخل زجاجیه بواسیزوماب دید بیماران از 0.25±0.68 لوگمار به 0.21±0.31 لوگمار (لگاریتم کم ترین زاویه دقت بینایی) و در گروه تزریق داخل زجاجیه تریامسینولون، دید بیماران از 0.29±0.67 لوگمار به 0.31±0.46 لوگمار افزایش داشت (P<0.001 برای هر دو گروه). هر چند در ماه های چهارم (P=0.03) و ششم (P<0.001) در گروه تزریق داخل زجاجیه بواسیزوماب برتری بارزی وجود داشت. در بررسی کاهش ضخامت مرکزی ماکولا، هر دو گروه کاهش بارزی را در ماه های 3 و 6 نشان دادند و تفاوت بین دو گروه (برتری گروه IVB) در آخرین معاینه از نظر آماری معنی دار بود (P=0.031). با تقسیم بندی بیماران به 2 گروه ایسکمیک و غیرایسکمیک، بهتر شدن دید اصلاح شده و کاهش ضخامت مرکزی ماکولا در بیماران ایسکمیک تنها در گروه تزریق داخل زجاجیه بواسیزوماب مشاهده شد. میانگین افزایش فشار داخل چشمی در گروه تزریق داخل زجاجیه تریامسینولون در تمام معاینه ها بالاتر بود.نتیجه گیری: هر دو روش تزریق داخل زجاجیه (بواسیزوماب، 3 بار به فاصله یک ماه و تزریق داخل زجاجیه تریامسینولون، به صورت 2 تزریق با فاصله 2 ماه) می توانند در بهبود دید اصلاح شده و ضخامت مرکزی ماکولا در بیماران با انسداد اخیر ورید شاخه ای شبکیه طی 6 ماه موثر باشند. اما با توجه به نتایج بهتر تزریق داخل زجاجیه بواسیزوماب بر روی دید و آناتومی و هم چنین عوارض احتمالی تزریق داخل زجاجیه تریامسینولون، ما تزریق مکرر داخل زجاجیه بواسیزوماب را برای این بیماران توصیه می کنیم. در این مطالعه نتیجه درمان در نوع ایسکمیک انسداد ورید شاخه ای شبکیه مطلوب تر بود اگرچه مطالعات وسیع تری برای اثبات آن مورد نیاز است.

هدف: بررسی ویژگی های جمعیت شناختی بیماران مبتلا به فلج زوج سوم منجر به جراحی، نتایج و عوامل موثر بر درمان در بیمارستان لبافی نژاد طی سال های 1388-.1378روش پژوهش: بررسی گذشته نگر پرونده های بیماران مبتلا به فلج عصب سوم که طی 10 سال در بیمارستان لبافی نژاد تحت درمان قرار گرفته اند.یافته ها: بیماران مورد مطالعه 52 نفر شامل 29 نفر مرد (55.8 درصد) و 23 نفر زن (44.2 درصد) بودند. سن بیماران بین 1 ماه تا 60 (15.5±21.1) سال بود. در 25 نفر (48.1 درصد) چشم راست، در 26 نفر (50 درصد) چشم چپ و در 1 نفر (1.9 درصد) هر دو چشم درگیر بود. علت فلج زوج سوم در 16 نفر (30.8 درصد) مادرزادی، در 26 مورد (50 درصد) ضربه، در 2 مورد (3.8 درصد) ایسکمی، در 2 مورد (3.8 درصد) تومور، در 1 مورد (1.9 درصد) مننژیت ویروسی و در 5 مورد (9.6 درصد) ناشناخته بود. در 38 مورد (73.1 درصد) فلج ایزوله و 14 مورد (26.9 درصد) با فلج سایر اعصاب مغزی و علایم نورولوژیک دیگر همراه بود. در 24 بیمار (46.2 درصد) فلج کامل و در 28 بیمار (53.8 درصد) فلج نسبی گزارش شده بود. آمبلیوپی در 24 مورد (46.2 درصد) و افتادگی پلک در 45 مورد (86.5 درصد) وجود داشت. شایع ترین شکل انحراف چشمی در این بیماران، اگزوتروپی همراه با هایپوتروپی بود (40 درصد). درمان طبی در 25 بیمار (48 درصد) و درمان جراحی در 46 مورد (88.4 درصد) انجام شده بود. سی بیمار (65.2 درصد) سابقه یک بار، 11 بیمار (24 درصد) دو بار و 5 بیمار (10.8 درصد) سه بار عمل جراحی استرابیسم را داشتند. میانگین انحراف اولیه افقی 66 پریسم بود که بعد از عمل های اول، دوم و سوم به ترتیب به 21، 13 و 6 پریسم رسید. میانگین انحراف اولیه عمودی قبل از عمل 13 پریسم بود که بعد از عمل اول به 7 پریسم و بعد از عمل های دوم و سوم به ترتیب به 4 و 1 پریسم کاهش یافت. هجده بیمار از 52 بیمار (34.6 درصد) مورد عمل جراحی پتوز قرار گرفتند. میانگین شکاف پلکی در بیمارانی که تحت عمل پتوز قرار گرفته بودند، از 4 میلی متر به 7 میلی متر رسید.نتیجه گیری: درمان جراحی فلج عصب سوم، مشکل و چالش برانگیز است اما اکثر بیماران در صورت انتخاب روش های جراحی درست و دقیق، با چندین بار عمل جراحی به نتیجه درمانی قابل قبولی دست می یابند.

