پژوهش های علوم دامی ایران
سال:1388 | دوره:1 | شماره:2 |تعداد مقالات:12

این آزمایش به منظور تعیین اثر سطوح مختلف پروتئین و اسید آمینه متیونین بر عملکرد رشدی و خصوصیات لاشه جوجه های گوشتی، انجام شد. در این آزمایش از 240 قطعه جوجه گوشتی سویه راس با دو سطح پروتئین (20 و 24 درصد برای دوره آغازین و 18 و 22 درصد برای دوره رشد) و 3 سطح اسید آمینه متیونین (سطح پیشنهادی ک اتالوگ (استاندارد)، سطح %115 پیشنهادی کاتالوگ و سطح %130 پیشنهادی کاتالوگ) استفاده گردید. آزمایش به صورت فاکتوریل 2´3 در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تکرار و 10 قطعه جوجه در هر واحد آزمایشی انجام شد. جوجه ها به مدت 5 هفته (از پایان هفته اول تا پایان هفته ششم)، با جیره های یکسان از نظر انرژی، برای دو دوره آغازین (7 تا 21 روزگی) و رشد (22 تا 42 روزگی) تغذیه شدند. دسترسی جوجه ها به آب و خوراک در طول دوره به صورت آزاد بود. مصرف غذا و اضافه وزن در پایان هر دوره اندازه گیری شد و در پایان دوره آزمایشی از هر قفس دو قطعه جوجه به صورت تصادفی انتخاب شدند و پس از توزین و ذبح، وزن لاشه و اجزای لاشه اندازه گیری شد. نتایج نشان دادند که سطوح بالای پروتئین و مکمل متیونین در دورهای آغازین و رشد و همچنین در کل دوره باعث بهبود در افزایش وزن زنده و ضریب تبدیل غذایی شدند. مصرف غذا تحت تاثیر سطوح پروتئین و اسید آمینه متیونین در جیره ها قرار نگرفت. مکمل جیره ای متیونین باعث افزایش درصد گوشت سینه و کاهش مقدار چربی محوطه بطنی شد. با کاهش پروتئین جیره چربی محوطه بطنی افزایش یافت. اثرات متقابل بین متیونین و پروتئین در هیچ یک از صفات مورد نظر تفاوت معنی داری را نشان نداد.

به منظور بررسی اثر آنزیم فیتاز میکروبی بر قابلیت هضم ظاهری پروتئین خام، اسیدهای آمینه و ابقای ظاهری کلسیم، فسفر کل، آهن و روی در جوجه مرغ های گوشتی، آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی با 240 قطعه جوجه مرغ گوشتی سویه راس در مدت 28 روز انجام شد. تیمارهای آزمایش شامل سطوح صفر، 250، 500، 750، 1000 و 1250 واحد فیتاز در کیلوگرم جیره غذایی بود. جیره پایه ذرت- سویا از سن یک الی 28 روزگی استفاده شد. کل فضولات تولید شده از سن 21 روزگی به مدت سه روز به منظور آنالیز اسیدهای آمینه، پروتئین خام، کلسیم، فسفر کل، آهن و روی جمع آوری گردید. در این آزمایش سطوح 250 و 500 واحد فیتاز در کیلوگرم جیره غذایی باعث بهبود معنی دار قابلیت هضم ظاهری اسیدهای آمینه (بجز آلانین، والین و ترئونین) و قابلیت هضم پروتئین نسبت به تیمار شاهد گردید. آنزیم فیتاز تاثیر معنی داری بر ابقای ظاهری کلسیم و فسفر نداشت اما ابقای ظاهری آهن و روی را به طور معنی داری افزایش داد. فیتاز در هیچ یک از سطوح مورد استفاده اثر معنی داری بر وزن بدن، مصرف خوراک و ضریب تبدیل خوراک از سن 1-28 روزگی نداشت.

