اهداف: 1- بررسی اثربخشی آموزش مهارت های زندگی در احساس خودباوری، خودآگاهی و اعتماد به نفس نوجوانان کم توان ذهنی خفیف.
2- بررسی اثربخشی آموزش مهارت های زندگی در سطح ارتباطات بین فردی و اجتماعی نوجوانان...
3- بررسی اثربخشی آموزش مهارت های زندگی در توانایی کنترل خشم و پرخاشگری نوجوانان...
مراحل طی شده و روش های اجرایی: روش پژوهش آزمایش بوده است که برای انجام آن در یک طرح پیش آزمون - پس آزمون یک گروهی، سی نفر از نوجوانان کم توان ذهنی (20 پسر، 10 دختر)، به شیوه نمونه گیری خوشه ای یک مرحله ای از سه مرکز توانبخشی ذهنی بالای 14 سال بهزیستی استان مازندران انتخاب شده و پس از تایید عقب ماندگی ذهنی خفیف بر اساس آزمون های هوشی وکسلر و یا ریون و وایلند وارد طرح پژوهشی شدند. اثربخشی آموزش مهارت های زندگی در سه مهارت پایه ای مورد نیاز این گروه یعنی خودآگاهی، ارتباط بین فردی و روابط اجتماعی، و کنترل خشم و پرخاشگری بوسیله آزمون های T-test و chi-square مورد ارزیابی قرار گرفت. ضریب آلفای کرونباخ محاسبه شده برای آزمون محقق ساخته مورد نظر 0.76 بود.
بر اساس نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای 120 نوجوان (60 نوجوان معتاد از مراکز ترک اعتیاد و 60 نوجوان غیر معتاد از مدارس مقطع دبیرستان) به صورت تصادفی انتخاب شدند و بر اساس سن، جنس، شغل و تحصیلات پدر همتاسازی شدند و پرسشنامه محیط خانوادگی شیفر و پرسشنامه محقق ساخته ساختار خانواده بر روی آنها اجرا شد و از آزمونهای x2 و T برای تحلیل رابطه بین متغیرها استفاده شد.
نتایج طرح: تاثیر کلی آموزش مهارت های زندگی (T=7.136, df=29, P=0.001)؛ مهارت خودآگاهی (T=5.882, df=29, p=0.001)؛ ارتباط بین فردی (T=7.430, df=29, P=0.001)؛ کنترل خشم (T=4.762, df=29, p=0.001) معنادار ارزیابی شد. در مجموع، نتایج تاثیر مثبت آموزش مهارت های زندگی در گروه شرکت کنندگان را نشان داد.