استفاده از غشاها براي جداسازي و خالص سازي گازها، بخارات و مايعات فرايندي در مقايسه با ديگر فناوريهاي شناخته شده مانند جذب و تقطير، فرايندي جذاب براي صنايع نفت، گاز و پتروشيمي است چونکه فناوري غشايي، کم هزينه، کم مصرف (از نظر انرژي) و دوست دار محيط زيست است. با اين همه استفاده گسترده از غشاها به دليل محدوديت و مشکل در تهيه غشاهايي با ترکيب مناسب از خواص انتخاب پذيري بالا و عبوردهي بالا، محدود شده است. در مواد پليمري رايج در تهيه غشاها، با افزايش انتخاب پذيري، عبور دهي کاهش مي يابد. نياز به غشاهايي با مجموعه خواص مطلوب شامل شار عبوري بالا، انتخاب پذيري بالا و پايداري شيميايي، مکانيکي و حرارتي مناسب، توسعه غشاهاي هيبريدي نانوکامپوزيتي را سبب شده است.
در اين تحقيق با استفاده از پليمر رابري PDMS و پليمر شيشه اي PTMSP و بهره گيري از فناوري نانو در بهبود خواص پليمرها، غشاهاي نانوکامپوزيتي با قابليت انتخاب پذيري معکوس ساخته شده است و عبوردهي گازهاي نيتروژن، متان و دي اکسيد کربن بررسي شده است. نتايج آزمونهاي عبوردهي نشان دهنده بهبود قابل توجه در خواص عبوردهي غشاهاي بر پايه PTMSP بوده است. بطوريکه ضريب عبوردهي متان و نيتروژن در غشاي نانوکامپوزي PTMSP با %50 وزني نانوذرات سيليکا، بيش از 2.5 برابر غشاي PTMSP خالص بوده است. علاوه بر آن، انتخاب پذيري غشاي نانو کامپوزيت براي متان نيز نه تنها کاهش نيافته بلکه حدود 7 درصد افزايش نيز داشته است. در مورد غشاهاي نانو کامپوزيت بر پايه پليمر رابري PDMS، روند صعودي منظمي با افزايش ميزان نانوذرات سيليکا ديده نمي شود ولي در ترکيب شامل %15 سيليکا، افزايش قابل ملاحظه اي در عبوردهي دي اکسيد کربن و متان و حتي نيتروژن ديده شده است هر چند که انتخاب پذيري گازها تا حدي کمتر شده است.