زمين لغزش يکي از خطرات طبيعي است که همه ساله خسارات جاني و مالي فراواني را به همراه دارد لذا بايد مناطق حساس را شناسايي و با اولويت بندي اين مناطق، سياستها و برنامه هاي مديريت خطر زمين لغزش را ارائه و تا حدي از خطر وقوع و خسارت زمين لغزشها کاست. در اين مقاله خطر زمين لغزش با استفاده از مدل رگرسيون چند متغيره در سطح تفصيلي و مقياس 1/50000 دربخشي از آبخيز الموت پهنه بندي، و بر اساس دو پارامتر خطر زمين لغزش و وجود يا عدم وجود تاسيسات، اولويت بندي قسمتهاي مختلف منطقه براي اعمال برنامه مديريتي مشخص گرديده است. بدين منظور ابتدا نقشه پراکنش زمين لغزش آبخيز الموت رود با تفسير استريوسکوپي عکسهاي هوايي و بازديدهاي ميداني تهيه شد. سپس با مرور منابع، عواملي را که مي توانند در زمين لغزش موثر باشند استخراج، و از بين آنها، هشت عامل زمين شناسي، شيب، جهت، ارتفاع، فاصله از گسل، کاربري زمين، ميزان بارش و شتاب زمين لرزه به عنوان عوامل موثر زمين لغزش در آبخيز الموت انتخاب گرديد. نتايج حاصل از روش گام به گام نشان داد که 5 عامل زمين شناسي، ميزان شيب، طبقات ارتفاعي، فاصله از گسل و کاربري اراضي ارتباط معني داري را با زمين لغزشهاي منطقه دارند که ضريب تعيين بين اين عوامل به عنوان متغيرهاي مستقل و لگاريتم مساحت لغزش به عنوان متغير وابسته 60.7 درصد بوده است نقشه پهنه بندي خطر زمين لغزش با معادله مذکور در 6 کلاس تهيه گرديد و بر اساس آزمون کاي اسکوئر مشخص شد که مدل رگرسيون چندمتغيره تفکيک مناسبي را از کلاسهاي خطر زمين لغزش (P<0.01) ارائه مي کند. نتايج حاکي از آنست که 42 درصد سطح آبخيز در کلاسهاي خطر I و II قرار گرفته و نياز به برنامه مديريتي خاصي ندارد. حدود 47 درصد سطح آبخيز در کلاسهاي خطر III، IV قرار مي گيرد که سياست مديريت در اين مناطق حفظ وضعيت موجود مي باشد. حدود 10 درصد سطح آبخيز نيز در کلاسهاي خطر V، VI قرار مي گيرد که با توجه به وجود و يا عدم وجود تاسيسات به ترتيب بايد از دو سياست کنترل خطر و اجتناب از خطر استفاده نمود.