پژوهش های نوین در علوم پزشکی، بهداشت و سلامت
سال:1403 | دوره:1 | شماره:2 |تعداد مقالات:8

آسیب های تروماتیک، ناشی از حوادثی نظیر جنگ، تصادفات، بلایای طبیعی و سوءاستفاده های جسمی و روانی، می توانند تأثیرات عمیق و ماندگاری بر سلامت روانی افراد داشته باشند. اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) یکی از شایع ترین عوارض ناشی از این نوع آسیب هاست که با علائمی چون یادآوری های مکرر، اضطراب، افسردگی و مشکلات خواب همراه است. با توجه به شیوع بالای PTSD و تأثیرات منفی آن، نیاز به شناخت و استفاده از تکنیک های نوین درمانی برای بهبود وضعیت روانی افراد آسیب دیده بیش از پیش احساس می شود. این مقاله به بررسی تکنیک های نوین درمان PTSD می پردازد و تأثیرات آن ها بر سلامت روانی افراد را مورد تحلیل قرار می دهد. در این راستا، تکنیک های مختلفی نظیر درمان مبتنی بر ذهن آگاهی، درمان شناختی-رفتاری (CBT)، درمان با استفاده از تکنیک های مواجهه، درمان با استفاده از تکنیک های EMDR و درمان گروهی بررسی می شوند. همچنین، مداخلات دارویی و نقش آن ها در کاهش علائم PTSD نیز مورد توجه قرار می گیرد. تحقیقات نشان می دهند که درمان مبتنی بر ذهن آگاهی به افراد کمک می کند تا با تمرکز بر لحظه حال، احساسات و افکار خود را بهتر مدیریت کنند و از واکنش های منفی به یادآوری های تروماتیک جلوگیری کنند. CBT به شناسایی و تغییر الگوهای فکری منفی و رفتارهای غیرمفید می پردازد و به افراد کمک می کند تا با تجربیات تروماتیک خود به شیوه ای سالم تر کنار بیایند. همچنین، درمان های مواجهه و EMDR به کاهش ترس و اضطراب ناشی از یادآوری های تروماتیک کمک می کنند و می توانند به پردازش مجدد خاطرات دردناک منجر شوند. درمان گروهی نیز به افراد این امکان را می دهد که تجربیات خود را با دیگران به اشتراک بگذارند و از حمایت اجتماعی بهره مند شوند. این نوع درمان می تواند به کاهش احساس تنهایی و افزایش اعتماد به نفس کمک کند. مداخلات دارویی، نظیر داروهای ضدافسردگی و ضداضطراب، نیز می توانند به کاهش علائم PTSD کمک کنند و کیفیت زندگی فرد را بهبود بخشند. در نهایت، این مقاله پیشنهاداتی برای توسعه برنامه های آموزشی برای متخصصان بهداشت روان، افزایش دسترسی به درمان و انجام تحقیقات بیشتر در زمینه تأثیرات تکنیک های مختلف درمانی ارائه می دهد. با توجه به تأثیرات عمیق آسیب های تروماتیک بر سلامت روانی، استفاده از این تکنیک ها می تواند به بهبود وضعیت روانی و افزایش توانمندی های فردی منجر شود. توجه به جنبه های مختلف درمان و حمایت اجتماعی می تواند به بهبود کیفیت زندگی افراد آسیب دیده کمک کند و به آن ها این امکان را بدهد که با تجربیات تروماتیک خود به شیوه ای سالم تر کنار بیایند.