در این تحقیق به رابطه و تنوع ژنتیکی جمعیت مرغان بومی استان خراسان با استفاده از چهار جفت نشانگر ریزماهواره ای (MCW5، MCW16، MCW18 و MCW34) پرداخته شد. از این جمعیت 90 نمونه خون گرفته شد و DNA آنها به روش فنول و کلروفورم استخراج شد. جایگاه MCW5 با 6 آلل و جایگاه MCW34 با 4 آلل به ترتیب بیشترین و کمترین تعداد آلل را نشان دادند که به دنبال آن جایگاه های فوق با 5.293 و 3.138 به ترتیب بیشترین و کمترین آلل موثر را نشان دادند. بیشترین میزان هتروزیگوسیتی مورد انتظار در جایگاه MCW5 (0.8157) و کمترین آن مربوط به جایگاه MCW34 (0.6854) گزارش شد. میزان تنوع درون جمعیتی در این جمعیت (0.74) گزارش شد که ممکن است ناشی از همخونی پایین در این جمعیت باشد. تمامی جایگاه های مورد بررسی در این جمعیت انحراف از تعادل هاردی واینبرگ را نشان دادند. با توجه به نتایج تحقیق حاضر جمعیت مرغ بومی خراسان تنوع ژنتیکی زیادی نشان داد که ناشی از قابلیت زیاد نشانگرهای ریزماهواره در ارزیابی تنوع ژنتیکی می باشد.

آزمایشی به منظور ارزیابی چهارسطح ضایعات ماکارونی شامل سطوح: صفر، 10، 20 و 30 درصد ضایعات ماکارونی روی عملکرد جوجه بوقلمون های بومی از 3 تا 8 هفتگی با استفاده از طرح کاملا تصادفی با 120 قطعه جوجه بوقلمون بومی در سه تکرار و 12 واحد آزمایشی انجام گرفت. در طول آزمایش (3 تا 8 هفتگی) جوجه بوقلمون ها به طور آزاد به آب و غذا دسترسی داشتند. مصرف خوراک و افزایش وزن به صورت هفتگی اندازه گیری شده و ضریب تبدیل غذایی محاسبه گردید. مصرف خوراک در کل دوره در بین تیمار های مختلف معنی دار نبود ولی تیمار دارای 20 درصد ضایعات ماکارونی بیشترین مصرف خوراک (2072.91 گرم) را داشت. افزایش وزن و ضریب تبدیل غذایی در بین تیمار های مختلف به طور معنی داری متفاوت بود (P<0.05)، به طوری که جیره غذایی دارای 20 درصد ضایعات ماکارونی بیشترین افزایش وزن (926.47 گرم) و کمترین ضریب تبدیل غذایی (2.237) را داشت. نتایج این آزمایش نشان داد که سطح 20 درصد ضایعات ماکارونی در جیره بوقلمون های بومی در سنین 3 تا 8 هفتگی دارای بهترین عملکرد و کمترین هزینه خوراک به ازای یک کیلوگرم افزایش وزن می باشد.

این آزمایش جهت بررسی اثر منگنز در چهار سطح (30، 60، 90 و 120) میلی گرم بر کیلوگرم و روی در چهار سطح (50، 100، 150 و 200) میلی گرم برکیلوگرم ماده خشک خوراک مصرفی بر صفاتی همچون خاکستر پوسته، واحد ها و تلفات و پوسته تخم مرغ های با سطوح روشن در مرغ های تخمگذار انجام شد. آزمایش در یک طرح کاملا تصادفی در چارچوب فاکتوریل 4´4 که جمعا 16 تیمار آزمایشی را تشکیل دادند انجام گرفت. 320 قطعه مرغ تخمگذار سفید از سویه های لاین W36 در سن 28 هفتگی مورد استفاده قرار گرفتند که به 64 واحد آزمایشی تقسیم شدند. به طوری که هر واحد آزمایشی شامل 5 قطعه مرغ بوده و هر تیمار 4 تکرار داشت، مدت آزمایش 90 روز بود و در پایان آزمایش مرغ ها در سن 40 هفتگی بودند. نتایج نشان داد که منگنز و روی بصورت متقابل و یا جداگانه بر روی واحدهاو تلفات اثر معنی داری نداشتند ولی بر روی خاکستر پوسته و پوسته های با نقاط شفاف درسطح یک درصد اثر معنی داری داشتند همچنین سن مرغ ها بر روی واحد هاو خاکستر پوسته درسطح یک درصد اثر معنی داری داشت.

