امروزه خوشه ها نقش محوري و بارزي در سياست هاي اقتصادي و صنعتي کشورهاي توسعه يافته و در حال توسعه ايفا مي نمايند. همچنين از آنجايي که ارائه خدمات و امکانات به شرکت ها به صورت انفرادي گران است، خوشه هاي صنعتي مي توانند به عنوان يک ابزار رقابتي براي شبکه سازي در نظر گرفته شوند که نه تنها دست يابي به استراتژي هاي توسعه منطقه اي را تسهيل مي کنند، بلکه شرکت ها را براي دست يابي به رقابت پذيري در بازارهاي جهاني قادر مي سازند. يکي از مزيت هاي رقابتي خوشه هاي صنعتي، قابليت نوآوري آنها مي باشد. يکي از مفاهيم مهم در تعيين ماهيت اجتماعي فرايندهاي نوآوري در خوشه هاي صنعتي، سرمايه اجتماعي است. تحقيق حاضر نشان مي دهد که سرمايه اجتماعي بعنوان يک عنصر ضروري در قابليت نوآوري خوشه هاي صنعتي لحاظ مي شود و نقش مهمي در شبکه هاي چند کارکردي دارد. از مهمترين ضعف هاي قابليت نوآوري خوشه ها، بکارگيري نادرست سرمايه اجتماعي و نه وجود بيش از اندازه آن هاست.