توت فرنگي علاوه بر عطر و طعم خوشمزه به لحاظ دارا بودن مقادير قابل توجهي آنتي اکسيدان، ويتامين C و الاجيک اسيد (Ellagic acid) از ارزش غذايي بالايي برخوردار است. از محدوديت هاي مهم توليد توت فرنگي، پايين بودن عمر انباري، فسادپذيري وضايعات قابل توجه پس از برداشت اين محصول مي باشد. توت فرنگي از جمله ميوه هايي است كه شدت تنفس آن در مقايسه با ساير ميوه ها بسيار بالاتر بوده و درجه حرارت نقش اصلي را در كاهش فعاليت هاي تنفسي و افزايش مدت نگهداري ميوه ايفا مي نمايد. مهمترين عامل آلودگي ميوه توت فرنگي، كپك خاكستري (قارچBotrytis cinerea ) مي باشد و در تمام نقاط كشت و كار توت فرنگي بيشترين خسارات را وارد مي سازد.
در اين مقاله راه هاي جلوگيري از ضايعات و افزايش عمر انباري توت فرنگي در دو بخش روش هاي كنترل ضايعات قبل از برداشت (استفاده از قارچکش ها و تغذيه برگي با کلريد کلسيم) و روش هاي کنترل بعد از برداشت (دادن پيش سرما، انبارهاي سرد، انبارهاي CA، بسته هايMAP، کنترل شيميايي، پرتوتابي، کنترل بيولوژيکي و محلولپاشي ترکيبات عصاره ميوه) آمده است.