MTBE يا متيل ترشري بيوتيل اتر، يک ماده آي اکسيژن دار به فرمول C5H12O است که به واسطه اکسيژن موجود در ساختار شيميايي آن به عنوان ماده اکسيد کننده سوخت (fuel oxygenates) جهت افزايش عدد اکتان بنزين مورد استفاده قرار مي گيرد. افزايش عدد اکتان بنزين باعث افزايش بهسوزي بنزين و در نتيجه کاهش ميزان نشر گازهاي آلاينده مانند منواکسيدکربن از اگزوز اتومبيل مي گردد. در دهه 80 و 90 ميلادي با مشخص شدن اثرات نامطلوب وجود سرب در بنزين، MTBE به صورت بسيار گسترده اي مورد استفاده قرار گرفت و جايگزين تترااتيل سرب گرديد. با گذشت زمان و افزايش استفاده از MTBE، اثرات سوء زيست محيطي آن نيز به تدريج مشخص گرديد. روش هاي مختلفي براي حذف MTBE از آب هاي آلوده وجود دارد که در ميان روش هاي بکار برده شده، روش جذب سطحي از معمول ترين و اقتصادي ترين روش ها مي باشد. در اين روش ماده آلاينده طي يک انتقال جرم دو فازي از فاز مايع (سيال حاوي ماده آلاينده) بر روي فاز جامد (سطح جاذب)، انتقال مي يابد. با گذشت زمان ذرات جاذب به تدريج اشباع گرديده و در نتيجه جذب مواد محلول کاهش يافته و نهايتا متوقف مي شود. در اين مقاله براي بررسي روش جذب سطحي با قرار دادن مقدار معين وزني جاذب از سه نوع شامل کربن فعال دانه اي و پودري و کربن تهيه شده از پوسته شلتوک در داخل ظروف يک ليتري درب دار که در آنها نمونه آب آلوده به MTBE قرار داشت و به هم زدن نمونه، شرايط مختلف عملياتي مانند دما، PH و نوع جاذب مورد بررسي قرار گرفت و شرايط بهينه جهت جذب مشخص گرديد.