مينيماليم آخرين جريان عمده مدرنيست ها است و مکتبي است که با نقاشي و مجسمه سازي آغاز شد و در سينما، معماري، موسيقي، ادبيات و... تبلور يافت. گروهي از منتقدان از داستان هاي ميني ماليستي با عنوان "اتم شکافته شده" نام برده اند. بارزترين ويژگي داستان ميني مال، حجم آن است يعني داستان کوتاه کوتاه، که اغلب يک موقعيت کوتاه و برشي از زندگي و بيان دغدغه هاي کلي انساني است. هنرمندان و نويسندگان، اساس آثار و بيان خود را بر پايه سادگي بيان و روش هاي ساده و خالي از پيچيدگي بنيان گذاشته اند. اين ويژگي هنري و گرايش به ساده گرايي پس از جنگ جهاني دوم در هنر غرب و بيشتر به وسيله هنرمندان امريکايي، گسترش يافت. گرچه در غرب پديده اي نوظهور است اما در ادبيات کهن ايران آثاري فراواني وجود دارد که داراي ويژگي هاي ميني مال است. مساله مهم اين است که سعدي در گلستان همچون هنرمندان مينيمال، واقعيت و نيازهاي جامعه قرن هفتم را در زمان روانپريشي در زمان حمله ويرانگر مغول، با ايجاز و فشردگي خاصي بازتاب داده است. سعدي به درون مايه داستان پرداخته و از توصيف هاي زايد و غيرضروري کاسته است و در کمترين کلمات، معاني گسترده اي را بيان نموده، که بسيار با اهميت است. هدف اصلي در اين مقاله بررسي حکايات گلستان مي باشد که آيا با اصول داستان هاي ميني ماليسم قابليت تطبيق را دارد؟ و آگاهي به اين موضوع باعث تغيير نگرش نويني نسبت به ادبيات کهن ايران خواهد شد.