امروزه با توجه به بحران شهرنشيني در بسياري از نقاط جهان از جمله ايران تامين امنيت و ايجاد مکان هاي امن در سرلوحه برنامه هاي توسعه قرار گرفته است. جرم معلول عوامل متعددي است که يکي از آنها عوامل کالبدي مي باشد. پيشگيري از جرم از طريق طراحي محيطي، به کارگيري بهينه محيط مصنوع در راستاي کاهش جرايم است.
بشر در طول اعصار و قرون، هميشه در پي اتخاذ تدابيري جهت مبارزه با پديده بزه و ناهنجاري اجتماعي و پيشگيري از وقوع آن بوده است. يکي از راهبردهاي مهم پيشگيرانه از جرم و ايجاد امنيت رواني در محيط شهري، پيشگيري از طريق معماري شهري و طراحي محيطي است، طراحي مناسب و کاربردي موثر از فضا و محيط ساخته شده که منجر به کاهش فرصت هاي مجرمانه، ترس از جرم و بهبود کيفيت زندگي و موجب امنيت رواني در محيط مي شود. مفهوم امنيت اجتماعي و احساس امنيت شهروندان را ميتوان به عنوان عنصري کليدي در جهت دستيابي به شهري آرماني و دور از آسيب هاي شهري و کج روي هاي اجتماعي تلقي نمود. در حقيقت احساس عدم امنيت مانعي جدي در برابر فعاليت هاي اجتماعي شهروندان به ويژه در مکان هاي خاص خواهد شد که خود از يک سو موجب تداوم و تشديد ناهنجاري هاي اجتماعي مي گردد و از سوي ديگر تنزل ارزش هاي هويتي و کاهش سرمايه اجتماعي خواهد گرديد. لذا بررسي و شناسايي عوامل تاثير گذار در اين راستا از اهميت بسزايي برخوردار است.
هدف از انجام اين پژوهش بررسي رويکرد مذکور به عنوان يکي از رويکردهاي پيشگيري از جرم وهمچنين بررسي و تاثير عوامل محيط (کالبدي) پارک ها در پيشگيري از جرم است و همچنين به عنوان نمونه موردي پارک کوهسار ملاير بررسي مي شود.