رباعي، قالب کوتاه شعري است که شاعران ايراني، آن را ابداع کرده اند و از آغاز رواج تصوف در ايران، قالب محبوب صوفيان در سماع بوده است. مي گويند ابوسعيد ابوالخير، عارف نامي خراسان، در ترويج سماع و رباعي نقش مهمي ايفا کرده است. بعد از ابوسعيد، بزرگترين عارفان ايران همچون عطار، مولانا، عين القضات و ديگران، به سرايش اين قالب شعري و آرايش نثر خود به رباعي علاقه نشان داده اند.
رباعي هر چند با خيام که افکار فلسفي داشت به کمال رسيد اما در طول چند قرن، اين عارفان بودند که ظرفيت بالا و استعداد شگرف رباعي را کشف کردند و مضامين ژرف عرفاني را در سينه تنگ آن گنجانيدند.