بناهاي تاريخي ايران ساختمان هايي است که عموما از مصالحي نظير خشت، گل، سنگ، سنگ و چوب ساخته شده است. سه ويژگي عمده آسيب پذيري اينگونه بناها را در برابر حوادث طبيعي زمين لرزه بالا مي برد که عبارتند از: فرسودگي مصالح، مقاوم نبودن مصالح و سنگين بودن سازه. بر اين اساس راهکارهاي حفاظت اين بناها در برابر زمين لرزه بايد متضمن رفع اين نواقص باشد. در اين مقاله سعي شده است راهکارهاي مختلف نظير مقاوم سازي بناها به وسيله جايگزيني مصالح جديد، ايجاد سازه هاي نگهبان، جداسازي لرزه اي پايه در قسمت هاي مختلف بنا، سبک سازي بنا، مورد بررسي قرار گيرد و محدوده کاربرد هر يک از اين روش ها براي بناهاي مختلف تاريخي در ايران تعيين گرديد.