fiogf49gjkf0d
ادبيات منبعي با ارزش براي کسب اطلاعات و يادگيري دانش ها و مهارت ها و کسب آگاهي نسبت به خود، ديگران و پديده هاي هستي است و نوع تعليمي آن مهم ترين و اصلي ترين گونه ادبي در تاريخ ادبيات ايران است که از ابتداي شکل گيري ادب فارسي تاکنون رواج داشته است. اين مقاله بر آن است تا ضمن يادآوري کارکردهاي ادبيات در دوره معاصر، ادبيات تعليمي را از نگاه کارکردي مورد بررسي قرار دهد و ويژگي هاي آموزش از راه ادبيات را برشمرد و نشان دهد که امروزه اين نوع ادبي از جهت محتوا و فرم و انواع، گسترده تر شده است. اين مقاله مي تواند جايگاه ادبيات را به عنوان يک پديده فرهنگي و هنري در مجموعه آثار ادبي بنماياند و مشخص کند که اين گونه به چه کار مي آيد و پاسخگوي کدام نيازهاست. اين مطالعه نشان مي دهد که ادبيات داراي کارکردهاي متنوعي است و آن را مي توان امروزه در گونه هاي مختلف، ازجمله در ادبيات کودک، ادبيات عامه پسند و ادبيات اينترنتي نيز ديد و در فرم هاي ادبي مختلف از جمله رمان، داستان کوتاه، داستان ميني ماليستي، فيلمنامه، نمايشنامه، وبلاگ و حتي ترانه رديابي کرد. با اين تفاوت که در اين دوران، مفاهيم اخلاقي، سياسي، اجتماعي، حقوقي و... بيشتر به صورت پوشيده و از طريق دلالت ضمني به مخاطبان القا مي شود؛ بويژه در ادبيات داستاني که در آن تعليم مفاهيم به صورت غيرمستقيم از راه نشان دادن وضعيت ها و شخصيت ها اتفاق مي افتد. اين مقاله به روش توصيفي- تحليلي تدوين شده است.