| چکیده:
کوچينگ يا همان مربيگري به منظور ارتقاء "نيروي خودگردان" يک فرد براي کار مؤثر است. مربيگري نوعي رابطه تعاملي است که به افراد در زمينه شناسايي، هدايت و تحقق اهداف شخصي و شغلي شان سريع تر از آنچه که خود قادر به انجام آن هستند؛ کمک مي کند. در حاليکه مربي داراي تخصص براي هدايت و نفوذ ديگران در يک راه مثبت است، که منجر به توسعه يک کارمند در يک سازمان مي شود. در واقع آنها هر دو تاثير مثبتي بر عملکرد فردي دارند که دليل آن مربيگري است و مربيگري بخش مهمي از شيوه هاي جديد مديريت است که با الهام بخشي و توانمند سازي کارکنان، کسب تعهد سازماني، افزايش سطح بهره وري منجر به موفقيت سازماني مي شود. اين مقاله با هدف سنجيدن مربيگري و تأييد تأثير شيوه هاي آن بر عملکرد سازمانها و يادگيري کارکنان در محل کار است. پژوهش حاضر با بررسي اهداف و تمرکز مربيگري و تفاوت آن با مشاوره و همچنين رابطه آن با کسب و کار انجام شده است.
|