سلول های بنیادی به عنوان یکی از پیشرفته ترین و نوآورانه ترین حوزه های علم پزشکی در دهه های اخیر شناخته شده اند و به دلیل قابلیت های منحصر به فرد خود در ترمیم بافت ها و درمان بیماری های مختلف، توجه زیادی را به خود جلب کرده اند. این مقاله به بررسی تاریخچه، انواع و کاربردهای سلول های بنیادی، به ویژه سلول های بنیادی جنینی و بزرگسال، می پردازد و چالش های اخلاقی و قانونی مرتبط با استفاده از آن ها را تحلیل می کند. همچنین، ملاحظات اخلاقی در جمع آوری و استفاده از این سلول ها و تأثیرات اجتماعی آن ها بر نگرش های عمومی و مشارکت جامعه در تصمیم گیری های علمی مورد بررسی قرار می گیرد. نتایج این مطالعه نشان می دهد که آگاهی عمومی در مورد سلول های بنیادی هنوز پایین است و نگرش های اجتماعی به شدت تحت تأثیر باورهای فرهنگی و مذهبی قرار دارد. با این حال، سلول های بنیادی به عنوان یک گزینه نوآورانه در درمان بیماری های صعب العلاج، فرصت های زیادی را در زمینه پزشکی فراهم می آورند. تحقیقات نشان می دهد که استفاده از سلول های بنیادی می تواند به بهبود کیفیت زندگی بیماران و افزایش امید به زندگی آن ها منجر شود. علاوه بر این، چالش های قانونی و اجتماعی ممکن است مانع از پیشرفت های علمی در این حوزه شوند و نیاز به آگاهی بخشی و آموزش در جامعه احساس می شود. در نهایت، این مقاله بر اهمیت گفت وگوهای عمومی و نیاز به توسعه سیاست های اخلاقی مناسب برای پیشرفت های علمی و بهبود سلامت جامعه تأکید می کند. با توجه به پتانسیل بالای سلول های بنیادی، حمایت های مالی و اجتماعی از تحقیقات در این زمینه ضروری است.

این مقاله به بررسی نقش ژنتیک، به ویژه ژن های فلاوین مونواکسیژناز (FMO)، در درمان افسردگی مقاوم (TRD) و معرفی روش های نوین درمانی پرداخته است. افسردگی مقاوم به درمان به حالتی اطلاق می شود که بیمار پس از دریافت درمان های دارویی استاندارد، همچنان علائم افسردگی را تجربه می کند. در این راستا، استفاده از اطلاعات ژنتیکی به ویژه از ژن های FMO، که در متابولیسم داروها نقش دارند، می تواند راه گشای بسیاری از مشکلات موجود در درمان این نوع افسردگی باشد. در بخش اول مقاله، مفهوم افسردگی مقاوم به درمان و اهمیت استفاده از اطلاعات ژنتیکی در انتخاب درمان های شخصی سازی شده معرفی شده است. این اطلاعات ژنتیکی می توانند به پزشکان کمک کنند تا دوز مناسب داروها و یا داروهای مؤثرتر را برای بیماران مبتلا به افسردگی مقاوم انتخاب کنند. در بخش دوم، به معرفی ژن های FMO و تأثیر پلی مورفیسم های آن ها بر متابولیسم داروها پرداخته شده است. تغییرات ژنتیکی در این ژن ها می توانند نحوه تجزیه و جذب داروها را تغییر دهند و بر اثربخشی یا بروز عوارض جانبی داروها تأثیر بگذارند. استفاده از تست های ژنتیکی برای شناسایی این تغییرات می تواند به پزشکان کمک کند تا درمان های دقیق تری را برای بیماران تجویز کنند. در بخش سوم، به معرفی روش های نوین درمان افسردگی مقاوم از جمله درمان های دارویی شخصی سازی شده، تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال (TMS)، درمان شوک الکتریکی (ECT) و روان درمانی پرداخته شده است. این روش ها به عنوان گزینه های مؤثر برای درمان افسردگی مقاوم معرفی شده اند که در کنار استفاده از اطلاعات ژنتیکی می توانند به بهبود نتایج درمان کمک کنند. در نهایت، در بخش چهارم، چالش ها و فرصت های استفاده از اطلاعات ژنتیکی FMO بررسی شده اند. چالش هایی همچون دسترسی محدود به تست های ژنتیکی و پیچیدگی های ژنتیکی بیماران مطرح شده است، اما فرصت هایی نظیر افزایش دسترسی به درمان های شخصی سازی شده و پیشرفت های بیشتر در تحقیقات ژنتیکی نیز مورد اشاره قرار گرفته است.

