تحولات و پويايي هاي منطقه اي متاثر از جهاني شدن امري است که مورد توجه ناظران و صاحب نظران بين الملل بوده است. در اين ميان اين صاحب نظران کوشيده اند تا نشان دهند که روند جهاني شدن چه تاثيري بروي منطقه گرايي و ائتلاف هاي منطقه اي برجا مي گذارد. يکي از اين مناطق، منطقه خليج فارس است که بيش از سه دهه است که تجربه يک همگرايي را در سطح دولت هاي جنوبي حاشيه خليج فارس و در قالب شوراي همکاري خليج فارس تجربه مي کند. آنچه در اين نوشتار مورد بررسي قرار مي گيرد پاسخ به اين سوال است که روند جهاني شدن چه تاثيري بروي همگرايي اعضاي شوراي همکاري خليج فارس نهاده است. به بيان ديگر سوال اين تحقيق عبارت است از: «آيا روند همگرايي بين کشورهاي عضو شوراي همکاري خليج فارس بر اثر جهاني شدن تقويت شده يا تضعيف شده است؟» پاسخ ابتدايي به اين سوال و به عبارت ديگر فرضيه اين تحقيق نيز آن است که، با توجه به تبعات و آثار جهاني شدن بين کشورها و همچنين تغلب رويکردهاي سياسي و امنيتي بر شوراي همکاري خليج فارس، کشورهاي عضو اين شورا در کنار همکاري هاي منطقه اي، همکاري هاي فرامنطقه اي را نيز در نظر گرفته اند. به بيان ديگر به رغم ايجاد ظرفيت هاي لازم براي حرکت شوراي همکاري خليج فارس براي همگرايي اقتصادي، اعضاي اين شورا به دلايل سياسي و امنيتي به سمت واگرايي حرکت کرده اند و تلاش کرده اند تا منافع خود را از طريق همکاري هاي دو جانبه با قدرتهاي بين المللي تامين کنند. در اين نوشتار اين نکته مهم ديده مي شود که جهاني شدن زماني مي تواند به همگرايي ميان کشورهاي يک منطقه کمک که بسترهاي داخلي مهيا باشد.