اثر تغذيه سيليكون در تحمل به شوري گياه پوكسينليا ديستنس Puccinellia distans

گياه پوكسينليا Puccinellia distans گياهي چند ساله و مرتعي از تيره گندميان مي باشد. اين پروژه با هدف بررسي تاثير سيليكون در افزايش تحمل به شوري گياه پوكسينليا ديستنس طراحي شده است. گياهان در محيط كشت شني در گلخانه كاشته شدند. محلول غذايي مورد استفاده هوگلند بود كه بر اساس تيمارهاي آزمايش تعديل شد. آزمايش در يك طرح كاملا تصادفي با دو فاكتور انجام شد. فاكتور شوري شامل سه سطح 0، 100، 200 ميلي مولار كلريد سديم و فاكتور سيليكون شامل سه سطح 0، 0.5 و 1 ميلي مولار سيليكون به صورت سيليكات سديم بود. گياهان قبل از رسيدن به مرحله زايشي برداشت شدند. نتايج آزمايش نشان داد كه شوري رشد گياهان را كم و تغذيه سيليكون سبب بهبود رشد و افزايش وزن خشك كل گياهان گرديد. شوري سبب افزايش ميزان سديم در بخش هوايي و ريشه گياهان شد. در صورتي كه تيمار سيليكون ميزان يون سديم را كاهش داد. اثر تيمارهاي شوري و سيليكون بر ميزان پتاسيم در گياه پوكسينليا ديستنس معني دار نبود. شوري در ميزان يون كلسيم گياهان تيمار صفر سيليكون اثر معني داري نداشت، اما تيمارهاي سيليكون جذب كلسيم را هم در ريشه و هم در بخش هوايي به صورت معني داري كاهش دادند و اين اثر با شوري تشديد گرديد. تصور مي شود كاهش جذب سديم در تيمارهاي سيليكون ناشي از اثر بازدارندگي سيليكون بر ميزان تعرق در شرايط شور مي باشد. به علاوه كمك به حفظ انجام غشاهاي زيستس و حفظ فعاليت پمپ H⁺-ATPase غشا پلاسمايي در تنش شوري در حضور سيليكون هم ممكن است سبب كاهش غلظت يون سديم شده باشد. اين نتايج نشان داد كه تيمارهاي سيليكون تحمل به شوري را در گياه پوكلسينليا ديستنس افزايش داده است.