دوره ساساني يکي از دوره هاي پربار تاريخ معماري ايران است که يکي از دلايل اهميت اين دوره، شهرت ساسانيان در زمينه شهرسازي و توسعه زندگي شهري و رشد و تکامل معماري ايران است. شهرسازي در اين دوره مورد توجه ويژه بوده و در اکثر منابع، شاهان ساساني را شهرساز و عامل توسعه زندگي شهري معرفي کرده اند و ايجاد يا بازسازي شهرهاي بسياري به آنها نسبت داده شده است. شاهان ساساني به شهرسازي دلبستگي داشتند و توجه بسياري به ساختمان شهرها و آباداني داشته اند و تقريبا مي توان گفت که به نام هريک از آن ها يک يا چند شهر وجود داشته است.
اين مقاله به بررسي شهرسازي ساسانيان و توسعه شهرها در اين دوره و بازتاب آن ها در متون فارسي ميانه مي پردازد. پرسش اصلي اين است که متون فارسي ميانه و کتاب هاي دوران نخستين اسلامي که از اين متون تاثير گرفته اند، تا چه اندازه به شهرسازي ساسانيان توجه کرده اند و شهر و شهرسازي ساسانيان در اين متون چه جايگاهي دارند.