بررسی اثر فرآیندهای فیزیکی و بیولوژیکی بر روی جو در تغذیه مرغان تخمگذار

اطلاعات لازم جهت تهیه جیره غذایی طیور تخم گذار با استفاده از دانه جو قابل ارائه می باشد.

با توجه به افزایش روز افزون جمعیت و لزوم تامین مواد غذایی به خصوص پروتئین حیوانی مورد نیاز جامعه این مساله ایجاب می نماید که از کلیه منابع غذایی داخل کشور حداکثر استفاده به عمل آید. دانه جو یکی از غلاتی است که به میزان وسیع در ایران کشت می شود. این دانه به دلیل دارا بودن، پلی ساکاریدی بنام بتا- دی گلوکان بطور محدودی در تغذیه طیور بکار برده می شود، زیرا انرژی قابل متابولیسم آن برای طیور پایین تر از سایر حیوانات می باشد.
در این تحقیق ابتدا سعی شد توسط انجام فرآیندهای متفاوت بر روی دانه جو میزان انرژی قابل متابولیسم دانه افزایش باید بدین منظور چهار نوع فرآیند متفاوت شامل، خیساندن دانه جو با آب در 4 سطح زمانی 8، 12، 16 و 24 ساعت، فرآیند اثر محتویات شکمبه بر روی دانه جو در 3 سطح زمانی 8، 12 و 16 فرآیند اثر افزودن آنزیم تجارتی (bio-feed) در 4 سطح وزنی 0.25، 0.5، 1 و 2 گرم و فرآیند افزودن آنزیم حاصل از کشت قارچ تریکمو درماویریده در 4 سطح وزنی 50، 100، 200، 400 میلی گرم در کیلوگرم بر روی دانه جو صورت گرفت. سپس مقادیر انرژی کل (GE) انرژی قابل متابولیسم ظاهری (AME)، انرژی قابل متابولیسم ظاهری تصحیح شده از نظر ازت (AME_n)، انرژی قابل متابولیسم (TME) و انرژی قابل متابولیسم حقیقی تصحیح شده از نظر ازت (TME_n) دانه جو فرآیند نشده و فرآیند شده به روشهای فوق اندازه گیری گردید. نتایج نشان می دهد فرآیندهای صورت گرفته بصورت معنی داری از نظر آماری (P<0.01) انرژی قابل متابولیسم دانه جو را افزایش می دهد. داده های بدست آمده برای انرژی قابل متابولیسم حقیقی (TME) برای جو فرآیند شده به روشهای آنزیم تجارتی افزودن آنزیم حاصل از کشت قارچ تریکودرما ویریده خیساندن دانه جو با آب و خیساندن دانه جو با محتویات شکمبه و دانه جو فرآیند نشده به ترتیب عبارتند از: 3.735<2.736<3.695<3.666<3.497 کیلوکالری به ازای هر کیلوگرم ماده خشک، در بخش دوم این تحقیق به منظور مشخص نمودن، مناسب ترین سطح جایگزینی دانه جو با ذرت درتغذیه طیور تخم گذار خوراکی و بکارگیری نتایج بدست آمده از بخش اول تحقیق، آزمایش به مدت 9 هفته بر روی 288 قطعه از نیمچه های تخمگذار خوراکی به عمل آید. در طی این آزمایش 6 سطح مختلف جایگزینی 0، 20، 40، 60، 80 و 100 درصد برای دانه جو فرآیند نشده و فرآیند شده به روشهای فوق در نظر گرفته شد. پس از تغذیه این جیره ها فاکتورهای مختلفی از جمله وزن خوراک مصرفی بازده غذایی، درصد تخمگذاری، وزن تخم مرغ، کیفیت داخلی سفیده و وزن مخصوص تخم مرغ مورد بررسی قرار گرفت. نتایج بدست آمده نشان می دهد سطح جایگزینی 20، 40، 60 درصد دانه جو با ذرت از نظر آماری بطور معنی داری از گروه شاهد بالاتر بوده است. و سطوح 80 و 100 درصد جایگزینی در سطح پایین تری از گروه شاهد قرار گرفته اند.

Population expansion during the recent years and the problems of producing food especially animal protein is one of the main concerns. Barley, which is plant more than corn in IRAN, is not usually used in poultry rations. This is mainly because of a Polysaccharide named B-D-glucan in barley which is not degradable by poultry digestive enzymes.
Two separately different trails were conducted in this research. In first trail four different process were used in attend to increase the metabolizable energy of barley. These are as follow:
1- Socking barley in water for four different periods of 8.12.16 and 24 hours.
2- Socking barley in rumen contents for three periods of 8, 12 and 16 hours.
3- Adding and commercially available enzyme named "Bio Feed" at four levels of 0.25, 0.5, 1.0 and 2.0 gr/kg of barley.
4- Adding a Cultured enzyme from organism named Trichoderma Viride at four different levels of 50, 100, 200 and 400 mg/kg of barley.
The gross energy (GE), apparent metabolizable energy (AME), apparent metabolizable energy corrected for nitrogen (AME_n), true metabolizable energy (IME) and true metabolizable energy corrected for nitrogen (TME_n) were measured in process and unprocess barley.
The result of the first trail indicated that all above metabolizable energy of barley were increased in comparison the unprocessed barley, due to the process used and (TME) was calculated to be 3.735, 3.726, 3.695, 3.666 and 3.497 kcal/gr of drymater for barley processed with "Bio-feed", enzyme from Trichoderma Viride, water, rumen content and unprocessed barley respectively.
In Second trail feed formulation of diets for commercial layers were carried out based on the metabolizable energy of barley measured in first trail in order to found the best levels of barley in their lation. In this trail which lasted nine weeks on 288 layers in a RD dosage corn Content of the diet were replaced by processed and unprocessed barley at the levels of 0, 20, 40, 60, 80 and 100 percent.
Feed consumption, feed efficiency, egg production, and internal egg quality were higher when up to 60 percent of the total corn of the diet was replaced by barley. The levels of 80 and 100 percent showed the lower performance than the control group (0% barley).