در این تحقیق به منظور تعیین بهترین منحنی تولید شیر در یک دوره شیردهی از 260709 رکورد روز آزمون تولید شیر متعلق به 30903 راس گاو هلشتاین شکم اول استان خراسان استفاده شد. اطلاعات مورد استفاده مربوط به گاو های 216 گله بود که طی سالهای 1367 الی 1385 زایش داشتند. توابع مورد استفاده شامل تابع گامای ناقص (وود)، تابع ویلمینک، تابع علی شفر و تابع لژاندر (با درجه برازش پنجم) بود. معیارهای مورد نظر برای مقایسه توابع شامل مجموع مربعات خطا، میانگین مجموع مربعات خطا، ضریب تعیین، ضریب تعیین تصحیح شده، ضریب همبستگی و فاکتور تورم واریانس بود. براساس تمام معیارها به استثناء فاکتور تورم واریانس تابع علی- شفر و براساس فاکتور تورم واریانس تابع لژاندر به نحو مطلوب تری با داده های تولید شیر مطابقت داشتند.

به منظور بررسی تاثیر محدودیت غذایی در جوجه های گوشتی، آزمایشی با استفاده از 240 قطعه جوجه گوشتی یک روزه سویه هایبرو به صورت فاکتوریل با دو فاکتور جنس و محدودیت غذایی (2´2) در قالب طرح کاملا تصادفی با 5 تکرار و 12 قطعه جوجه خروس یا جوجه مرغ گوشتی در هر تکرار انجام گرفت. تیمارهای آزمایشی شامل تیمار شاهد و یک دوره محدودیت غذایی در سن 11-4 روزگی بود. محدودیت غذایی به صورت حجیم کردن جیره غذایی با آرد پوسته خارجی برنج اعمال گردید. نتایج این آزمایش نشان داد که کاهش رشد جوجه ها در تیمار محدودیت غذایی، در سن 42 روزگی به طور، کامل جبران شد و در 49 و 56 روزگی میانگین وزن بدن تیمار تحت محدودیت غذایی به طور غیر معنی داری بیشتر از تیمار شاهد بود. میانگین وزن 42، 49 و 56 روزگی و مصرف خوراک جوجه خروس ها به طور معنی داری بیشتر از جوجه مرغ ها بود. میانگین خوراک مصرفی روزانه و ضریب تبدیل غذایی در سنین 42-0، 49-0 و 56-0 روزگی، تحت تاثیر تیمار آزمایش قرار نگرفت. این شاخص ها در جوجه خروس ها به طور معنی داری بهتر از جوجه مرغ ها بود. از میان ترکیبات لاشه تنها میانگین درصد چربی لاشه در تیمار محدودیت غذایی به طور معنی داری کمتر از تیمار شاهد بود. میانگین درصد چربی حفره شکمی در سنین 49 و 56 روزگی در تیمار محدودیت غذایی به طور معنیداری کمتر از تیمار شاهد بود. درصد چربی لاشه جوجه خروس ها به طور معنی داری کمتر از جوجه مرغ ها بود. غلظت هورمون T4 پس از محدودیت غذایی به طور معنی داری کاهش یافت، ولی در دوره رشد جبرانی بیشتر از تیمار شاهد بود اما اختلاف معنی داری نداشت. به طور کلی نتایج این آزمایش نشان داد که با به کار بردن یک دوره محدودیت غذایی در سنین پایین، ضمن حصول رشد جبرانی، چربی لاشه و چربی حفره شکمی کاهش می یابد.

این تحقیق به منظور بررسی اثرات تزریقی شیردانی نشاسته گندم، نشاسته گندم یا روغن تخم پنبه همراه با کازئین از سه راس بز شیری سانن چند شکم زایش با میانگین تولید شیر و روزهای شیردهی به ترتیب 1.5±0.22 کیلوگرم و 167±4 روز که در ناحیه شیردان کانولا گذاری شده بودند، انجام گردید. بزها با جیره پایه حاوی 40 درصد یونجه خشک و 60 درصد کنسانتره بصورت آزاد تغذیه شدند. تیمارهای آزمایشی شامل 1) تزریق 100 گرم نشاسته گندم، 2) تزریق 100 گرم نشاسته گندم و 50 گرم کازئین، 3) تزریق 45 گرم روغن تخم پنبه و 50 گرم کازئین بود. نتایج نشان داد که تزریق توام نشاسته و روغن تخم پنبه با کازئین باعث افزایش معنی دار (P<0.05) تولید شیر روزانه، درصد و تولید پروتئین کل، مواد جامد کل،کازئین و پروتئین حقیقی شیر شد ولی درصد و تولید لاکتوز، نیتروژن غیر پروتئینی و پروتئین آب پنیر شیر تحت تاثیر مواد تزریق شده قرار نگرفتند. تزریق نشاسته با کازئین، درصد چربی شیر را کاهش معنی دار (P<0.05) داد. مصرف ماده خشک، ماده آلی، پروتئین خام، فیبر نامحلول در شوینده خنثی، فیبر نامحلول در شوینده اسیدی، قابلیت هضم ماده خشک، ماده آلی، پروتئین خام، فیبر نامحلول در شوینده خنثی، فیبر نامحلول در شوینده اسیدی و عصاره اتری در کل دستگاه گوارش بین تیمارها اختلاف معنی دار نداشت. تزریق مواد به شیردان اثری روی pH شکمبه، غلظت آمونیاکی شکمبه و گلوکز، نیتروژن اوره ای و تری گلیسرید پلاسما نداشتند. به طور کلی می توان نتیجه گرفت که استفاده از کازئین در حضور نشاسته و چربی در بعد از شکمبه اثر مثبت روی عملکرد شیردهی مخصوصا تولید شیر و پروتئین شیر داشت.

