توارد در انديشه هاي دو نابغه هنري عصر طلايي هنر شرق و غرب

لئوناردو داوينچي (1519-1452)، نقاش دوره رنسانس پيشرفته ايتاليا و کمال الدين بهزاد (1535-1460)، نگارگر عصر طلايي هنر ايران، دو نماد شرقي و غربي هستند که در حافظه هنر جهان ثبت شده اند. سرگذشت زندگي آن دو تقريبا مشابه يکديگر است. آنها در کودکي دوران سختي را گذرانده اند و در جواني و بزرگسالي در زمره نوابغ دنياي هنر بودند و سبک هنري شان علاوه بر اينکه هنر زمانه خود را متحول کرده، بر آيندگان نيز تاثيرگذار بوده است.
هدف: يافتن ايده ها، انديشه ها و رفتارهاي هنري مشابه از دو هنرمند مطرح در دوران زندگي و هم عصر، اما با دو سبک متفاوت هنري، فرهنگي و اجتماعي است.
روش: در اين مقاله سعي شده است آثار و ايده هاي مشترک دو هنرمند هم عصر و برجسته را به صورت تطبيقي و تحليلي با استفاده از روش کتابخانه اي و آثار هنري بررسي کنيم.
يافته ها: وجوه اشتراک و تواردهاي مشاهده شده به قرار زير است:
1- اعمال حالت گرايي نمايشي (دراماتيک)؛
2- اعمال حالت گرايي عاطفي به ويژه در چهره پردازي (اکسپرسيون)؛
3- برقراري ارتباط عاطفي بين پيکره ها؛
4- ارتباط پيکره ها با پس زمينه معماري و طبيعي؛
5- توجه به صور خارق العاده؛
6- کارگرداني تضادها؛
7- توجه هوشمندانه به مضامين جنگي (بيش از روايتگري)؛
8- به کارگيري زير ساخت منحني در ترکيب بندي.
نتيجه: تحولات اساسي مشابهي به طور همزمان در دو جاي دور از هم در هنر ايران و ايتاليا اتفاق افتاده است. با اينکه دو هنرمند در دو محيط فرهنگي و جغرافيايي و حتي سبک کاملا متفاوت در هنر تجسمي فعاليت داشته اند از نظر ايده پردازي و انديشه هاي پرداختن به موضوعات هنري داراي مشابهت هايي هستند که از مقايسه آثار آنها مي توان به رفتارهاي خلاق تخصصي مشابه آنها در زمينه متجسم کردن ايده ها و به تصوير کشيدن موضوعات و روايتگري سوژه هاي مذهبي و جنگي پي برد.