نقش جنبش جوانان شهري در گذار به دمكراسي در ايران 1380-1350

تحولات سياسي اجتماعي ايران در نيم قرن اخير، به ويژه در سه دهه پاياني قرن بيستم به دنبال تغييرات دموگرافيك و جوان شدن جمعيت و نيز روند فزاينده شهرنشيني در كشور به وجود آمده، به نحوي كه جوانان شهري به يك متغير مهم و موثر در اين تحولات تبديل شده است. از سوي ديگر در طول يك قرن اخير و به ويژه از انقلاب مشروطه به اين سو، نيل به دمكراسي همواره يكي از پاسخ هاي اصلي مردم و نخبگان به مساله اجتماعي توسعه و پيشرفت كشور بوده است. اين مقاله مي كوشد با برقراري پيوند اين دومتغير در پهنه زماني 1380-1350 به تبيين نقش جوانان شهري در گذار به دمكراسي در ايران بپردازد. در اين مقطع زماني، دو تحول سياسي و اجتماعي مهم، در روند دمكراتيك شدن ساختار سياسي در ايران، شكل گرفته كه جوانان شهري در خلق آن نقش آفريني جدي داشته اند: يكي انقلاب اسلامي بهمن 1357 و ديگري انتخابات دوم خرداد 1376. اين مقاله با تبيين نقش جوانان شهري در شكل گيري دو تحول فوق، از منظر تطبيقي شاخص هاي دمكراتيك را در نظام هاي سياسي قبل و بعد از اين دو واقعه تحليل مي كند.