این تحقیق با هدف افزایش مقاومت ماهی تایگر بارب به استرس های محیطی از طریق تغذیه با مکمل گاماروس دریایی درسه سطح 25، 50 و 75 درصد در مقایسه با غذای تجاری و با سه تکرار به مدت 60 روز انجام پذیرفت. ماهیانبا غذای تجاری ماهی قزل آلا به همراه مکمل گاماروس در چهار تیمار که عبارت بودند از: غذای کنسانتره تجاری (به عنوان شاهد)، مخلوط 25 درصد پودر گاماروس دریایی و 75 درصد غذای تجاری، مخلوط 50 درصد پودر گاماروس دریایی و 50 درصد غذای تجاری و مخلوط 75 درصد پودر گاماروس دریایی و 25 درصد غذای تجاری تغذیه شدند. در پایان آزمایش ماهیان تغذیه شده با 25 درصد مکمل پودر گاماروس دریایی و 75 درصد غذای تجاری در مواجه با شوک های (Ph 3.8)، دمای پایین (15 درجه سانتی گراد) و کمبود اکسیژن، دارای بازماندگی بالاتر معنی داری در مقایسه با سایر گروه ها بودند. با توجه به نتایج به دست آمده استفاده از 25 درصد مکمل پودر گاماروس دریایی به همراه غذای کنسانتره SFT00 قزل آلا برای تولید ماهیان زینتی تایگربارب مقاوم و با کیفیت توصیه می شود.

این آزمایش به منظور تعیین اثر سطوح مختلف دانه های گلرنگ و کتان، بر تیتر آنتی بادی، کلسترول خون و زرده، ترکیب اسیدهای چرب زرده و نسبت اسیدهای چرب امگا - 6 به امگا - 3 زرده تخم مرغ با 168 قطعه مرغ تخم گذار سویه های-لاین w-36 در قالب طرح کاملا تصادفی، با 7 نوع جیره غذایی در 3 تکرار ب ه مدت 12 هفته اجرا شد. مرغان با جیره های غذایی شامل جیره پایه فاقد دانه گلرنگ و کتان، سطوح 4، 7 و 10 درصد دانه گلرنگ، یا سطوح 4، 7 و 10 درصد دانه کتان تغذیه شدند. مشاهدات نشان داد که تیتر آنتی بادی، سطح کلسترول خون و تخم مرغ تحت تاثیر سطوح مختلف دانه گلرنگ و کتان قرار نگرفت. سطوح مختلف دانه گلرنگ و کتان بر درصد اسیدهای چرب اشباع (مریستات، پالمیتات و استئ ارات)، امگا-7 (پالمیتولئات)، امگا- 9 (اولئات) و امگا- 3 بلندزنجیر (ایکوزاپنتانوات و دوکوزاهگزانوات) تاثیری نداشت. در مرغان تغذیه شده با دانه گلرنگ وکتان، درصد اسید لینولئیک زرده نسبت به شاهد به ترتیب روند افزایشی و کاهشی داشت. درصد اسید لینولنیک زرده در تیمار کتان به طور معنی داری افزایش یافت. نسبت اسیدهای چرب امگا - 6 به امگا - 3 زرده تخم مرغ گروه های تغذیه شده با دانه کتان روند کاهشی و در تیمارهای دانه گلرنگ روند افزایشی داشت. به طور کلی، مکمل نمودن دانه کتان و گلرنگ در جیره مرغان تخم گذار می تواند باعث افزایش اسیدهای چرب غیراشباع با چند پیوند دوگانه شود همچنین مجموع اسیدهای چرب امگا- 3 و نسبت اسیدهای چرب امگا- 6 به امگا- 3 زرده در تیمارهای کتان به ترتیب افزایش و کاهش یافتند.

