معماري به معناي هنر ساختن و خلق کردن مي باشد و استعداد نيروي آفرينش گري انسان را به اوج خود مي رساند. بي ترديد ساختن آرامگاه همانند مساجد در معماري ايران - اسلامي رايج بوده و در بسياري از شهرها و روستاهاي کشور نمونه هاي جالب توجهي از آنها وجود دارد. آرامگاه ها و مقابر در فرهنگ جامعه اسلامي ايران ريشه دوانده و کمتر شهري در اين سرزمين پيدا مي شود که سهمي از چنين بناها را نداشته باشد. در اين پژوهش به بررسي يکي از اين آرامگاه ها که به گنبد سرخ مشهور بوده و در آذربايجان شرقي به مرکزيت شهر مراغه واقع گرديده، پرداخته شده است. اين بنا جزو ارزشمندترين برج ها از چهار برج مقبره موجود در شهر مراغه بوده، که در قسمت جنوبي مراغه واقع شده و نام خود را از رنگ قرمز آجرهاي بکار رفته در بنا گرفته است. بر اساس اطلاعات موجود در متن کتيبه هاي اين بنا به سفارش ((عبد العزيز بن محمود بن سعد)) حاکم آذربايجان و معمار آن بني بکر محمد بن نبدان بوده است. از ويژگي هاي شاخص بنا استفاده محدود از کاشي هاي فيروزه اي در کنار آجرکاري، که نشانه سرآغاز عطفي در استفاده از اين نوع تزئينات در بناها که از مشخصه هاي بارز معماري دوره سلجوقيان بوده، کاربرد داشته است. نتايج تحقيق حاکي از آن است که اين بنا عمارتي چهارگوش بوده و ساختمان بنا از دو قسمت شبستان و سردابه تحتاني تشکيل شده و نماي اصلي بنا و سردر ورودي شبستان آن در قسمت شمالي بنا واقع شده است. طاق نماهاي سردر ورودي از آجرهاي تراشيده و کتيبه هاي کوفي و تعداد کمي کاشي فيروزه اي در بين آجرهاي قرمز جلوه خاصي به بنا بخشيده است.