هدف: شناسايي تغييرات كمي و كيفي برونشيولها و آلوئلهاي ريوي پس از مواجهه با اين آلاينده ها
مواد و روشها: در اين مطالعه كه به روش تجربي انجام شده، تعداد 60 سر موش صحرايي نر از نژاد Sprague Dawley انتخاب و به دو گروه آزمايش (40 سر) و شاهد (20 سر) تقسيم شدند. هركدام از گروههاي آزمايش و شاهد به زير گروه هاي 2، 4، 6 و 8 هفته اي تقسيم شدند. موشهاي گروه آزمايش به مدت 2 ساعت در روز و 5 روز اول هفته در معرض آلاينده هاي جوشكاري قرار گرفتند. با توجه به گروهبندي از موشهاي آزمايش و شاهد در زمان مقرر نمونه گيري و مطابق روشهاي معمول بافت شناسي پاساژ داده شد و برشهاي گرفته شده از بلوكهاي پارافيني با رنگ آميزيهاي هماتوكسيلن و ائوزين، پاس، وان گيسون، آلسين بلو با pH = 2.5 و لكتينهاي PNA & WGA مطالعه شدند. ضخامت پوشش تنفسي در برونشيولها اندازه گيري شد و اطلاعات به كمك آزمون كروسكال واليس تجزيه و تحليل شدند. ميزان ذرات معلق و گازهاي جوشكاري در اتاقك گاز اندازه گيري شد.
يافته ها: نتايج اين مطالعه به هم ريختگيهاي شديدي را در پوشش تنفسي برونشيولها از نظر هيپركرومازي هسته اي، جابجايي هسته ها و هم چنين نظم آلوئلهاي ريوي نشان داد. وضعيت سلولهاي پوششي از نظر قطبيت سلولي و هم چنين سلولهاي جامي شكل از نظر گليكوزآمينوگليكانها تغيير نشان داد. افزايش ميزان رشته هاي كلاژن در اطراف برونشيولها و عروق خوني نشان دهنده تغييرات فيبروتيك بافت ريوي بود. اختلاف ضخامت پوشش تنفسي ميان گروههاي آزمايش و شاهد 4 و 8 هفته اي از نظر آماري معني دار بود (P<0.02).
نتيجه گيري: به نظر مي رسد پاسخ برونشيولها و آلوئلها به آلاينده هاي جوشكاري از يك روند تطابقي تبعيت مي كند، كه شدت اين پاسخها با افزايش زمان بيشتر مي شود.