جداکننده هاي جاذبه اي، به عنوان يکي از مهم ترين تجهيزات استاتيک، همواره کاربرد بسيار گسترده اي در صنعت نفت، گاز و پتروشيمي داشته است. اين تجهزات طراحي مي شوند تا جريان هاي گازي، آلي و آبي خارج شده از چاه هاي نفت و يا ساير تجهيزات را از هم جدا کند. اساس کار در اين نوع از جداکننده ها تفاوت بين چگالي فازهاي مختلف مي باشد، و طراحي صحيح تاثير بسيار زيادي بر روي بازدهي جداسازي فازها دارد. طراحي جداکننده هاي جاذبه اي تا حد زيادي بر تجربه شخص طراح و اطلاعات موجود در شرکت طراحي کننده در آن خصوص استوار است. همچنين، بهينه کردن طراحي در اين روش براي به دست آوردن جداکننده اي با حداقل قيمت، حداقل وزن، حداقل حجم و يا ساير معيارها کاري بسيار دشوار مي باشد و در نهايت هم نمي توان اثبات کرد که ابعاد بهينه همان داده هاي به دست آمده از طراحي است. در اين تحقيق سعي بر آن است که روشي براي طراحي جداکننده هاي سه فازي ارايه شود که نقش تجربه در آن بسيار کمتر از روش هاي تجربي متداول است. براي اين منظور، از محاسبات تکامل تدريجي، که جزء روش هاي نوين بهينه سازي به شمار مي آيد، استفاده شده است. طراحي براي به دست آوردن حداقل حجم ممکن، معيار بهينه سازي در اين مقاله مي باشد؛ هر چند استفاده از ساير معيارها مانند حداقل قيمت و يا حداقل وزن نيز مشابه با اين روش ممکن است.