هدف: مقایسه عوارض و تحرک ایمپلنت های چشمی هیدروکسی آپاتیت و مدپور در بیماران پس از عمل جراحی تخلیه چشم و کارگذاری ایمپلنت در بیمارستان امام خمینی اهواز (بهمن ماه 1388 تا تیر ماه 1390).روش پژوهش: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 50 بیمار که اندیکاسیون تخلیه چشم داشتند، به طور تصادفی در دو گروه که هر یک شامل 25 نفر بودند، قرار گرفتند (گروه یک، تخلیه چشم+ایمپلنت هیدروکسی آپاتیت و گروه دو، تخلیه چشم+ایمپلنت مدپور). این بیماران توسط دو جراح مورد عمل جراحی واقع شدند. پس از آن معاینات پی گیری بیماران در روزهای 10، 30، 90 و 180 انجام شد و نتایج مشاهدات از نظر عوارض و میزان حرکت ایمپلنت در جهات مختلف مورد مقایسه قرار گرفتند.یافته ها: در هر یک از گروه های هیدروکسی آپاتیت و مدپور، 25 بیمار حضور داشتند. میانگین سنی بیماران 36.3 (دامنه تغییرات 68-8) سال بود. بیست و شش نفر از بیماران (52 درصد) مرد و 24 نفر (48 درصد) زن بودند. توزیع جنسی و سنی در دو گروه با هم مشابه بود. از نظر اندازه بیش ترین ایمپلنت مورد استفاده در هر دو گروه، شماره 18 بود. شایع ترین علت از دست دادن دید در هر دو گروه از بیماران، ضربه (68 درصد) و بیش ترین انگیزه تخلیه چشم، زیبایی (54 درصد) بود. شایع ترین عارضه در هر دو گروه ترشحات موکوسی چرکی، در ماه اول 36 درصد و در پایان مطالعه 8 درصد بود. در پایان مطالعه در هر یک از گروه ها، ایمپلنت یک بیمار (4 درصد) نمایان شده بود .(P=0.99) متوسط حرکات ایمپلنت به خارج بیش تر از سایر جهات، 4.72 میلی متر در هیدروکسی آپاتیت و 4.58 در گروه مدپور و در نگاه به سمت بالا کم تر از بقیه جهات، 3.18 در گروه هیدروکسی آپاتیت و 3.14 در گروه مدپور بود. عوارض در دو گروه مشابه هم بوده و از نظر آماری تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود نداشت.نتیجه گیری: بین دو ایمپلنت هیدروکسی آپاتیت و مدپور از نظر عوارض و میزان حرکت ایمپلنت بعد از تخلیه چشم، تفاوتی وجود ندارد و به نظر می رسد تحرک و عوارض بعد از عمل ارتباطی با نوع ایمپلنت ندارد.