پیش زمینه: توانبخشی پس از سکته مغزی مرحله ای حیاتی برای بهبود است که بر بهبود عملکرد جسمانی و استقلال بیمار تمرکز دارد. برنامه های حمایتی تحت رهبری پرستار، نویدبخش کمک به بازماندگان سکته مغزی در طول توانبخشی، افزایش فعالیت جسمانی و پیامدهای عملکردی بوده اند. این مطالعه مروری با هدف بررسی تأثیر برنامه های حمایتی تحت رهبری پرستار بر توانبخشی و فعالیت جسمانی در بیماران سکته مغزی انجام شده است. روش ها: یک مطالعه مروری نظام مند و متاآنالیز از کارآزمایی های بالینی تصادفی شده منتشر شده از سال 2019 به بعد، با تمرکز بر مداخلات تحت رهبری پرستار برای بازماندگان سکته مغزی، انجام شد. جستجوی جامع متون در پایگاه های داده متعدد انجام شد و مطالعات بر اساس معیارهای کیفیت انتخاب شدند. هفت مطالعه وارد مطالعه شدند که مدت مداخله، مشخصات جمعیت شناختی بیمار، انواع سکته مغزی (حمله ایسکمیک گذرا و سکته مغزی ایسکمیک حاد) و پیامدهای مرتبط با توانبخشی و فعالیت جسمانی را ارزیابی کردند. متاآنالیز با استفاده از نرم افزار آماری انجام شد و اندازه اثرات به عنوان میانگین تفاوت ها محاسبه و ناهمگنی با استفاده از یک آزمون آماری استاندارد ارزیابی شد. نتایج: متاآنالیز نشان داد که مداخلات تحت رهبری پرستار به طور قابل توجهی توانبخشی (میانگین تفاوت = 6. 23، فاصله اطمینان 95٪ 2. 05-10. 40، 0. 001>P) و فعالیت جسمانی (میانگین تفاوت = 11. 03، فاصله اطمینان 95٪ 4. 88-26. 95، 0. 001>P) را بهبود بخشید. تجزیه و تحلیل زیرگروه نشان داد که اثربخشی در توانبخشی برای مداخلات کمتر از 3 ماه در مقایسه با مداخلات بیشتر از 3 ماه بیشتر است. نتیجه گیری: برنامه های حمایتی تحت رهبری پرستار تأثیر مثبت قابل توجهی بر توانبخشی و فعالیت جسمانی در بیماران سکته مغزی دارند. برنامه های ورزشی ساختاریافته و فردی و حمایت مداوم، کلیدی در افزایش سطح فعالیت جسمانی و تحرک عملکردی بیماران، که برای توانبخشی موفق ضروری است، هستند.

درد مزمن، فراتر از یک حس ناخوشایند جسمی، یک پدیده پیچیده و چندبعدی است که عوامل زیستی، روان شناختی و اجتماعی در شکل گیری، تداوم و شدت آن نقش دارند. این نوع درد، برخلاف درد حاد که معمولاً به دنبال آسیب بافتی و با هدف هشداردهی رخ می دهد، پس از طی شدن دوره بهبودی طبیعی، به مدت طولانی (بیش از سه ماه) ادامه می یابد و می تواند به طور قابل توجهی کیفیت زندگی فرد را تحت تاثیر قرار دهد. علائم روان تنی، که به عنوان تظاهرات جسمانی مشکلات و اختلالات روان شناختی شناخته می شوند، در بیماران مبتلا به دردهای مزمن بسیار شایع هستند و می توانند به صورت انواع مختلفی از علائم جسمی مانند خستگی مفرط، سردردهای تنشی، مشکلات گوارشی، سرگیجه، دردهای عضلانی و مفصلی غیرقابل توضیح و سایر ناراحتی های جسمی بروز کنند. این علائم روان تنی، که اغلب بدون وجود آسیب یا بیماری جسمی مشخصی رخ می دهند، می توانند به تشدید درد مزمن، افزایش ناتوانی و کاهش عملکرد روزمره، افزایش اضطراب و افسردگی، و در نهایت، کاهش کیفیت زندگی این بیماران منجر شوند. روان پویشی فشرده و کوتاه مدت (ISTDP) یک رویکرد درمانی فعال، متمرکز و مبتنی بر شواهد است که بر اساس نظریه های روانکاوی بنا شده و هدف آن شناسایی، بررسی و حل تعارضات ناخودآگاه روان شناختی است که به طور قابل توجهی در بروز، تداوم و تشدید علائم روان تنی و دردهای مزمن نقش دارند. ISTDP بر این اصل استوار است که بسیاری از مشکلات روان شناختی و جسمی ناشی از احساسات سرکوب شده و حل نشده ای هستند که فرد به طور ناخودآگاه از تجربه آن ها اجتناب می کند. در این رویکرد، درمانگر با استفاده از تکنیک های فعال و مستقیم، به بیمار کمک می کند تا به احساسات سرکوب شده خود دسترسی پیدا کند، آن ها را تجربه و ابراز کند، و الگوهای دفاعی ناسازگارانه ای را که مانع از ابراز این احساسات می شوند، شناسایی و تغییر دهد. این مقاله جامع به بررسی اثربخشی ISTDP در کاهش علائم روان تنی در بیماران مبتلا به دردهای مزمن می پردازد. نتایج مقدماتی حاصل از مطالعات انجام شده نشان می دهند که ISTDP می تواند به طور قابل توجهی علائم روان تنی، شدت درد، میزان ناتوانی و سطح اضطراب و افسردگی را در این بیماران کاهش دهد و کیفیت زندگی آن ها را بهبود بخشد. با این حال، برای تأیید این یافته ها، درک بهتر مکانیسم های عملکرد ISTDP، و تعیین عوامل پیش بینی کننده پاسخ به درمان، نیاز به انجام تحقیقات بیشتر و دقیق تر با استفاده از طرح های پژوهشی قوی تر و نمونه های بزرگتر است.

