اين مقاله ضمن بررسي ابعاد نظري رويکرد توانمندسازي اجتماع محور، شامل يافته هاي يک تحقيق ميداني است که نگرش دو گروه اصلي از فعالان اجتماعي را درباره ميزان اهميت آن در توسعه محلي بررسي کرده است. چارچوب نظري تحقيق مشتمل بر تعريف و ارزيابي اهميت چهار شاخص معرف رويکرد توانمندسازي اجتماع محور شامل «ظرفيت سازي مشارکت در تصميم گيري توسعه»، «آموزش توانمند ساز فعالان اجتماعي»، نهادينه سازي فرايندهاي تصميم گيري شورايي و جمعي و «مديريت اجرايي مشارکتي» بوده است. روش تحقيق مورد استفاده پيمايشي، جامعه آماري شامل دستاندرکاران دولتي و خبرگان محلي (خيرين، معتمدين و...) و ابزار پژوهش پرسشنامه بوده است. نتايج تحقيق مبين نظر موافق هر دو گروه از پاسخگويان در حد زياد و خيلي زياد با اهميت به کارگيري اين رويکرد در توسعه محلي است. همچنين مقايسه ميانگين نظرات اين دو گروه نشان دهنده اتفاق نظر آنان در اهميت بيشتر شاخص هاي توانمندسازي اجتماع محور است. بر اساس نتايج اين مطالعه، رويکرد اجتماع محور به مقوله توانمندسازي از سوي کميته امداد امام خميني (ره) به عنوان يک نهاد اجتماعي تاثيرگذار در توسعه اجتماعي ايران، پيشنهاد شده است به نحوي که توسعه شبکه هاي امداد محله و استفاده از ظرفيت فعالان اجتماعي در توانمندسازي جامعه هدف، مي بايست مورد توجه قرار گيرد