fiogf49gjkf0d
کنگر فرنگي (Cynara scolymus L.) يکي از قديمي ترين گياهان دارويي جهان است که برگ آن جهت مصارف دارويي استفاده مي شود. تنش شوري يکي از فاکتورهاي محدودکننده رشد و عملکرد گياهان است که در حال تبديل شدن به يک مشکل جدي در اکثر مناطق خشک و نيمه خشک است. در اين تحقيق مقاومت به شوري دو رقم کنگرفرنگي بر اساس تجمع برخي عناصر معدني (سديم، کلر، پتاسيم و کلسيم) در آزمايشات گلداني (نمک طعام) و مزرعه اي (شوري طبيعي) مورد مطالعه قرار گرفت. در آزمايش گلداني شوري در 5 سطح و در محدوده 1.5 تا 20.6 دسي زيمنس و در آزمايش مزرعه اي در 6 سطح و در محدوده 1.3 تا 29 دسي زيمنس در نظر گرفته شد. نتايج نشان داد که تجمع يون سديم برگ در آزمايش گلداني تا شوري 6.9 دسي زيمنس و در مزرعه اي تا 6.45 دسي زيمنس افزايش يافت و سپس با افزايش شوري به بيش ازاين مقدار کاهش يافت. ميزان کلر برگ در شوري 3.5 (مزرعه) و 6.9 دسي زيمنس (گلخانه) بيشترين افزايش را نشان داد و پس از آن با افزايش شوري ميزان آن کاهش يافت. غلظت يون هاي کلسيم و پتاسيم به موازات افزايش شوري کاهش يافت، به نحوي که کمترين ميزان کلسيم و پتاسيم در شوري 20.6 دسي زيمنس (گلخانه) و 29 دسي زيمنس (مزرعه) مشاهده شد. بر اساس نتايج مي توان بيان نمود که گياه با واکنش مناسب و سريع در بالانس عناصر معدني بويژه کلسيم و پتاسيم و مديريت صحيح عناصر مضر سديم و کلر در شرايط شور مکانيسم مقاومت نسبي به شوري را فعال مي نمايد، البته واکنش گياه به شوري و تغييرات عناصر مورد مطالعه در شرايط گلداني و مزرعه اي متفاوت است.