بررسي تاثير كشت گياه بر بياباني شدن اراضي دشت سگزي اصفهان

براي تعيين اثر كشاورزي بر روي فرايندهاي بيابان زايي در مناطق خشك، تاثير كشت گياه بر روي كيفيت خاك در دشت سگزي اصفهان مورد بررسي قرار گرفت. مهمترين فرايند مرتبط با شورشدن آب و خاك در اثر مديريت نامناسب زراعي است كه يكي از فرايندهاي مهم بيابان زايي به شمار مي آيد. به همين منظور، تاثير برخي از فاكتورهاي اصلاحي و تخريبي خاك بر روي بياباني شدن اراضي كشاورزي در دشت سگزي اصفهان مطالعه شد تا مشخص گردد كه در منطقه مورد مطالعه آيا كشاورزي عامل مثبت در جهت اصلاح اراضي بوده و يا اينكه تاثير منفي دارد؟ در ميان كشاورزيهاي متداول در منطقه كدام نوع بيشترين تاثير را در حفظ آب و خاك داشته و كدام كمترين تاثير را دارد؟ به اين ترتيب اثر تيمار اراضي يا خاك، تحت كشت سه نوع محصول شامل يونجه، گندم و جو انتخاب و اراضي آيش كه تحت كشت نبوده اند به عنوان شاهد بر روي عوامل خاك مقايسه شد. سعي شد تا مناطق مورد نظر طوري انتخاب شوند كه حداقل 5 سال متوالي به اين كشت ها اختصاص يافته باشند تا بتوان اثرات آنها را روي خاك بررسي كرد. براي دريافت اين پيامد، در هر تيمار با 5 تكرار، نمونه برداري از اعماق 30-0، 60-30، 90-60، 120-90، 150-120 سانتيمتر انجام شد و خصوصيات شوري، آهك، اسيديته، ماده آلي، پتاسيم، منيزيم، كلسيم، سديم، گچ، كلر، نسبت جذب سديم، بي كربنات و سولفات در هر كدام از تيمارها بررسي شد. جهت مقايسه خصوصيات خاك از آزمون دانكن استفاده گرديد. نتايج حاصل از تجزيه واريانس نشان داد كه ميان تيمارهاي مختلف در اعماق مختلف اختلاف معني داري وجود دارد. مقايسه ميانگين ميان آنها نشان داد كه در مجموع اراضي آيش دشت با توجه به امتيازدهي هر يك از فاكتورها به عنوان مناسب ترين تيمار و اراضي زراعي يكساله گندمكاري شده به عنوان مناسب ترين تيمار معرفي شدند. بنابراين بهتر است در منطقه نسبت به كشت محصولات كشاورزي كه با شرايط منطقه سازگاري داشته باشند اقدام نموده و از رها كردن اراضي جلوگيري شود.