Glucagon-like-peptide-1 (GLP-1) هورموني است که از سلولهاي L روده ترشح مي شود و نقش مهمي را در هموستاز قندخون بازي ميکند. فعاليت GLP-1 از طريق باند شدن به رسپتورش که جز خانواده رسپتورهاي کوپل شده با G-protein است ميانجي ميشود. GLP-1 به خاطر اثرات مهمي نظير تحريک ترشح انسولين وابسته به گلوکز، مهار ترشح گلوکاگن، کاهش تخليه معده و ترشح اسيد معده و افزايش mass beta- cell و افزايش عملکرد بتا سل ها جهت درمان هيپر گليسمي ديابتي مورد توجه قرار گرفته است. اما GLP-1 اندوژن داراي نيمه عمر کوتاهي بوده و سريعا توسط آنزيم DPP-IV و کليرانس کليوي غير فعال مي شود و اين نيمه عمر کوتاه باعث شده نتوان از GLP-1 به عنوان داروي ضد ديابت استفاده نمود. در اين مطالعه براي طولاني کردن نيمه عمر GLP-1 و افزايش توانايي GLP-1 از روش باندکردن GLP-1 به زنجيره هاي سنگين IgG و ساخت يک پروتئين قابل ترشح استفاده شده است. مطالعات in vitro، نشان داده است GLP-1-Fc مي تواند در سلولهاي بتا در محيط کشت پس از expression ترشح انسولين را افزايش دهد. و مطالعات in vivo ما نشان داد که expression، GLP-1 از طريق تکنيک ژن ترانسفر مي تواند قند خون موشهاي ديابتي نوع I را تعديل کرده و باعث افزايش ترشح انسولين شده و beta cell mass را افزايش دهد.