هدف: گزارش میزان انواع مختلف اختلالات بینایی در کودکان مبتلا به اختلالات رشد نافذروش پژوهش: در این مطالعه توصیفی که بر روی 62 کودک مبتلا به اختلالات رشد نافذ صورت پذیرفت، اطلاعات جمعیت شناختی، حدت بینایی، عیوب انکساری، حرکات چشمی و استرابیسم، دید رنگ، دید عمق، تماس چشمی (Eye Contact) و فیکساسیون چشم های بیماران مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: شصت و هشت درصد از بیماران پسر و 32 درصد دختر بودند. میانگین سنی بیماران 8.4 سال با طیف سنی 15-5 سال بود. چهل درصد از بیماران فاقد فیکساسیون مرکزی بودند و 60 درصد تماس چشمی نامناسب داشتند. در این بیماران، بیش ترین نوع انحراف چشمی اگزوتروپی (19.6 درصد کل بیماران) بود. در رفراکشن سیکلوپلژیک، 72 درصد بیماران دوربینی داشتند (1.2±1.53+دیوپتر) و در نیمی از بیماران، دوربینی بیش تر از 1+دیوپتر بود. شیوع آستیگمات حدود 30 درصد بود که 80 درصد آن را موارد موافق قاعده تشکیل می دادند.نتیجه گیری: به نظر می رسد بیش ترین مشکلات چشمی در کودکان با اختلالات رشد نافذ، دوربینی، آستیگمات، فیکساسیون ضعیف و انحراف چشم می باشند. شیوع انحرافات چشمی به ویژه اگزوتروپی از جمعیت معمول بیش تر است که خود خطر آمبلیوپی را افزایش می دهد. به علت محدودیت در مهارت های رفتاری و بیانی، معاینات کامل چشم پزشکی به منظور تشخیص زودرس اختلالات بینایی در این بیماران ضروری می باشد.

هدف: تعیین شیوع علل مختلف نابینایی و کم بینایی در مناطق شهری و روستایی استان یزد در سال های 1387-.1386روش پژوهش: در این مطالعه مبتنی بر جمعیت و مقطعی که بر روی ساکنان مناطق شهری و روستایی استان یزد صورت گرفت، نمونه گیری به صورت خوشه ای سیستماتیک چند مرحله ای انجام شد و تعداد نمونه مورد نیاز بر اساس توزیع جمعیت استان و برآوردهای شیوع نابینایی محاسبه گردید. جمع آوری اطلاعات به وسیله پرسشنامه عمومی، ارزیابی بینایی سنجی و معاینه چشم پزشکی صورت گرفت. دسته بندی نابینایی و کم بینایی بر اساس طبقه بندی بین المللی بیماری ها (ICD10) و کد H54 انجام گردید.یافته ها: در مجموع 974 نفر در مطالعه شرکت کردند (میزان مشارکت 89.9 درصد). میانگین سنی افراد شرکت کننده در این مطالعه 19.1±26.1 سال (دامنه تغییرات: 2 ماه تا 93 سال) بود. چهل نفر (4.1 درصد) بر اساس BCVA دارای نقص بینایی در یک یا هر دو چشم بودند به طوری که 0.3 درصد (حدود اطمینان 95 درصد: 0.7- صفر درصد) از هر دو چشم نابینا و 1.2 درصد (حدود اطمینان 95 درصد: 2-0.4 درصد) در هر دو چشم کم بینا بودند. بر اساس نتایج رگرسیون لجستیک جهت ارزیابی تاثیرات هم زمان متغیرهای جنسیت، سن، محل سکونت و تحصیلات بر روی نقصان بینایی، کم بینایی و نابینایی و با در نظر گرفتن زنان شهری با سن کم تر از 9 سال به عنوان گروه پایه و با ثابت نگاه داشتن سایر شرایط، نقصان بینایی در افراد 60 سال و بالاتر دارای شانسی به اندازه 17.3 برابر (حدود اطمینان 95 درصد: 48.9-6.1) گروه پایه بود. شانس ابتلا به نقص بینایی در مردان 2.1 برابر (حدود اطمینان 95 درصد: 4.1-1.1) زنان و در روستاییان 1.4 (حدود اطمینان 95 درصد: 3.1-0.7) برابر شهرنشینان بود. از علل نقصان بینایی به ترتیب شیوع می توان آب مروارید (32.5 درصد)، کدورت قرنیه (12.5 درصد) و آمبلیوپی (10 درصد) را نام برد.نتیجه گیری: بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه، برآورد می شود در استان یزد حدود 2576 نفر به نابینایی دوطرفه و 11899 نفر مبتلا به کم بینایی دوطرفه می باشند. میزان شیوع کم بینایی و نابینایی در استان یزد کم تر از میانگین آمارهای جهانی و گزارشات منتشر شده از استان تهران می باشد. این مطالعه ضمن تاکید بر انجام مطالعات با حجم نمونه بیش تر، بر ضرورت فعالیت های بهداشتی برای کنترل و پیشگیری اختلالات بینایی و علل ایجاد کننده آن ها تاکید دارد.

