fiogf49gjkf0d
بروز و شيوع ديابت نوع 2 کماکان در بسياري از نقاط جهان رو به افزايش است که با افزايش شيوع چاقي و سبک زندگي کم تحرک ارتباط دارد. هدف از تحقيق حاضر بررسي تاثير دو شيوه تمرين هوازي و مقاومتي بر سطوح سرمي امنتين-1 زنان مبتلا به ديابت نوع 2 بود. مطالعه حاضر از نوع نيمه تجربي بود که 45 زن مبتلا به ديابت نوع 2 با دامنه سني 30 تا 50 سال به طور هدفمند انتخاب و به صورت تصادفي به سه گروه تمرين مقاومتي (n=15)، هوازي (n=15) و کنترل (n=15) تقسيم شدند. برنامه تمريني گروه هاي تجربي 3 جلسه در هفته به مدت 8 هفته که تمرين هوازي با شدت 65 تا 80 درصد HRmax و تمرين مقاومتي با شدت 80-65 درصد 1RM بود. 24 ساعت قبل و 48 ساعت پس از آخرين جلسه تمريني از آزمودني ها نمونه خوني در شرايط ناشتايي گرفته شد. داده ها با آزمون کلموگروف-اسميرنوف، t وابسته براي بررسي تغييرات درون گروهي و آناليز واريانس يک طرفه و آزمون تعقيبي LSD براي مقايسه بين گروه ها در سطح معناداري p<0.05 تحليل شدند. نتايج پژوهش حاضر نشان داد که پس از 8 هفته تمرين، مقادير امنتين1 در گروه کنترل کاهش (p=0.08) اما در گروه تمرين هوازي (p=0.001) و گروه تمرين مقاومتي (p=0.001) با افزايش معناداري همراه. بود. به نظر مي رسد هر دو شيوه تمرين هوازي و مقاومتي با افزايش سطوح سرمي امنتين-1 نقش موثري در سلامت و بهبود اختلالات مرتبط با ديابت در زنان ديابتي نوع 2 دارد.