يکي از موضوعات اساسي در ارتباط با سلامت جوانان مصرف مواد است. ميزان مصرف مواد در جوانان و نوجوانان روز به روز افزايش مييابد و براي کنترل اين امر لازم است در برنامه هاي پيشگيري و درمان از رويکردهاي جديد بهره گرفته شود. (گرکين، 2006) عادتهاي سوء مصرف مواد به متغيرهاي روانشناختي - دروني از جمله ويژگي هاي شخصيتي، شيوه زندگي، نگرش، باورها و سطح هوشي فرد نيز بستگي دارد. مروري بر پژوهش هاي انجام شده در زمينه هوش افراد وابسته به مواد نشان داده است که عملکرد شناختي و سطح هوش اغلب اين افراد پايين تر از ميانگين است (واليا و همکاران، 2005). همچنين با توجه به نقش مذهب و احاطه آن بر همه شئون زندگي انسان مذهب در بازداري فرد از گرايش به مواد مخدر نقش تعيين کننده اي دارد. در اين راستا پژوهش ها نشان دادهاند که داشتن نگرش ها و باورهاي مذهبي و اعمال معنوي با کاهش استرس هاي روانشناختي و پيشگيري از رفتارهاي پرخطري همچون سيگارکشيدن، مصرف الکل و مواد همراه است. همچنين مطالعات نشان داده اندکه دينداري و معنويت از تاثير فشارهاي زندگي بر گرايش به مصرف مواد ميکاهد و در طول زمان نيز ميزان افزايش مصرف مواد را مهار ميکند (ويلز و همکاران، 2003). لذا هدف از اين مطالعه بررسي تاثير يک دوره فعاليت بدني سبک بر کيفيت زندگي و هوش معنوي معتادان خودمعرف تحت درمان مي باشد.