زمينه و هدف: يکي از مسايل مهم در اندازه گيري شاخص ها، پايايي آزماينده هايي است که آن شاخص ها را اندازه مي گيرند. شاخص نياز به درمان ارتودنسي نيز از اين امر مستثني نمي باشد. هدف از اين مطالعه تعيين عملکرد انترن هاي دندانپزشکي در تشخيص نياز به درمان ارتودنسي با استفاده از شاخص اصلاح شده سه سطحي IOTN در دو بار اندازه گيري با فاصله زماني دو هفته اي مي باشد.
روش بررسي: در مطالعه حاضر که از نوع مقطعي تحليلي مي باشد، شش انترن دندانپزشکي به طور مستقل اين شاخص را در دو زمان مجزا، با استفاده از خط کش استاندارد DHC ، روي 42 کست استاندارد مطالعه ارتودنسي اندازه گيري کردند. از ضريب کاپا و مدل هاي پيوند براي تحليل داده ها استفاده شد.
يافته ها: ضريب کاپا براي اندازه گيري توافق کلي هريک از انترن ها در دو بار اندازه گيري، با کمترين مقدار 0.54، بيشترين مقدار 0.77 و ميانگين 0.65 بيانگر پايايي مناسب انترن ها بود. 33% از انترن هايي که در تفکيک سطوح 1 و 2 اين شاخص مشکل داشتند، داراي مشکل قابل ذکري در تفکيک سطوح دو و سه نبودند. ساير انترن ها نيز داراي قابليت تشخيص بسيار بالا در تفکيک همه سطوح بودند. کمترين مقدار قابليت تشخيص براي سطوح يک و دو برابر 0.48 و بيشترين مقدار براي سطوح دو و سه برابر 0.99 به دست آمد.
نتيجه گيري: از آنجايي که تفکيک سطوح پايين شاخص نياز به درمان ارتودنسي براي انترن ها مشکل است، قبل از تحقيقات ميداني وسيع آموزش دقيق آنها توصيه مي شود.