بررسي سطح هموسيستئين در بيماران مبتلا به بيماري ايسکميک قلبي زودرس

مقدمه: ريسک فاکتورهاي معمول مثل افزايش کلسترول، استعمال سيگار و فشارخون، تمام موارد مرگ و مير و ابتلاي ناشي از بيماري هاي ايسکميک قلبي را توجيه نمي کند. ريسک فاکتورهاي جديد مثل هموسيستئين اخيرا به عنوان ريسک فاکتور مستقل در ابتلاي به بيماري هاي عروق کرونر مطرح شده اند.
روش کار: مطالعه حاضر به صورت يک بررسي مورد- شاهد جهت بررسي سطح هموسيستئين پلاسما در بيماران ايسکميک قلبي زودرس با سن کمتر از 50 سال که بيماري آنها با آنژيوگرافي اثبات شده است در مقايسه با افرادي که در آنژيوگرافي، عروق کرونر سالم داشتند صورت گرفت. سطح هموسيستئين پلاسما توسط روش HPLC اندازه گيري شد.
يافته ها: نتايج مطالعه نشان داد که ميانگين سطح هموسيستئين پس از حذف ريسک فاکتورهاي اصلي تفاوت قابل توجهي در دو گروه داشت (p=0.003) ولي جنس به عنوان يک ريسک فاکتور غير اصلي در سطح هموسيستئين موثر بوده و پس از يکسان سازي گروه ها بر اساس جنس، ميانگين سطح هموسيستئين در گروه مطالعه نسبت به کنترل، تفاوت قابل توجه آماري نداشت، اگرچه ميانگين هموسيستئين در تمام گروه هاي مطالعه از گروه کنترل بالاتر بود ولي به لحاظ واريانس زياد يافته ها در گروه مطالعه، اختلاف ميانگين تفاوت قابل توجه آماري نداشت.
نتيجه گيري: اين مطالعه نشان داد که افزايش سطح هموسيستئين، صرف نظر از ساير ريسک فاکتورها، يک عامل خطر جهت ابتلا به بيماري عروق کرونر در افراد کمتر از 50 سال است. بالا بودن سطح هموسيستئين در گروه هاي مورد نسبت به شاهد پس از يکسان سازي بر اساس جنس اگرچه به لحاظ آماري قابل توجه نمي باشد ولي بر اساس مطالعات انجام شده داراي اهميت باليني بوده و نشان دهنده خطر بيشتر جهت ابتلا به بيماري هاي ايسکميک قلبي مي باشد. پيشنهاد مي گردد سطح هموسيستئين در همه بيماران با سن کمتر از 50 سال و بدون ريسک فاکتور اصلي اندازه گيري شود.