رويکردهاي زيادي در معماري مطرح شده اند و صاحبنظران متعددي در مورد آنها به ارائه فرضيه و تئوري پرداخته اند از جمله اين رويکردها، رويکرد فرم گرا ميباشد؛ هدف پيروان اين رويکرد جنبه هاي زيبايي شناسانه فرم است. بدون شک نميتوان تاثير فرم را در طراحي سازه و در زيبايي ساختمان ناديده گرفت، همچنين فرم نقش مهمي را در نحوه عملکرد ساختمان در برابر زلزله ايفا ميکند.
رعايت تناسبات، فضاهاي پر و خالي، ترکيب بندي مناسب، گونه شناسي فرم و طراحي فرم هاي کارا بر اساس انتخاب صحيح متغيرها جزء مواردي هستند که معماران در هنگام طراحي بايد به آنها توجه نمايند. اولويت قرار دادن هر عاملي در طراحي فرم معماري، نه تنها بايد بر اساس نيازهاي جامعه و شرايط مکاني و زماني باشد؛ بلکه بايد چنان باشد که امکان طراحي مناسب سازه، جهت مقابله موثر با نيروهاي جانبي، از جمله زلزله و... را فراهم آورد.
اين مقاله به معرفي مواردي از توجه معماران حال و گذشته به تاثير فرم در سبک سازي و ايستايي ساختمانها مي پردازد؛ همچنين سعي در شناسايي فرمهاي مناسب جهت به حداقل رساندن نيروهاي جانبي از جمله زلزله را دارد.