مقدمه: نوروترانسميترهاي متعددي در فرآيند اعتياد دخيلند. ورزش مي تواند فعاليت نور و ترانسميترهاي متعدد را در مغز تغيير دهد و حداقل بعضي از مسيرهايي که به وسيله مرفين فعال مي شوند را فعال کند. در اين تحقيق اثرات ورزش کوتاه مدت و ميان مدت بر ميل به مصرف مرفين در موشهاي صحرايي مورد بررسي قرار گرفت.
روشها: پس از آموزش موشها براي دريافت غذا با فشار دادن پدال، وريد ژوگولر کانوله شده و حيوانات به 4 گروه سالين، مرفين، ورزش 1 (10 روز) و ورزش 2 (30 روز) تقسيم شدند. حيوانات 11 روز و روزانه 2 ساعت پس از 90 دقيقه دويدن روي تردميل داخل دستگاه خود تزريقي قرار داده شدند. حيوانات با فشار دادن پدال 1/0 ميلي ليتر مرفين همراه با غذا در 6 روز اول و 1/0 ميلي ليتر مرفين بدون غذا در 5 روز آخر دريافت مي کردند. تعداد پدالهاي فعال و غير فعال در هر گروه و پدالهاي فعال در گروههاي مختلف ثبت شد.
نتايج: در گروه سالين در 8 روز اول تعداد فشرده شدن پدال فعال از غيرفعال بطور معني داري بيشتر بود (05/0>P) ولي در 3 روز آخر تفاوت معني داري وجود نداشت. در گروه مرفين، در تمام روزها تعداد فشرده شدن پدال فعال به ميزان معني داري از تعداد فشرده شدن پدال غير فعال و در 3 روز آخر از تعداد فشرده شدن پدال فعال بوسيله گروه سالين بيشتر بود (05/0>p). در گروه ورزش 2 و 1 تعداد فشرده شدن پدال فعال به طور معني داري از گروه مرفين کمتر بود (05/0>p).
بحث: چون ورزش مي تواند بسياري از سيستمهاي نوروترانسميتري درگير در فرايند اعتياد را فعال کند و رهايي اندروفينها را افزايش دهد احتمال مي رود که از اين طريق توانسته باشد ميل به مرفين را کاهش دهد.