معماري هنري است که در اثر تکامل تجربات مردمان دوره هاي مختلق تاريخ همواره غني تر شده است و در اين راستا بافت هاي تاريخي و سنتي داراي يک گونه شناسي معماري هستند که به نحو بسيار مطلوبي به مسايل اقليمي و فرهنگي پاسخ داده اند. نتيجه آگاهي بشر به مسائل و مشکلات فرهنگي اجتماعي، اقتصادي و زيست محيطي به وجود آمدن مفهوم پايداري در دهه 1970 ميلادي، بوده است. که يکي از مهمترين اهداف تجلي توسعه پايدار در حوزه محيط ساخته شده، معماري پايدار ناميده مي شود. آنچه در اين مقاله مورد توجه قرار گرفته است، رويکرد معماري پايدار و عوامل حاکم بر آن در خانه هاي زينت المک شيراز و خانه يانگ شووانجيانگ است؛ اين پژوهش به شناخت مشخصه هاي تاثيرگذار الگوهاي پايداري در خانه هاي سنتي مي پردازد. همينطور به اين سوال ها پاسخ دهد که آيا در معماري سنتي خانه هاي ايران و چين از الگوهاي پايداري استفاده شده است؟ و همچنين آيا اصول و ارزش هاي حاکم بر معماري سنتي اين خانه ها قابليت تعميم در معماري معاصر را دارا هستند؟ به منظور انجام اين مهم، از روش هاي تحقيق توصيفي- تحليل و تطبيقي و با مطالعه منابع کتابخانه اي و ميداني اطلاعات گردآوري شده، بررسي و تحليل گرديده است. نتيجه پژوهش نشان مي دهد که تفکرات و هويت هاي، حاکم بر طراحي خانه ها با بستر طبيعي و شرايط اقليمي همسو مي باشند. همچنين با توجه به زيست بوم و محيط و زمينه خود طراحي و ساخته شده اند.