هدف: تعیین ارتباط بین عوامل اجتماعی اقتصادی و سطوح مختلف اختلال بینایی در شهرستان ورامین.روش پژوهش: این مطالعه به صورت مبتنی بر جامعه روی 2737 نفر جمعیت با سن بالای 50 سال ساکن شهرستان ورامین و مناطق تابعه آن صورت گرفت. نمونه گیری به روش خوشه ای و طبقه بندی به صورت تصادفی انجام شد. پرسشنامه ها استاندارد شده و پرسشگران پس از آموزش در غالب تیم پرسشگری، به منازل افراد مراجعه می نمودند. افراد در محل، مورد معاینات چشمی قرار گرفته و در صورت وجود مشکل برای معاینات تخصصی ارجاع می شدند. هم زمان برای تمام افراد، پرسشگری وضعیت اقتصادی اجتماعی نیز انجام می شد. نظارت بر اجرا به صورت مستمر صورت می گرفت. تحلیل آماری با کمک نرم افزارهای STATA ویرایش 11 و SPSS ویرایش 17 انجام شد و سطوح مختلف اقتصادی اجتماعی با آزمون های کای مربع، تحلیل واریانس، آزمون های غیر پارامتریک و شاخص تمرکز (Concentration index) مورد مقایسه قرار گرفتند.یافته ها: این مطالعه با درصد پاسخگویی 91 درصد، سطوح مختلف اقتصادی اجتماعی را مورد بررسی قرار داد. در بررسی اولیه، افراد با سطح اقتصادی اجتماعی پایین به صورت معنی داری از میزان تحصیلات کم تر، نسبت بیکاری بالاتر و تاهل کم تری برخوردار بودند. در ارزیابی ارتباط وضعیت اقتصادی اجتماعی با اختلالات بینایی، نابینایی یک طرفه و کم بینایی یک طرفه و دوطرفه با سطح اقتصادی اجتماعی پایین مرتبط بودند (P<0.001 هر سه مورد) اما ارتباط بین سطح اقتصادی اجتماعی و نابینایی دوطرفه مشاهده نشد .(P=0.13) نقص بینایی با شاخص تمرکز معادل 0.24 (حدود اطمینان 95 درصد: 0.16- تا 0.32-) به صورت معنی داری نشان دهنده بیش تر بودن مشکل بینایی در سطوح پایین اقتصادی اجتماعی می باشد و این در حالی است که نابینایی دوطرفه با شاخص تمرکز معادل 0.15- (حدود اطمینان 95 درصد: 0.06+ تا 0.37-) ارتباط معنی داری را با این عامل نشان نداد.نتیجه گیری: وضعیت اقتصادی اجتماعی با نابینایی یک طرفه و کم بینایی یک و دوطرفه ارتباط دارد و با توجه به سطح تحصیلات، شغل و تاهل این افراد عوامل متعددی در بررسی علت این امر مطرح می شوند که از آن جمله می توان عدم تمکن مالی، عدم حمایت اجتماعی مناسب، عدم آگاهی یا بی توجهی به وضعیت سلامت و یا عدم دسترسی به خدمات مناسب را نام برد.

در دهه اخیر سلول های بنیادی به دلیل ویژگی های منحصر به فرد خود، از جمله قابلیت تجدیدپذیری و توان تکثیر بالا، در درمان بسیاری از بیماری های رو به زوال مورد استفاده قرار گرفته اند که از آن جمله می توان اختلالات مرتبط با قرنیه را نام برد. این اختلالات اغلب به دلیل نقص در ناحیه لیمبال ایجاد می شوند. در اختلالات قرنیه روش های درمانی مختلفی بر پایه استفاده از سلول های لیمبال مطرح می باشند. یکی از کارامدترین روش ها، کشت سلول های بنیادی لیمبال در شرایط آزمایشگاهی و پیوند آن ها به چشم فرد بیمار است. با این حال این روش با چالش هایی از جمله عوارض داروهای سرکوبگر ایمنی و احتمال رد پیوند در نوع آلوگرافت رو به روست، بنابراین به تازگی استفاده از سلول های اپی تلیالی خود بیمار جهت درمان بیماری مورد توجه قرار گرفته است. آزمایشات مختلف نشان دهنده تمایز موفق سلول های بنیادی فولیکول مو، پالپ دندان، مغز استخوان، سلول های موکوس دهان و سلول های بنیادی مزانشیمی به سلول های اپی تلیال قرنیه در مدل های حیوانی می باشند. در این مقاله پس از معرفی سلول های بنیادی قرنیه، کاربرد این سلول ها در درمان بیماری های قرنیه به ویژه نقص در ناحیه لیمبال بیان گردیده است. هم چنین روش های جداسازی و کشت سلول های بنیادی قرنیه، اصلاحات صورت گرفته به منظور کارایی بیش تر این روش، چالش ها و عوامل عدم موفقیت پیوند سلول های بنیادی در درمان اختلالات قرنیه و امکان استفاده از سایر منابع سلول های بنیادی مورد بررسی قرار گرفته اند. بدون تردید کسب اطلاعات بیش تر در این زمینه منجر به افزایش کارایی درمان شده و امید می رود که در آینده ای نزدیک با رفع نقایص موجود، شاهد استفاده از این منابع سلولی جهت درمان بیماری های قرنیه باشیم.