هدف از این مطالعه بررسی تاثیرات جایگزینی کنجاله کلزا با کنجاله سویا بر جمعیت قارچ های بی هوازی شکمبه گاوهای شیری هلشتاین ایران بود. بدین منظور 6 راس گاو شیرده هلشتاین در طول مدت 5 تا 56 روز پس از زایش انتخاب شدند. جیره های مورد استفاده محتوی کنجاله سویا (تعداد: 3 راس) و کنجاله کلزا (تعداد: 3 راس) بودند. گاوها در جایگاه های بسته در طول مدت اعمال جیره نگهداری و خوراک به صورت کاملا مخلوط روزی 2 بار به آنها داده شد. به منظور بررسی کمی جمعیت قارچ های بی هوازی تحت تیمارهای تغذیه ای از روش PCR رقابتی استفاده گردید. قطعه استاندارد در واکنش PCR رقابتی از ژنوم فاژ لامبدا سنتز گردید و تکثیر همزمان با راندمان یکسان این قطعه با قطعه کنترل استاندارد در یک واکنش PCR انجام و مورد ارزیابی قرار گرفت. از شدت نسبی باندهای قطعه الگو و کنترل استاندارد به منظور بررسی کمی جمعیت قارچ های بی هوازی شکمبه تحت جیره های مختلف استفاده گردید. داده های حاصل با نرم افزار SAS با روش GLM در قالب یک طرح کاملا تصادفی مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج این مطالعه نشان داد جمعیت قارچ های بی هوازی شکمبه احتمالا تغییرات معنی داری را در اثر جایگزینی کنجاله کلزا با کنجاله سویا (به ترتیب 35.12±1.87 و 34.79، واحد اختیاری) نشان ندادند.

این آزمایش جهت بررسی اثر سطوح مختلف کنجاله پالم مکمل شده با آنزیم بر عملکرد جوجه های گوشتی و جمعیت باکتری های مفید دستگاه گوارش با استفاده از تعداد 240 قطعه جوجه یک روزه گوشتی نر از سویه تجاری لهمان انجام گرفت. پرندگان در 20 واحد آزمایشی قرار گرفتند و داده ها در یک طرح کاملا تصادفی به صورت 2X2 به علاوه جیره شاهد تجزیه و تحلیل آماری شدند. دو سطح کنجاله پالم مورد استفاده 5 و 10 درصد کل جیره و دو سطح آنزیم مورد استفاده 0.035 و 0.07 درصد کل جیره و تیمار شاهد بدون کنجاله پالم و آنزیم بود. به هر یک از 5 تیمار آزمایشی 4 تکرار 12 جوجه ای اختصاص یافت. جیره ها از 0 تا 42 روزگی به جوجه های گوشتی تغذیه شدند. مصرف خوراک، افزایش وزن بدن، ضریب تبدیل غذایی و جمعیت باکتری های لاکتوباسیلوسی اندازه گیری شدند. مصرف خوراک در 0 تا 21 روزگی و 22 تا 42 روزگی و ضریب تبدیل غذایی در 0 تا 21 روزگی تحت تاثیر سطح کنجاله پالم قرار گرفت، ولی تاثیر معنی داری بر سایر فراسنجه های اندازه گیری شده در دوره های دیگر نداشت. سطوح مختلف آنزیم نیز در دوره های آغازین و رشد و کل دوره تاثیر معنی داری بر مصرف خوراک، اضافه وزن، ضریب تبدیل غذایی و جمعیت لاکتوباسیل های روده کور در 42 روزگی نداشت. نتایج این آزمایش نشان داد که تفاوت معنی داری بین فراسنجه های عملکرد تیمارهای حاوی کنجاله پالم و آنزیم با شاهد در 0 تا 42 روزگی وجود نداشت. با این وجود میانگین جمعیت باکتری های لاکتوباسیلوسی در 42 روزگی حاکی از افزایش غیر معنی دار آنها در جیره های حاوی کنجاله پالم و آنزیم بود.