زماني که از «خودآموزي» به عنوان گسترده ترين روش تعليم و تربيت مدرس، در علم آموزش زبان، صحبت به عمل مي آيد، مساله خود ارزشيابي مدرس بيش از هر موقع در مسايل آموزشي روز قرار مي گيرد. خود ارزشيابي راهبردي منطقي و موثر در امر تربيت پيوسته است که امکان تشخيص روشهاي تکاملي را در فعاليتهاي حرفه اي و درس، به مدرس مي دهد.
اين تحقيق تفکري آموزشي را مطرح مي کند که با در اختيار گذاشتن روشهايي به مدرس، او را در ارزشيابي کيفيت آموزشي، خودگرداني و همچنين ارزشيابي شخصيت واقعي از طريق شناخت صحيح خود، ياري مي دهد. از نظر مدرس، دستاوردهاي خودارزشيابي، در تربيت پيوسته او، بالاخص در شناخت و رفع نقاط ضعف آموزشي اش، غير قابل انکار است.