عبداله بن عباس پسر عموي پيامبر اکرم يکي از بزرگترين مفسران قرآن در قرن اول هجري است. انديشمندان مسلمان وي را شخصيتي مهم در شکل گيري دانش هايي چون تاريخ فقه، نحو، لغت و تفسير قرآن به شمار مي آورند و به طور ويژه وي در تفسير قرآن جايگاهي ممتاز دارد.
در ميان مکاتب تفسيري صدر اسلام، وي مکتب تفسيري مکه را به عنوان اولين مکتب تاسيس نمود که نام آورترين شاگردان او عبارت بودند از مجاهد، عکرمه، مولي ابن عباس، سعيدبن حبير و عطاء بن سيار که در علم تفسير منشا تاثيرات بزرگ بوده اند.
ابن عباس از ترکيب لغت استشهاد به اشعار جاهلي، روايت و راي و اجتهاد خويش تفسيري را پي ريزي نمود که اساس و پايه تفسير در کلام و الهام بخش همه مفسران بعد از خود قرار گرفت.