آرام بخشی درکودکان یک فرآیندحیاتی درپزشکی است که به کاهش اضطراب ودرد در روش های تشخیصی و درمانی کمک می کند. ناکامی دراین فرآیندعواقب جدی داشته باشد. بسیاری ازعوامل خطرمرتبط با آرام بخشی ناکافی، مانندعفونت های دستگاه تنفسی فوقانی و چاقی، شناسایی نشده اند، این مطالعه به بررسی آن ها پرداخته است. هدف تحقیق شناسایی عوامل خطر مرتبط با آرام بخشی ناکافی در کودکان خارج از اتاق عمل بود. در این مطالعه، 606 بیمار با میانگین سنی 5. 0 سال بررسی شدند که 56. 7٪ آن ها مرد بودند. نتایج نشان داد که 85. 6٪ از بیماران با پروپوفول آرام بخش شده اند و 75. 7٪ پروسیجرها مربوط به تصویربرداری رزونانس مغناطیسی بود. همچنین، 12. 5٪ از بیماران چاق بودند. شناسایی 7 عامل خطر، از جمله آپنه خواب انسدادی، می تواندبه بهینه سازی پروتکل های آرام بخشی و پیشگیری از عوارض ناشی از آن کمک کند. این نتایج بر ضرورت ارزیابی دقیق شرایط بیمار تأکید دارد و می تواند منجر به بهبود کیفیت خدمات درمانی و نتایج بالینی در کودکان شود.

مقاومت آنتی بیوتیکی یا مقاومت به آنتی بیوتیک (مقاومت باکتریها به پادزیستها)، یعنی میکروب های بیماری زا که برای مبارزه با آنان آنتی بیوتیک استفاده می شوند، با جهش ژنی (موتاسیون) نسبت به این داروها مقاومت پیدا کنند و نسل های جدیدی به وجود بیایند که نتوان با آن ها مبارزه کرد. این نوع مقاومت به توانایی میکروب ها مانند باکتری ها، ویروس ها، انگل ها و قارچ ها برای مقاومت در برابر اثرات داروهایی که در ابتدا برای کشتن آن ها یا مهار رشد آن ها طراحی شده بودند، اشاره دارد. به طور کلی مقاومت آنتی بیوتیکی در میکروب ها به یکی از بحرانی ترین چالش های بهداشت عمومی در سطح جهانی تبدیل شده است. این پدیده به دلیل استفاده بی رویه یا نادرست از آنتی بیوتیک ها، جهش های ژنتیکی در میکروب ها، و مدیریت نادرست داروها، باعث ظهور گونه های مقاوم به درمان شده است که جان میلیون ها انسان را تهدید می کند. پیش بینی ها نشان می دهند که تا سال 2050، مقاومت دارویی ممکن است جان 10 میلیون نفر را در هر سال بگیرد. در این راستا، استفاده از هوش مصنوعی (AI) به عنوان یکی از فناوری های نوظهور، انقلابی در حوزه مدل سازی رفتار آنتی بیوتیکی میکروب ها و کشف داروهای جدید ایجاد کرده است. هدف اصلی این پژوهش، تحلیل رفتار میکروب ها در برابر ترکیبات آنتی بیوتیکی به کمک الگوریتم های هوش مصنوعی و کشف داروهایی با ماندگاری طولانی تر و قدرت مؤثرتر در مقابله با مقاومت دارویی است. هوش مصنوعی با کمک مدل سازی داده های شیمیایی و بیولوژیکی، توانایی شناسایی ترکیبات دارویی مؤثر را داراست. با استفاده از الگوریتم های یادگیری ماشین و شبکه های عصبی پیشرفته، این فناوری امکان تحلیل ساختار مولکولی و پیش بینی میزان اثربخشی و پایداری داروها را فراهم کرده است. تاکنون، دانشمندان توانسته اند کلاس های جدیدی از آنتی بیوتیک ها را شناسایی کنند که قابلیت درمان باکتری های مقاوم مانند اسینتوباکتر بومانی و MRSA را دارند. این مقاله به بررسی فرآیند مدل سازی هوش مصنوعی برای کشف داروهای جدید، مزایا، و چالش های موجود در این رویکرد می پردازد. یافته