بررسی رابطه کیفیت زندگی در زمان تشخیص و میزان بقای 5 ساله در بانوان مبتلا به سرطان پستان مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی طی یک سال تقویمی

این مطالعه مقطعی با رویکردی آینده‌ نگر به منظور تعیین ارزش پیشگویی کیفیت زندگی بر بقای کلی بیماران مبتلا به سرطان پستان انجام شد.
در مجموع در 167 بیمار مبتلا به سرطان پستان که در طی سال تقویمی 1376 به بیمارستان امام خمینی تهران مراجعه نمودند کیفیت زندگی در دو مقطع پیش از تشخیص نهایی و انجام مراحل درمانی اندازه گیری شده و سپس این بیماران از نظر بقای 5 ساله مورد پیگیری قرار گرفتند. پس از مدت 5 سال اطلاعات مربوط به میزان بقا در مورد 128 بیمار موجود بود که از این تعداد 79 بیمار زنده و 49 بیمار فوت شدند و میزان بقای کلی 62% بدست آمد. کیفیت زندگی در نمونه مورد مطالعه با استفاده از نسخه فارسی پرسشنامه استاندارد متعلق به سازمان اروپایی تحقیق و درمان در سرطان (EORTC QLQ-C30) و نیز پرسشنامه ویژه سرطان پستان (EROTC QLQ-BR 23) در دو مرحله پیش از تشخیص و نیز ضمن انجام مراحل درمانی اندازه گرفته شد. با استفاده از تحلیل آماری Cox در مرحله پیش از تشخیص نهایی هیچیک از عوامل وارد شده در معادله (سن، مرحله تشخیص بیماری، وضعیت تاهل، امتیاز عملکرد ECOG و کیفیت زندگی) بر میزان بقا اثر پیشگویی کننده نداشتند. در مقطع زمانی پیگیری (انجام مراحل درمانی) اطلاعات مربوط به 116 بیمار جهت تحلیل آماری در دسترس بود. با استفاده از تحلیل آماری Cox در مقطع زمانی انجام مراحل درمانی پس از همخوان نمودن متغیرهای سن در زمان تشخیص بیماری و مرحله بیماری، نتایج نشان داد که انجام درمان کمکی(Neoadjuvant therapy)  بعنوان درمان اولیه و سطح پایین تر کیفیت زندگی بر میزان بقا دارای اثر پیشگویی کننده بودند.

Hazard ratio for neo-adjuvant therapy=12.4, CI 95%=4.9-31.0

p value= 0.0001 and Hazard ratio for quality of life =0.98, CI 95% =0.97-0.99, p value=0.007)

یافته های مطالعه نشان دهنده آن است که درمان اولیه و کیفیت زندگی بر میزان بقای بیماران مبتلا به سرطان پستان دارای اثر پیشگویی کننده است. بنظر میرسد کاربرد دستورالعملهای مدیریتی معتبر و ارتقا کیفیت زندگی در بهبود بقا در بیماران مبتلا به سرطان پستان موثر باشد.

Objective: This was a prospective investigation to study the contribution of quality of life in relation to survival in breast cancer patients.
Materials and methods: In all, 167 breast cancer patients were studied and followed up for five years. At five years 79 patients were alive and 49 patients were dead, given an overall survival rate of 62%. Quality of life was measured using the EORTC QLQ-C30 and its breast cancer questionnaire (QLQ- BR23) before final diagnosis and after completion of the initial treatment (3 months later).
Results: Using the Cox regression model after adjusting for age, marital status, stage and the ECOG performance status, the results showed that the prediagnosis quality of life was not predictor of 5-year survival. However using the similar analysis at follow up after adjusting for age at diagnosis and the disease stage, the results showed that receiving neo-adjuvant therapy as initial treatment and the lower global quality of life were independent predictors of poorer survival (Hazard ratio for neo-adjuvant therapy = 12.4, 95% CI = 4.9 to 31.0, p<0.0001" and Hazard ratio for global quality of life = 0.98, 95% CI = 0.97 to 0.99, P = 0.007). Conclusion: The findings indicate that the initial treatment and global quality of life are important predictors of survival in breast cancer patients. This suggests that using standard management guidelines and improving quality of life might improve survival in breast cancer patients.