به منظور يافتن مناسب ترين اندازه سطح حفره براي بهبود وضعيت حيات طبيعي راش به وسيله برش هاي اوليه پناهي (آمادگي و بذرافشاني)، 18 حفره با مساحت هاي 2-1، 5-4 و 11-9 آر (با 6 تكرار در هر سطح حفره) به طور تصادفي در جهت شمالي ارتفاع 1400-1200 متر از سطح دريا در دانگ زادآوري سري يك طرح جنگلداري شوراب (حوزه گلبند) انتخاب شد. براي اندازه گيري فراواني، ارتفاع و قطر يقه نهال هاي زادآوري شده بعد از برش، تعدادي ميكروپلات يك مترمربعي در داخل اين حفره هاو بسته به اندازه سطح آن ها تعيين گرديد. نتايج به دست آمده نشان داد كه با افزايش سطح حفره، تعداد نهال راش كاهش و بر عكس نهال هاي افرا افزايش يافت. در داخل حفره ها تعداد نهال ها از 4 تا 9 اصله در مترمربع، ميانگين ارتفاع از 20 تا 100 سانتي متر و قطر يقه آنها از 4 تا 6 ميلي متر در نوسان بود. در حفره هاي 2-1 و 5-4 آري اندازه ارتفاع و قطر يقه نهال ها و در حفره هاي 2-1 آري ميزان فراواني نهال ها بزرگتر از آنها در ديگر حفره ها نشان داده مي شد. از اين مطالعه استنباط مي شود كه متغيرهاي مطالعه شده زادآوري، از نظر استقرار و رشد، در حفره هاي بزرگتر (11-9 آر) محدود مي گردند وليكن در حفرهاي كوچكتر (2-1 و 5-4 آر) كه عموما برداشت عناصر به صورت تك درخت ممكن مي گردد از شرايط مطلوب تري برخوردار مي شوند. در حقيقت، اين تحقيق توصيه مي نمايد كه به منظور بهبود وضعيت تجديد حيات طبيعي، مساحت نشانه گذاري براي برداشت تاج پوشش از طريق برش هاي نخستين پناهي (آمادگي و بذرافشاني) و نيز تك گزيني نبايستي از 5 آر تجاوز نمايد.