ها نشان می دهند که AI علاوه بر کاهش هزینه و زمان تحقیقات، امکان بهبود فرمولاسیون داروهای موجود و غلبه بر مشکلات مقاومت دارویی را فراهم کرده است. فناوری هوش مصنوعی همچنین با سرعت بسیار بالایی قادر به پردازش حجم وسیعی از داده های شیمیایی و بیولوژیکی بوده که این امر شناسایی ترکیبات مؤثر با خطرات کمتر و ماندگاری بیشتر را میسر می کند. علاوه بر این، AI به ایجاد آزمایشات دقیق تر و پیش بینی بهتر رفتارهای دارویی کمک کرده است که نه تنها اثربخشی درمان ها را افزایش می دهد بلکه خطر تولید گونه های مقاوم جدید را کاهش می دهد. به کمک توسعه بیشتر این فناوری، صنعت داروسازی می تواند وارد عرصه ای شود که در آن مقاومت دارویی کنترل شده و داروهای آینده با دقت و سرعت بیشتری طراحی شوند.

رسیدن به اوج اجرای ورزشی، هدف اصلی ورزشکاران و مربیان است. تغذیه عامل بسیار مهمی در رسیدن به این هدف به شمار می آید. در سال های اخیر، توجه به نقش مکمل های غذایی در بهبود عملکرد ورزشی به ویژه در میان زنان ورزشکار افزایش یافته است. مکمل های کافئین و کراتین به عنوان دو بازدارنده معتبر برای خستگی زودرس و بهبود عملکرد قدرتی و استقامتی مطرح شده اند. در این تحقیق، تأثیر این مکمل ها بر روی زنان ورزشکار، به منظور ارتقاء و بهینه سازی توان عملکردی آن ها بررسی می شود. مقایسه تیم ها و بازیکنان نخبه با تیم ها و بازیکنان کم توان تر نشان داده است که اجرای آمادگی بی هوازی مانند توان، سرعت، قدرت، ظرفیت سیستم اسید لاکتیک می تواند به خوبی میان این دو گروه تمایز ایجاد نماید. این مطالعه به منظور بررسی تأثیر مکمل های کافئین و کراتین به صورت جداگانه و به صورت ترکیبی بر تمرینات کلاستر در زنان ورزشکار 30 تا 40 ساله انجام شد. هدف اصلی تحقیق، ارزیابی تأثیر این مکمل ها بر کارایی ورزشی، جلوگیری از خستگی زودرس، و افزایش عملکرد سیستم های بی هوازی و هوازی بدن در این گروه انجام شد. این تحقیق به صورت نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون در چهار گروه انجام شد: گروه کنترل، گروه مصرف کننده مکمل کراتین، گروه مصرف کننده مکمل کافئین و گروه مصرف کننده ترکیب کراتین و کافئین. شرکت کنندگان به طور داوطلبانه از میان ورزشکاران باشگاهی در منطقه فردیس کرج انتخاب شدند. در طی 4 هفته، تأثیر مصرف مکمل ها به همراه تمرینات کلاستر بر متغیرهای مختلف مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل نشان داد که استفاده از مکمل های کراتین و کافئین، به ویژه در ترکیب با یکدیگر، تأثیر مثبتی بر افزایش عملکرد ورزشی زنان داشت. مصرف مکمل کراتین با افزایش ذخایر فسفوکراتین عضله و تأخیر در بروز خستگی، منجر به بهبود توان و قدرت عضلانی شد. مصرف کافئین نیز موجب کاهش خستگی ناشی از ورزش و تحریک سیستم عصبی مرکزی گردید. مصرف مکمل های کافئین و کراتین در زنان ورزشکار منجر به افزایش سطح انرژی و قدرت ورزشی شده و به تأخیر در خستگی کمک می کند. این تحقیق توصیه می کند که زنان ورزشکار تحت فشارهای تمرینی سنگین می توانند از این مکمل ها برای بهبود عملکرد استفاده کنند، البته با رعایت دوز مصرف و توجه به شرایط فیزیولوژیکی بدن.