قوز قرنیه، یک فرآیند تدریجی و غیرالتهابی نازکی قرنیه است. این بیماری، عارضه ای نسبتا معمول با علت نامعلوم است که می تواند هر لایه ای از قرنیه را درگیر کند و اغلب منجر به نزدیک بینی بالا توام با آستیگماتیسم می شود. توپوگرافی قرنیه، ابزار تشخیصی ارزشمندی برای تشخیص قوز قرنیه تحت بالینی (Sub clinical) بوده و برای ارزیابی پیش رفت بیماری نیز به کار می رود. درمان سنتی و محافظه کارانه قوز قرنیه با اصلاح از طریق عینک و لنزهای تماسی آغاز می شود. در حال حاضر چندین درمان جدیدتر و تهاجمی تر به ویژه برای بیمارانی که قادر به تحمل لنز نیستند، در دسترس می باشند. قطعات حلقوی درون استرومایی قرنیه می توانند در تغییر شکل قرنیه غیرطبیعی برای بهبود ناهنجاری های توپوگرافیک و بهبود حدت بینایی مورد استفاده قرار گیرند. لنزهای درون چشمی فیکیک (Phakic IOL) مانند لنزهای Iris Suported، Angle Suported، لنزهای کلامر در اتاق خلفی و لنزهای توریک، گزینه های جایگزین ارزشمندی برای اصلاح عیب انکساری در بعضی از این مبتلایان هستند. کراس لینکینگ قرنیه، روش به نسبت جدیدی برای استحکام قرنیه و توقف پیش رفت بیماری است. مدیریت درمانی آینده قوز قرنیه به احتمال زیاد روش های درمانی چندگانه ای را برای جلوگیری و درمان این بیماری به همراه خواهد داشت که می توانند هم زمان و یا متوالی انجام شوند.

هدف: گزارش انتقال احتمالی عفونت زایگومایستی توسط پیوند قرنیه برداشته شده از یک دهنده با علایم ضربه به ناحیه حدقه به یک بیمار با قوز قرنیه که تحت پیوند لایه ای عمیق قدامی قرار گرفته بود.معرفی بیمار: یک مرد 19 ساله مبتلا به قوز قرنیه تحت پیوند لایه ای عمیق قدامی در چشم راست قرار گرفت. قرنیه پیوندی از یک دهنده با علائم ضربه به ناحیه حدقه برداشته شده بود. در روز سوم پس از عمل در معاینه با اسلیت لمپ، خطوط شفاف که تمام استرومای قرنیه را درگیر کرده بودند، مشاهده شدند. با تشخیص احتمالی دیستروفی لاتیس در قرنیه پیوند شده، این بافت تعویض گردید. در بررسی بافت شناسی، عفونت زایگومایستی قرنیه دهنده مشخص شد.نتیجه گیری: این گزارش مطرح می کند که برداشت قرنیه از دهندگان با علایم ضربه به حدقه ممکن است یک عامل خطر برای انتقال عفونت زایگومایستی از دهنده به گیرنده باشد.

هدف: معرفی یک مورد سلولیت اربیت ثانویه به عفونت دندانی فک پایین.معرفی بیمار: آقایی 30 ساله با پروپتوز حاد چشم چپ همراه با درد و کاهش دید این چشم مراجعه نمود. وی از 3 روز پیش از مراجعه مبتلا به عفونت و درد دندان شده بود. CT اسکن اربیت نشانگر تجمع چرک در اربیت چپ و فقدان شواهد عفونت در سینوس ماگزیلاری بود. در رادیوگرافی ساده فک بیمار، لوسنسی پری اپیکال در دندان مولار سوم سمت چپ مشخص بود. علایم بیمار پس از درمان وریدی آنتی بیوتیک بهبود نیافت و به دنبال آن بیمار مورد جراحی هم زمان اربیت و دندان جهت تخلیه آبسه قرار گرفت. به دنبال جراحی، علایم و نشانه های بیماری طی زمان کوتاهی به طور کامل ناپدید شدند.نتیجه گیری: عفونت دندانی فک پایین یک علت نادر سلولیت اربیت است و درمان تهاجمی زودرس در صورت عدم پاسخ به درمان طبی باید مد نظر بگیرد.

هدف: معرفی یک مورد گزانتوگرانولومای ایزوله پلک ها و اربیت سمت راست با شروع در بزرگسالی که فاقد نشانه های پوستی و یا سیستمیک همراه بود.معرفی بیمار: آقایی 45 ساله با توده ای در قسمت های فوقانی و تحتانی اربیت راست که به طور آهسته و بدون درد در مدت 5 سال بزرگ شده و پتوز مکانیکی در چشم راست بیمار ایجاد کرده بود، به درمانگاه مراجعه نمود. در بررسی های به عمل آمده از بیمار، نتایج دیگر معاینات چشمی و هم چنین کلیه معاینات سیستمیک (از جمله پوست، قلب و داخلی) طبیعی بود. توده پلک فوقانی به طور کامل خارج گردید و در بررسی آسیب شناسی آن، گزانتوگرانولوما گزارش شد. بیمار با تشخیص گزانتوگرانولومای ایزوله پلک ها و اربیت با شروع در بزرگسالی مورد عمل جراحی مجدد جهت خارج کردن توده پلک پایین قرار گرفت و پس از 6 ماه پی گیری، علایمی از عود دیده نشد.نتیجه گیری: گزانتوگرانولومای بالغین می تواند به صورت ایزوله تظاهر یابد و در این مواقع نیز معاینات دقیق سیستمیک، آزمایشات سرمی و خونی و پاراکلینیک (الکتروکاردیوگرافی و تصویربرداری) و پی گیری درازمدت بیماران توصیه می شود.

بیماری چشمی تیرویید (TED)، اختلال التهابی خودایمن بافت های نرم اربیت می باشد، ولی تاکنون علت ایمونولوژیک آن به درستی مشخص نشده است. در این بیماری، تاثیرات شاخصی بر ساختار اربیتال ایجاد می شود از جمله رتراکسیون پلک (عقب کشیدن شدن پلک ها)، تاخیر پلک، لاگوفتالموس (عدم توانایی بستن کامل چشم ها)، پروپتوز (بیرون زدگی چشم ها از جلو)، میوپاتی محدود چشمی و نوروپاتی چشم. TED یا بیماری چشمی تیرویید، با نام های افتالموپاتی تیرویید، TAO، بیماری اربیتوپاتی و یا افتالموپاتی گریوز نیز عنوان می شود.تیرویید در اکثر افراد مبتلا به این بیماری، پرکار است اگرچه برخی از افراد درگیر تیروییدیت هاشیماتو (3 درصد) یا کم کاری تیرویید (1 درصد) می باشند. گاهی علایم چشمی تیرویید بدون اختلال تیرویید بروز می یابد، شرایطی که با عنوان بیماری های خطرناک یوتیرویید (6 درصد) شناخته می شوند. در این حالت، جریان بالینی جدا از وضعیت تیرویید پیش رفت می کند و یافته ها میان دو چشم اغلب نامتقارن می باشند. حداکثر در 20 درصد بیماران مبتلا به گریوز، بیماری چشمی شدید و در 80 درصد موارد، بیماری خیلی خفیف بوده و یا فاقد علامت می باشند. این بیماری در زنان 5 برابر مردان روی می دهد و هر سال در 16 نفر از هر 100 هزار زن و 3 نفر از هر 100 هزار مرد بروز می یابد. برای بروز این بیماری 2 قله سنی وجود دارد. نقطه اوج بروز این بیماری در زنان سنین 44-40 سالگی و 64-60 سالگی است. این بیماری در مردان به طور متوسط 5 سال دیرتر از زنان روی می دهد.